Άγιος Γεώργιος ο Δρακοντοκτόνος

Άγιος Γεώργιος ο Δρακοντοκτόνος

(Του Τάκη Ευθυμίου)

Ο Άγιος Γεώργιος ο καβαλάρης & τροπαιούχος είναι ο πλέον αγαπητός άγιος στη συνείδηση του λαού μας και από τους λίγους αγίους της εκκλησίας μας που ο βίος του είναι συνδεδεμένος με πλουσιότατα λαογραφικά στοιχεία.

Σαν Αγιωργίτης θεώρησα χρέος μου να συγκεντρώσω και να μελετήσω μερικά λαογραφικά στοιχεία που σχετίζονται με τον Άγιο Γεώργιο και να τα καταγράψω σε βιβλίο με τίτλο: «Ο Άγιος Γεώργιος ο Καβαλάρης στη λαογραφία».

Ακολουθεί ένα απόσπασμα του βιβλίου με θέμα : "Ο Άγιος Γεώργιος ο Δρακοντοκτόνος" για ανάγνωση και μελέτη κάθε καλοπροαίρετου αναγνώστου και συνάμα ν’ αποτελέσει το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη και συλλογή παρόμοιων στοιχείων από πιο εξειδικευμένους επιστήμονες.

Ο Άγιος Γεώργιος & ο Δράκος

Το βασικό χαρακτηριστικό  του αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με τους θρύλους που σχετίζονται μ’ αυτόν, το φανερώνει το επίθετο «δρακοντοκτόνος», επειδή ο άγιος σκότωσε ένα δράκο.

Η απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου ως καβαλάρη με όλη την πολεμική εξάρτηση και με δόρυ στο χέρι οπωσδήποτε έχει να κάνει με την στρατιωτική του ιδιότητα. Υπάρχει μύθος σχετικός με τα κατορθώματα του αγίου και αυτός έχει να κάνει με έναν δράκοντα, ένα πελώριο φίδι, ένα θεριό δηλαδή, το οποίο φύλαγε μία πηγή και δεν επέτρεπε στους κατοίκους ολόκληρης της πόλης να λάβουν νερό από αυτή τη πηγή, αν προηγουμένως δεν του παρείχαν τροφή έναν ή δύο ανθρώπους. Μη μπορώντας οι κάτοικοι να πράξουν διαφορετικά έριξαν κλήρο μεταξύ τους για να δουν ποιος θα κληρωθεί για να γίνει τροφή του θηρίου. Ο κλήρος έτυχε να πέσει στην μονογενή θυγατέρα του βασιλιά. Ο βασιλιάς λυπήθηκε πολύ αλλά επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να προφυλάξει το λαό του, αναγκάστηκε να δεχτεί την μοίρα του και να παραδώσει την κόρη του να γίνει βορά του δράκοντα. Η κόρη δέθηκε με αλυσίδες ισχυρές κοντά στην πηγή και περίμενε να έρθει ο δράκος να την κατασπαράξει. Τότε, ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά της ένας όμορφος καβαλάρης, ο Άγιος Γεώργιος, να ιππεύει ένα υπερήφανο και κατάλευκο ίππο, να έχει στην μέση του σπαθί και να κρατάει ένα μακρύ κοντάρι, δόρυ. Η κόρη, αμέσως, είπε στον καβαλάρη να φύγει για να μην γίνει και εκείνος τροφή στο θηρίο, όμως εκείνος αποφάσισε να μείνει και να σώσει την κοπέλα. Τότε εμφανίστηκε ο δράκος ευχαριστημένος που είχε δύο θύματα να κατασπαράξει και όχι μόνο ένα. Όμως δεν είχε υπολογίσει σωστά τον ήρωα. Ο Άγιος χωρίς να διστάσει καθόλου στρέφεται εναντίον του δράκοντα και καταφέρνει να τον πληγώσει θανάσιμα. Έτσι, η κόρη σώζεται και ευτυχισμένη ζητάει να μάθει το όνομα του σωτήρα της και του υπόσχεται πως ο βασιλιάς πατέρας της θα τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Ο άγιος φανερώνεται σε αυτή και της υπόσχεται πως δε θέλει ανταμοιβή παρά μόνο να χτίσουν μία εκκλησιά στην οποία δίπλα στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας να εικονίζεται ένας καβαλάρης αρματωμένος με σπαθί και χρυσό κοντάρι. Έτσι, από τότε ο Άγιος Γεώργιος απεικονίζεται με αυτό τον τρόπο, ιππεύοντας δηλαδή ένα κατάλευκο άλογο και κρατώντας στο δεξί του χέρι κοντάρι και με αυτό δαμάζει το δράκο. ο οποίος βρίσκεται κάτω από τα πόδια του αλόγου του. Ο Άγιος Γεώργιος αποτελεί τον πιο αγαπητό και τιμημένο άγιο για τους χριστιανούς της ορθόδοξης ανατολικής εκκλησίας. Η απεικόνισή του στην αγιογραφία ενός νεαρού έφιππου πολεμιστή συνετέλεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο να θεωρηθεί ο άγιος αυτός από τον λαό, άγιος μαχητής κατά του κακού και της αδικίας, ελευθερωτής και προστάτης ήρωας του καλού και της ελπίδας.

Το αξιοσημείωτο στην όλη ιστορία είναι ότι την ιδιότητα του δρακοντο-κτόνου ο Άγιος την αποκτά μόλις τον εντέκατο αιώνα, και όχι νωρίτερα. Οι παλαιότερες παραστάσεις του Αγίου τον εικονίζουν ως αξιωματούχο. Γράφει σχετικά η αναπληρώτρια καθηγήτρια Βυζαντινής Τέχνης, Μαρία Βασιλάκη: «Οι κατ’ εξοχήν δρακοντοκτόνοι άγιοι στην Ανατολική Εκκλησία ήταν οι δυο Θεόδωροι, ο Τήρων και ο Στρατηλάτης. Η παλαιότερη παράσταση με τον Γεώργιο του έκτου αιώνα τον δείχνει ως αξιωματούχο, δηλαδή με την επίσημη και όχι με τη στρατιωτική του στολή. Δεν γνωρίζω για παράσταση του ένατου αιώνα. Πάντως, μόλις τον εντέκατο εμφανίζεται ως δρακοντοκτόνος. Πως και γιατί αντικαταστάθηκαν οι Θεόδωροι από τον Γεώργιο είναι ένα ζητούμενο».

Ο Άγιος Γεώργιος & η συσχέτισή του με άλλους Δρακοντοκτόνους ήρωες & θεούς της ελληνικής αρχαιότητας

Δεν είναι ένας αλλά αρκετοί οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες που έχουν να επιδείξουν παρόμοια κατορθώματα με αυτά του Αγίου Γεωργίου, ο Βελερεφόντης, ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Δεξίλεως, ο Ιάσονας, ο Κάδμος, ο Μέγας Αλέξανδρος καθώς και ένας ολύμπιος θεός, ο Απόλλωνας. Ας τους δούμε αναλυτικότερα.

Ο Βελερεφόντης

Ο Βελερεφόντης  σκότωσε ένα μυθικό τέρας τη Χίμαιρα. Η Χίμαιρα ήταν ένα πραγματικό τέρας που είχε σώμα και κεφάλι λιονταριού, λαιμό κατσίκας και αντί για ουρά, φίδι. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι μία απεικόνιση πάνω σε πινάκιο του 4^ου αιώνα π.Χ. από τον Τάραντα της Κάτω Ιταλίας.

Ο Βελερεφόντης ιππεύοντας το φτερωτό του άλογο τον Πήγασο και κρατώντας στο δεξί του χέρι δόρυ, επιτίθεται κατά της Χίμαιρας, η οποία καταπατάται από το άλογό του. Η ομοιότητα με την απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου είναι ολοφάνερη. Μία σύλληψη των αρχαίων Ελλήνων που απεικονίστηκε στην ζωγραφική, πέρασε αυτούσια μέσα στους αιώνες και στην χριστιανική αγιογραφία.

Ο Ηρακλής

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο μύθο που εξιστορεί πως ο Ηρακλής έσωσε την Ησιόνη. Η Ησιόνη ήταν κόρη του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Αυτός για κάποιον λόγο είχε προξενήσει την οργή του Ποσειδώνα, ο οποίος για να τιμωρήσει τον ασεβή βασιλιά έστειλε στην χώρα του από τη θάλασσα ένα τρομερό κήτος, το οποίο έβγαινε στην ξηρά και κατασπάραζε ζώα και ανθρώπους. Για άλλη μία φορά οι άνθρωποι ζήτησαν χρησμό από τους Θεούς, συγκεκριμένα από το μαντείο του Απόλλωνα, για να μάθουν πως θα γλιτώσουν από αυτήν την συμφορά. Ο Θεός απάντησε πως θα γλιτώσει η πόλη από αυτήν την θεομηνία αν κλήρωναν ένα παιδί και το έδιναν θεληματικά να το κατασπαράξει το κήτος. Ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να λάβουν μέρος στην κλήρωση όλα τα παιδιά της πόλης. Έριξε, λοιπόν, κλήρο και έπεσε στην κόρη του, την Ησιόνη. Ο Λαομέδοντας ήταν πολύ στεναχωρημένος, όμως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Έπρεπε να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η πόλη. Έτσι λοιπόν την παρέδωσε στους ανθρώπους του οι οποίοι την έδεσαν και την άφησαν στην παραλία για να την κατασπαράξει το τέρας της θάλασσας.

Ο Ηρακλής που έμαθε το γεγονός έτρεξε να την σώσει και πραγματικά το έπραξε. Κρατώντας στο ένα χέρι του την άρπα, ένα εργαλείο σαν δρεπάνι, μπήκε στο ορθάνοιχτο στόμα του κήτους και από εκεί στην κοιλιά του, ώσπου με την άρπα έκοψε τα εντόσθιά του και έτσι το σκότωσε. Ο Ηρακλής λοιπόν έσωσε την Ησιόνη από βέβαιο θάνατο. Για ακόμη μία φορά είδαμε το μύθο να επαναλαμβάνεται. Οπωσδήποτε ο πρωτότυπος μύθος, επαναλαμβάνεται πολλές φορές από την αρχαιότητα με μικροδιαφορές, παραλλαγές , όπως αλλιώς τις ονομάζουμε. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια: Ένας ήρωας σώζει από βέβαιο θάνατο τη βασιλοπούλα, σκοτώνοντας το τέρας.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, όλα αυτά που προαναφέραμε, ας τονίσουμε ξανά πως ο Άγιος Γεώργιος στη νεότερη χριστιανική ιστορία, όχι μόνο απεικονίζεται με τον ίδιο τρόπο, όπως πολλοί αρχαίοι ήρωες, φανταστικοί ή πραγματικοί, αλλά ανάμεσα στα κατορθώματά του υπάρχει και ένα το οποίο αντιγράφει αρχαίους ελληνικούς μύθους.

Δρακοντοκτόνοι άγιοι υπάρχουν πολλοί στην Ρωμαιο-Καθολική εκκλησία. Στην Ορθόδοξη Ελληνική ο σπουδαιότερος είναι ο Άγιος Γεώργιος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άλλοι, τοπικοί περισσότερο, άγιοι που να έπραξαν το ίδιο.

Έτσι, στην Ήπειρο διηγούνται ότι ο Άγιος Δονάτος σκότωσε δράκοντα, στην Επίδαυρο ο Άγιος Ιλαρίων, στην Ιεράπολη της Φρυγίας επίσης ο Απόστολος Φίλιππος σκότωσε Δράκο και το ίδιο έπραξε η εικόνα της Παναγίας στο Μέγα Σπήλαιο Αχαΐας.

Ο Περσέας

Ο Περσέας, ύστερα και από  περιπέτειες, φτάνει στην Αιθιοπία. Εκεί σε μιαν ακρογιαλιά βρίσκεται κοντά σε ένα απροσδόκητο θέαμα: Σε ένα βράχο ήταν δεμένη μια όμορφη κοπέλα. Ο Περσέας τη ρώτησε ποια ήταν και γιατί ήταν δεμένη εκεί. Και εκείνη απάντησε πώς ήταν η κόρη του βασιλιά της Αιθιοπίας Κνυρέα, η Ανδρομέδα και πως προοριζόταν για τροφή του πελωρίου κήτους το οποίο θα έβγαινε από τη θάλασσα.

Θα αναρωτηθείτε τώρα, τι ήταν αυτό που προξένησε την παρουσία αυτού του κήτους στην Αιθιοπία και γιατί έπρεπε να τιμωρηθεί τόσο αυστηρά η κόρη του βασιλιά. Η μητέρα της, η Κασσιόπη, είχε καυχηθεί πως η ίδια ή η κόρη της ήταν πιο όμορφη και από τις Νηρηίδες. Οι Νηρηίδες οργίστηκαν, το είπαν στον Ποσειδώνα και του ζήτησαν να την τιμωρήσει για την απίστευτη αλαζονεία της. Γι’ αυτό ο Θεός έστειλε στην χώρα των Αιθιόπων μία καταστροφική πλημμύρα και ένα φοβερό κήτος που καταβρόχθιζε τα πάντα. Φοβισμένοι οι κάτοικοι της Αιθιοπίας ρώτησαν το μαντείο πώς θα μπορούσαν να απαλλαγούν από αυτό το κακό. Πήραν χρησμό ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν προσέφεραν ως τροφή στο θηρίο την κόρη του βασιλιά, την όμορφη Ανδρομέδα. Ο βασιλιάς μην μπορώντας να κάνει αλλιώς και θέλοντας να σώσει τον κατατρομαγμένο λαό του, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί. Έτσι, η Ανδρομέδα δέθηκε επάνω στον βράχο και περίμενε να βγει το κήτος από την θάλασσα και να την κατασπαράξει.

Δεν είχαν υπολογίσει όμως τον ερχομό του Περσέα, ο οποίος μπήκε στην μέση σκότωσε το κήτος και πήρε την Ανδρομέδα γυναίκα του. Ας προσθέσουμε ότι η όμορφη αυτή βασιλοπούλα έδωσε το όνομά της σε ένα γαλαξία και έτσι ως σήμερα υπάρχει ο γαλαξίας της Ανδρομέδας. Η σωτηρία της απειλούμενης ζωής της βασιλοπούλας και η δρακοντοκτονία, ο φόνος δηλαδή του φοβερού δράκοντος, είναι κοινά στον μύθο του Περσέα και της Ανδρομέδας με το συναξάρι του Αγίου Γεωργίου.

Ο Δεξίλεως

Ο Κεραμεικός ήταν το δημόσιο νεκροταφείο των Αθηνών. Εκεί σώζεται μία καταπληκτική σε τέχνη και τεχνική επιτύμβια στήλη γνωστή ως επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω, διότι ο νεκρός ο οποίος απεικονίζεται σε αυτή, είναι ο Δεξίλεως, με την ιδιότητα του ιππέα να φονεύει τον αντίπαλό του. Ο νέος αυτός απεικονίζεται ως καβαλάρης πάνω στο άλογό του με υψωμένο το δεξί χέρι στο οποίο κρατούσε δόρυ. Αυτό το δόρυ δεν σώζεται πια. Ο Δεξίλεως φονεύει τον αντίπαλό του, ο οποίος και αυτός βρίσκεται κάτω από τα πόδια του αλόγου του, όπως ακριβώς στις απεικονίσεις του Βελερεφόντη και του Αγίου Γεωργίου. Δεν είναι δηλαδή η ζωγραφική επάνω σε αγγεία η οποία συνέλαβε αυτόν τον τρόπο απεικόνισης ενός μυθικού ήρωα. Είναι και η απεικόνιση ενός πραγματικού γεγονότος, πάνω σε επιτύμβια στήλη και ενός ιστορικού προσώπου που απεικονίζεται κατά τον ίδιο τρόπο. Και οι ομοιότητες με την αρχαιότητα δεν σταματούν εδώ.

Ο Ιάσονας

Ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες του εξόντωσε ένα φοβερό Δράκο, με τη βοήθεια της Μήδειας, που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας στην Κολχίδα, εκτελώντας άθλο που του είχε επιβάλει ο βασιλιάς της Ιωλκού Πελίας, προκειμένου να διεκδικήσει το θρόνο.

Ο Κάδμος

Ο Κάδμος φέρεται να σκότωσε το Δράκοντα της Κασταλίας πηγής, αγανακτισμένος επειδή ο Δράκος είχε κατασπαράξει τους περισσότερους συντρόφους του.

Ο Μέγας Αλέξανδρος

Επίσης, μπορεί να γίνει αναφορά στο Μέγα Αλέξανδρο και τον καταραμένο δράκο. Η ιδέα του έργου στηρίζεται στο μοτίβο της δρακοντοκτονίας, προσφιλές θέμα των παραμυθιών και του θεάτρου σκιών με πολλές παραλλαγές, από τις οποίες οι πιο γνώριμες είναι «Ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι» του Παναγιώτη Μιχόπουλου και «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος όφις» του Σωτήρη Σπαθάρη. Η μήτρα αυτής της παράδοσης ανάγεται στην ελληνική μυθολογία, όπου ο Απόλλωνας σκοτώνει το Δράκο στους Δελφούς και ιδρύει το Μαντείο, ως μνημείο και χώρο λατρείας της επικράτησης του φωτός και της γνώσης επάνω στο σκοτάδι και την άγνοια.

Ο Απόλλωνας

Στην ελληνική παράδοση, δρακοντοκτόνους ήρωες έχουμε και στα προ Χριστού χρόνια, ο θρύλος των οποίων επέζησε στους μετά Χριστόν Αγίους. Έτσι, ο Αϊ-Γιώργης αποτελεί συνέχεια του ηλιακού θεού Απόλλωνα, ο οποίος σκότωσε τον πύθωνα στους Δελφούς.

Ο  πύθωνας ήταν ένα μεγάλο σαυροειδές τέρας που γέννησε η Γη. Ζούσε στις μεγάλες βραχώδεις σχισμές των νοτίων παρυφών του Παρνασσού και προστάτευε τις πηγές Μάνα και Κασταλία, ενώ καταδίωκε τις Νύμφες, προκαλούσε ανέμους και έφερνε καταστροφές. Το θηρίο αυτό σκότωσε με το τόξο του ο Απόλλων και στη συνέχεια έφυγε από τους Δελφούς για να εξαγνισθεί. Αφού εξαγνίστηκε, επέστρεψε και έτσι καθιερώθηκε η λατρεία του στους Δελφούς. Από το γεγονός αυτό πήρε την επωνυμία Πύθιος, και η ιέρειά του ονομάστηκε Πυθία. Στο μύθο αυτό βασίζεται και το άγαλμα του Απόλλωνα του Σαυροκτόνου, που αποδίδεται στον Πραξιτέλη.

Η απολλώνια λατρεία, λοιπόν, πέρασε στους θρύλους του αγίου Γεωργίου, ο οποίος όμως συνδέεται με τον ηλιακό θεό και με άλλον τρόπο: πριν από τη θανατική καταδίκη του, ο άγιος είχε μεταφερθεί από τον Διοκλητιανό στον ναό του Απόλλωνα, με τον όρο να δεχτεί τη θεότητά του και να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος Γεώργιος όμως αρνήθηκε, μεσούντος του πλέον αιματηρού διωγμού των Χριστιανών.

Οι Δράκοι

Οφείλουμε, όμως, να αναφερθούμε με περισσότερες λεπτομέρειες στα τέρατα που ονομάζονται δράκοι. Όλοι γνωρίζουμε τους δράκους του μεσαίωνα που βγάζουν φωτιά από τα ρουθούνια τους και είναι φτερωτοί. Όσο και αν φανεί απίστευτο ούτε οι δράκοι με την μορφή που τους γνωρίζουμε είναι τερατώδεις μορφές που πρωτοεμφανίζονται στον μεσαίωνα στην Δυτική Ευρώπη. Υπάρχουν, ήδη, στην αρχαία ελληνική μυθολογία και περιγράφονται ως τέρατα με υπερφυσική δύναμη που τρώνε ανθρώπους.

Διασώζονται δύο απεικονίσεις δράκοντα, οι οποίες βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο Ρηγίου της Ιταλίας και οι δύο του 3^ου αιώνα π.Χ. Η πρώτη προέρχεται από έγχρωμο μωσαϊκό δάπεδο ιδιωτικής οικίας και παρουσιάζει ολόκληρη μορφή δράκοντα με ουρά φιδιού. Η δεύτερη δείχνει λεπτομερώς το κεφάλι του δράκου φτιαγμένο από πηλό. Τέτοιου είδους τέρατα φυλάσσουν στους μύθους πολλών λαών θησαυρούς, βασιλοπούλες, πηγές τρεχούμενου νερού κλπ.

Κοινή σε όλες τις μυθολογίες είναι η τελική νίκη του αγαθού πνεύματος κατά του κακού, το οποίο εκπροσωπείται από το δράκο. Όπως συμβαίνει με την περίπτωση του δρακοντοκτόνου Αγίου Γεωργίου ή με τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ηρακλή που σκοτώνει το δράκο της πηγής, ο οποίος εμποδίζει τους ανθρώπους να πάρουν πόσιμο νερό. Το ίδιο γίνεται και σε άλλους μύθους όπως π.χ. στον άθλο του Ηρακλή, όταν ο ήρωας πρέπει να αρπάξει τα πολύτιμα μήλα των Εσπερίδων τα οποία φυλάει ένας τρομερός όφις. Αλλά και ο Ιάσονας ο οποίος είχε ως αποστολή να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας δεν είχε να αντιμετωπίσει λιγότερες δυσκολίες αφού το προστάτευε ένας άλλος όφις, ο οποίος σε άλλη απεικόνιση έχει όλα τα χαρακτηριστικά τρομερού δράκοντα με παγερή ματιά και κοφτερά δόντια. Για να συνδέσουμε όλα αυτά που ήδη αναφέραμε με την νεότερη εποχή, ας προσθέσουμε πως στην ελληνική ύπαιθρο ο λαός ονομάζει τα αβάπτιστα ακόμη αρσενικά παιδιά δράκους, ενώ τα κορίτσια δράκουλες, επειδή θέλει δια μέσου του ονόματος αυτού να περάσουν στα μωρά και οι ιδιότητες αυτού του τέρατος. Δηλαδή, να έχουν και αυτά την δύναμη του δράκου και να αντέξουν στον δύσκολο αγώνα για να κερδίσουν την ζωή που μόλις ξεκινούν.

Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο διάβολος παρομοιάζεται μ’ έναν δικέρατο Δράκοντα, ο οποίος σύμφωνα με την προφητεία θα εμφανισθεί στις μέρες μας και θα βρεθεί αντιμέτωπος μ’ έναν Ιησού «μαινόμενο». 

Η αλληγορία του θρύλου του Δρακοντοκτόνου Αγίου Γεωργίου

Ο Άγιος Γεώργιος, πρότυπο των Μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας που έδωσαν το αίμα τους φόρο τιμής στον Ιησού Χριστό απέναντι σε τυράννους, αυτοκρατορίες, αιρέσεις, ιδεολογίες, θεωρίες, κλπ. Ενώ από την άλλη μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται ένας ήρωας ο οποίος, κάποια στιγμή, θα πρέπει να δώσει τη μάχη με την ερπετόμορφη σκιά του, για να γίνει φως και να απελευθερώσει την κόρη- ψυχή του.

Το όνομα «Γεώργιος» είναι πνευματική μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο). Γίνεται όμως και επίθετο: «γεώργιος», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια, ή που τον επέλεξε γ' αυτό η Μοίρα ή ο Θεός. («Χριστού γεώργιον» ονομάζεται στην Υμνογραφία του, ο άγιος Γεώργιος).

Ο Αϊ-Γιώργης, ως καβαλάρης δρακοντοκτόνος, έχει σχέση με το νερό, το νερό το πόσιμο, της πηγής του πηγαδιού. Και η στέρηση αυτού του νερού τους μήνες του καλοκαιριού, ιδιαίτερα αν δε βρέξει αρκετά το χειμώνα, είναι στην Ελλάδα βάσανο μεγάλο. Ο Αϊ-Γιώργης είναι όπως το λέει και το δημοτικό τραγούδι, ο ήρωας του παραμυθιού που σκοτώνει το θηρίο. Ποιο είναι το θηρίο; Είναι ο δράκοντας της ζέστης, που βγάνει φλόγες απ’ το στόμα του. Αυτός ο δράκοντας κρατάει το νερό της πολιτείας - έτσι λέει το παραμύθι - και δεν το αφήνει να τρέξει, εξόν κι αν του κάνουνε θυσία τη βασιλοπούλα, αν του τη δώσουνε να τη φάει. Ο Αϊ-Γιώργης σκοτώνει το δράκοντα και σώζει τη βασιλοπούλα.

Η βασιλοπούλα σύμβολο της Εκκλησίας, της Νύμφης του Χριστού που δέχεται τα πυρά του Όφεως και των εντεταλμένων οπαδών του.

Ο δράκος, συμβολίζει τον αρχέκακο Όφι, το διάβολο, το κακό και την πονηριά.( « Και εβλήθη ο δράκων, ό όφις ό μέγας ό αρχαίος, ό καλούμενος Διάβολος και ό Σατανάς, ό πλανών την οικουμένη όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν», Αποκ. ΙΒ΄9).

Η πάλη ανάμεσα στον Άγιο και το δράκο συμβολίζει την καθημερινή πάλη απέναντι στο φόβο εσωτερικό ή και εξωτερικό, σα δράκος για να σταματήσει κάθε προσπάθειά μας.

Ο φόβος απέναντι στο δράκο είναι η έλλειψη πίστης και η άγνοια. Αν εξαλειφθούν αυτά κανένας δράκοντας δεν θα έχει υπόσταση.