Παράξενη... συνύπαρξη

ΠΑΡΑΞΕΝΗ… ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ

του Δημήτρη Κολοκύθα (Τάκη Ορεινού)

Η γερόντισσα, νεκροταφική εκκλησιά του Αγίου Δημητρίου Πτελέας, όπου, παλιότερα, γινόταν σπουδαίο πανηγύρι, με την  συνύπαρξη,  στον ίδιο χώρο, ζωντανών και νεκρών

Ακριβώς δίπλα από τον καθιερωμένο χώρο της εκκλησίας, όπου γινόταν γλέντι, μετά το τέλος της λειτουργίας, είναι το κοιμητήρι του χωριού. Μια φανταστική γραμμή χωρίζει τη ζωή από το θάνατο. Χωρίζει το γλέντι, το κέφι και το σαματά από  την ανυπαρξία  και τη σιωπή.  Φωναχτή  αντίθεση!  Παράξενη  συνύπαρξη!  Κι όμως, καμιά, μα καμιά επίδραση ανασχετική στη χαρά και στο γλέντι. Συνύπαρξη της ζωής με το θάνατο! Ο στρουθοκαμηλισμός στην περίπτωση τούτη των συγχωριανών δεν υπάρχει. Τι πιο φυσικό αλήθεια; Ο καθένας στο δικό του χώρο!...
Ας δούμε, όμως, πως γινόταν το πανηγύρι αυτό στην Πτελέα. 

ΣΤΟ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ

      Το απόγευμα, μετά το φαγοπότι, το τραγούδι και το χορό στα σπίτια, οι συντροφιές ανηφορίζουν κεφάτες για το χοροστάσι- τ’ αλώνια - εκεί που σήμερα υψώνεται η νιόχτιστη εκκλησιά μας ο Άγιος Νικόλαος.

      Τα όργανα, μια-δυο ή και τρεις, μερικές φορές, ζυγιές, έπιασαν κιόλας δουλειά. “Η Ιτιά”, το “Μπαίνω μες στ’ αμπέλι”, η “Καραγκούνα”, “Πάνω σε ψηλή ραχούλα”, “Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί” και ένα σωρό άλλα δημοτικά τραγούδια, τραβούν σα μαγνήτες τους πανηγυριώτες και τους χωριανούς στο χορό.

      Ο χώρος εδώ για χορό είναι κατάλληλος. Έτσι στήνονται δυο και τρεις σειρές χορού, όπου οι πρώτοι κάνουν χίλια δυο τσαλίμια και πρωτότυπες φιγούρες για να κλέψουν την παράσταση. Όταν μάλιστα κάποιος απ’ αυτούς είναι και υποψήφιος γαμπρός, γίνεται πιο προσεχτικός, χωρίς όμως να χάσει το μεράκι του και τη λεβεντιά του. Γύρω-τριγύρω ολάκερο το χωριό γιορτοφορεμένο καμαρώνει, σχολιάζει, επαινεί και κερνά στα όργανα για τους συγγενείς χορευτές και χορεύτριες.

      Λογής-λογής πρωτόφαντα παιχνίδια στους πάγκους πλανόδιων μικροπωλητών ξεμυαλίζουν τα παιδιά που κάναν τ’ αδύνατα δυνατά για να οικονομήσουν τ’ αντίτιμο του παιχνιδιού που τους άρεσε. Ξετρελαμός, θυμάμαι, με τα τσίγκινα πιπίνια (σφυρίχτρες), τον κόκορα με το λειρί που χόρευε στο λαστιχάκι, τις γυάλες (βώλοι) κι άλλα φανταχτερά, μα απλά και πρόχειρα παιχνιδάκια.

      Το πανηγύρι, πέρα από την ψυχαγωγία, την επικοινωνία, τις καινούριες γνωριμίες, τις εμπορικές συμφωνίες και χίλιες δυο ακόμη προσφορές του, βοηθεί και στο παντρολόγημα των νέων. Ναι, ναι. Εδώ γίνεται και το “νυφοπάζαρο”. Εδώ πάμπολλες φορές, “βλέπονται” οι νέοι κι αν αρέσουν, τότε η “συμπεθερομάνα” φροντίζει για τα υπόλοιπα. Και θαρρώ πως είναι για την εποχή ο πιο κατάλληλος χώρος και χρόνος, γιατί γίνονται συγκρίσεις σε ομοιογενές σύνολο και γιατί το κέφι και το κρασί φέρνει και λίγη… στραβωμάρα κι ενθουσιασμό στους υποψήφιους.

      Ο χορός συνεχίζεται μέχρι που η μέρα παραδίνει τη σκυτάλη του χρόνου στη νύχτα. Οι πανηγυριώτες κατευχαριστημένοι φεύγουν για τα γύρω χωριά τους. Μερικοί φεύγουν με μια κρυφή λαχτάρα στην καρδιά τους. Να ξανάρθουν σύντομα για να ριζώσουν στο χωριό ή να ξεριζώσουν μια τριανταφυλλένια κοπελιά για… μεταφύτεψη στο χωριό τους. Οι χωριανοί συνεχίζουν το γλέντι στα σπίτια τους.

Χαρά, γέλιο, κέφι, γλέντι, ευχές, ευχαριστίες, αποχαιρετισμός.

-Και του χρόνου και του χρόνου!

-Χρόνια πολλά και καλά!

Μια ακόμη χαρούμενη παρένθεση του χωριού μας κλείνει για μια ολάκερη χρονιά!».

      (Οργανοπαίχτες από την Πτελέα που συμμετείχαν στα παγκύρια και στα γλέντια των χωριών της Δυτικής Φθιώτιδας ήταν: ο Κατσαβριάς Νώντας που έπαιζε κλαρίνο, ο Κατσαβριάς Λάμπρος που  έπαιζε κλαρίνο και κιθάρα  και ο Στεφανής Λάμπρος που έπαιζε κλαρίνο)