Δρυμός Οίτης

ΔΡΥΜΟΣ ΟΙΤΗΣ

Πηγή: http://www.minagric.gr

Κοντά στην Υπάτη και την Παύλιανη, στο Νομό Φθιώτιδας και στο ομώνυμο βουνό, που ορθώνεται επιβλητικά στα νότια της κοιλάδας του Σπερχειού ποταμού, ιδρύθηκε ο Εθνικός Δρυμός Οίτης, που εκτείνεται υψομετρικά από τα 400 μ. μέχρι τα 2.116 μ. της κορυφής Γρεβενό. Άλλες κορυφές είναι ο Σέμπεης (2.086 μ.), ο Αλούμπεης (2.058 μ.), και ο Πύργος (2.152 μ,) που είναι η ψηλότερη της Οίτης. Ανάμεσα στις τρεις τελευταίες κορυφές αρχίζει ο ονομαστός παραπόταμος του Σπερχειού, ο Γοργοπόταμος, που έγινε σύμβολο της αντίστασης του έθνους στις μέρες της Γερμανικής κατοχής. Παλιότερα το βουνό αυτό αποτέλεσε ορμητήριο αντίστασης στην Τουρκική στρατιά των Κιοσέ Μεχμέτ και Ομέρ Βρυώνη, όταν το 1821 κατέβηκαν να πνίξουν την επανάσταση των Ελλήνων. Στην πλατεία των Κομποτάδων σώζονται τα πλατάνια που στη σκιά τους συσκέφθηκαν ο Δυοβουνιώτης, ο Γκούρας και ο Αθανάσιος Διάκος, πριν από την ηρωική του θυσία στην γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού).

Αλλά η ιστορικότητα του χώρου χάνεται στα βάθη της μυθολογίας. Σε μικρή απόσταση από τα νότια όρια του δρυμού σώζονται τα ερείπια του ναού του Ηρακλή, στον τόπο που λυτρώθηκε από τον τυραννικό χιτώνα της Διάνειρας, πάνω στην πυρά και έγινε ημίθεος με την επέμβαση του Δία.

Ο κύριος ασβεστολιθικός όγκος της Οίτης με την τοπιακή της ιδιαιτερότητα που την χαρακτηρίζουν φαραγγώδεις χαραδρώσεις, αμβλύνεται στο νότιο τμήμα του δρυμού όπου η εμφάνιση του αγριλικού σχιστόλιθου διαμορφώνει λοφώδη υψίπεδα με απαλές καμπύλες γραμμές και ανοιχτό ορίζοντα.

Το μεγαλύτερο τμήμα του δρυμού καλύπτεται από ελατοδάση κεφαλληνιακής ελάτης (Abies cephalonica) που διακόπτονται από μικρά ή μεγάλα διάκενα με λιβαδική βλάστηση. Στα ελατοδάση συναντά κανείς το θαυμάσιο κόκκινο κρίνο (Lilium chalcedonicum) και μια μεγάλη ποικιλία από πλατύφυλλα δέντρα και θάμνους όπως μελιό (Fraxinusornus), γαύρο (Carpinus sp.), σφενδάμια (Acer sp.), κράταιγους (Crataegus 

sp.), προύνος (Prunus sp.), πλατάνια(Platanus sp.), ιτιές (Salix sp.) κ.λ.π., σε μικρές συνδενδρίες ή μεμονωμένα άτομα. Ιδιαίτερο φυτοκοινωνικό ενδιαφέρον παρουσιάζει μια μικρή συστάδα από μαυρόπευκα (Prinus nigra) που βρίσκεται σε μια βόρεια στενή ράχη σε υψόμετρο 1.300 μ. Χαμηλότερα στα 800 μ. εκτείνονται συστάδες φυλλοβόλων δρυών (Quercus sessiliflοra, Q. conferta) και στα όρια του δρυμού, πυκνοί θαμνώνες από σκληρόφυλλα είδη, όπως πουρνάρι (Quercuscoccifera), αριά (Querus llex), κουμαριές (Arbutusunedo), ρούδια (Phuscoriaria), άρκευθοι (Juniperus sp.) και πικροδάφνη (Nerium oleander) - κυρίως μέσα στα ρέματα.

Η πανίδα της Οίτης, αν και είναι πλούσια σε ποικιλία ειδών και πληθυσμό, περιλαμβάνει μάλλον κοινά και ευρέως διαδεδομένα είδη. Ένα μικρό κοπάδι από αγριόγιδα (Rupicapra rupicapra) είναι πιθανόν ο νοτιότερος πληθυσμός του είδους στην Ελλάδα, ενώ ο λύκος (Canis lupus) μπορεί περιστασιακά να εμφανισθεί το χειμώνα. Η πτηνοπανίδα της περιοχής είναι η τυπική των ορεινών οικοσυστημάτων και περιλαμβάνει κυρίως δασόβια είδη. Υπάρχει επίσης ικανοποιητική ποικιλία σε ερπετά, αμφίβια και έντομα που πλουτίζουν το ζωικό κόσμο του βουνού.

Η προσπέλαση είναι το καλοκαίρι εύκολη από το δρόμο που συνδέει τα χωριά Παύλιανη και Κουμαρίτσι με το χωριό Καστανιά Υπάτης και διασχίζει το δρυμό στα νότια υψίπεδα. Στις βόρειες απότομες πλαγιές υπάρχουν μονοπάτια που ξεκινούν από τα χωριά Υπάτη, Μεξιάτες και Κομποτάδες.
Μέσα στον πυρήνα του δρυμού υπάρχει καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας που μπορεί να προσφέρει φιλοξενία μετά από συνεννόηση με το Σύλλογο.

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου