Η πτώση της Πόλης

Η πτώση της Πόλης με άλλη …ματιά

[του Μπάμπη Μώκου]

Πεντακόσια εξήντα ολόκληρα χρόνια. Ναι 560 ολόκληρα από σήμερα και κάποια Τρίτη ένα 21χρονο παιδί κατάφερε να αλώσει το Βυζαντινό διαμάντι. Την διαμαντόπετρα στο πολυφορεμένο δακτυλίδι της Βυζαντινότητας, της μήτρας αγωγιμότητας του ελληνικού μας είναι. Πως ένας τουρκάκος -παιδί, που αναγορεύτηκε Σουλτάνος κατόρθωσε σε λιγότερο από 50 μέρες να μπει καβαλάρης- αυτός ο άπιστος, στην Αγιά Σοφιά!

Ρωτώ και ξαναρωτώ την ιστορία. Κι αυτή ντρέπεται, διστάζει να μου απαντήσει.

Ντρέπεται γιατί μέχρι τότε μόνο λαμπρά Βυζαντινά κατορθώματα μου διηγούταν. Πως λέει υπήρχε κάποτε μια αυτοκρατορία που δεν χώραγε στο μάτι σου. Απ’ το βορρά  ως τον Νότο. Σ’ όλη τη Μεσόγειο, τη Άπω Ανατολή, μέχρι το Αλγέρι και την Ιταλία-τη Σικελία κάτω. Με χρυσάφια,  πλούτο αμύθητο, καράβια, εκκλησιές, πολιτισμό, επιρροή, που την σέβονταν όλοι. Μόνο οι Δυτικοί δεν τη σέβονταν.

 

Είχαν βλέπεις τον  φθόνο. Αιχμάλωτοι της απληστίας την έβαλαν στόχο. Παπικοί και εθνεγέρτες Βενετοί και Γενουάτες μπήκαν σαν σταυροφόροι στην Πόλη και σαν λυσσασμένοι την βίασαν, ασέλγησαν,  την λεηλάτησαν. Πήραν μέχρι και τα περήφανα μαρμάρινα λιοντάρια της και τα τοποθέτησαν στην πρόσοψη του Αγίου Μάρκου να φαίνονται και να δηλώνουν  το πολεμοχαρές της αγιότητάς τους. Ήταν λίγο μετά το 1200. Όταν είδαν την κατάσταση οι τριγύρω τους άνοιξε η όρεξη. Πρώτοι οι Οθωμανοί. Μία μία οι κτήσεις επαναστατούσαν κι έφευγαν απ’ το κουμάντο της Πύλης. Και οι Βυζαντινοί; Οι Βυζαντινοί, καλοζωιστές μοιρασμένοι Παπάδες και λαϊκοί  -δυο στρατόπεδα- ενωτικοί και ανθενωτικοί, ξαπλωμένοι και "τεθραμμένοι κατά τα αξιώματά τους" συντηρούσαν τον εκφυλισμό της Αυτοκρατορίας. Πατριάρχες και Βασιλιάδες, ανυπόφορα τρωκτικά, "μυστικολόγιζαν" με τη δύση κι ο καιρός περνούσε. Κι έφτασε ο καιρός -δυο και κάτι αιώνες αργότερα που η Κωνσταντινούπολη (η αυτοκρατορία) ήταν μονάχα η Πόλη, τα περίχωρά της και το Δεσποτάτο του Μυστρά. Είπαν τότε οι Άρχοντες: Τι τον θέλουμε τον στόλο, τα καράβια, αφού έχουμε καραβοκύρηδες και καραβομάχους τους φίλους μας τους δυτικούς; Κι έτσι κατάργησαν τα καράβια. Κι έτσι οι Φράγκοι έγιναν βιγλάτορες στους φόρους και τα πλούτη που απέδιδε στο βασίλειο κάθε καράβι που περνούσε τον Βόσπορο. Κι όσο ο καιρός περνούσε, η πόλη φτώχαινε, έχανε τη δύναμή της, αιμορραγούσε. Και άρχισαν τα όργανα, η γκρίνια, οι ίντρικες, οι κατηγόριες, το άγριο μίσος ανάμεσα σε ομόθρησκους  χριστιανούς. Στα 1530 λέει, η αυτοκρατορία -η Πόλη- ήταν υπό κατάρρευση. Κι όταν ο Ι. Παλαιολόγος ζήτησε βοήθεια από τη δύση,  η απάντηση ήταν γιοκ. Ύστερα από δυο δεκαετίες τον διαδέχτηκε ο αδελφός του, ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, που προσπάθησε να συμμαζέψει τα πράγματα αλλά μάταια.

Όπου τον διαλλακτικό Μουράτ, διαδέχεται ο 21χρονος γιός του ο Μωάμεθ ο Β'. Όνειρό του η κατάληψη της πόλης. Στις 29 Μαΐου 1453, μπροστά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού ο Παλαιολόγος ηρωικά μαχόμενος πέφτει. Μαζί του και η Πόλη.

Το ίδιο απόγευμα ο νεαρός Σουλτάνος μπαίνει καβαλάρης στην Αγια- Σοφιά και την σκυλεύει. Ο μύθος μιλά για Κερκόπορτες κ.λ.π. Ποια Κερκόπορτα; Δεν υπήρχε καμιά Κερκόπορτα. Την πόρτα για την κατάληψη της Πόλης "άνοιξαν" μόνοι τους  οι Βυζαντινοί. Αυτά μου διηγείται η ιστορία, μέχρι που την πιάνει ένας ...κόμπος
στο λαιμό και ...βάζει τα κλάματα. Κι εγώ δεν απορώ πλέον, πως και γιατί έπεσε η αυτοκρατορία. Το έχω καταλάβει. Πλέον δεν... αδυνατώ!...

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου