Το αίμα που άναψε

ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ

Από το βιβλίο του Νικολάου Κ. Αντωνόπουλου:

«ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ»

Ο Ταξιάρχης Κ. Γόνης (1930) το 1947 επιστρατεύθηκε από τους αντάρτες. Κάποια ημέρα του Δεκεμβρίου του 1948, η μονάδα στην οποία βρισκόταν είχε δεχθεί επίθε­ση από το στρατό και είχε μεγάλες απώλειες. Τους είχε πάρει η νύχτα και πολλοί αντάρτες βρίσκονταν μεταξύ τους νεκροί. 

Τη νύχτα εκείνη του ανατέθηκε η υπηρεσία του κινητού σκοπού και έκανε κρύο τσουχτερό, που δε μπορούσε να το υποφέρει. Πώς να το αντιμετωπίσει; Το βλέμμα του έπεσε σε ένα νεκρό, που φορούσε χλαίνη. Την έβγαλε με δυσκολία, γιατί ήταν πυκνό σκοτάδι, και τη φόρεσε χωρίς να την εξετάσει.

Αμέσως πέρασε με βοή μπροστά από το πρόσωπο του κάτι που έμοιαζε με μεγάλη μύγα. Μετά ξαναπέρασε και ξαναπέρασε. Σε μια στιγμή παρατήρησε, ότι στη χλαίνη που φόρεσε υπήρχε μια ταινία από αίμα, από την κορυφή μέχρι κάτω. Δεν είχε πήξει ακόμα τελείως και σε ένα μέρος, όπου στάθηκε, είχαν πέσει σταγόνες στο έδαφος.

Και τότε συνέβη το παράξενο. Εκείνη η μύγα ξαναήρθε, έπεσε επάνω στο αίμα, που ήταν στο έδαφος, και το αίμα άναψε. Φοβήθηκε και προσπάθησε να σβήσει τη φλόγα με τα άρβυλα του αλλά εκείνη, αντί να σβήσει, άναβε περισσότερο. Από κει ανέβηκε στο μέρος της χλαίνης, όπου υπήρχε η ταινία του αίματος. Η φλόγα έγινε μεγάλη αλλά δεν έκαιε, δεν ήταν φωτιά σαν αυτή που ξέρουμε. Ο Ταξιάρχης υπο­πτεύθηκε ότι αυτό που έγινε προκλήθηκε από την ψυχή του νεκρού συνάδελφου του και αμέσως έβγαλε τη χλαίνη και την πέταξε.

Επιλογή-Αντιγραφή: Τάκης Ευθυμίου