Γιάννης Γεωργαντζίνος

Γιάννης Γεωργαντζίνος

Ο επιστήμονας γιατρός, ο εξαίρετος άνθρωπος

και η πορεία του στο χωριό μας Άγιο Γεώργιο

[του Γιάννη Δ. Παπαχαραλάμπους, δασκάλου]

Στιγμιότυπο από βάπτιση της μικρότερης κόρης του γιατρού Γιάννη Γεωργαντζίνου 

(αριστερά από το νεοβάπτιστο). Κουμπάρος είναι  ο Ντίνος Θεοδοσόπουλος  1958.

Το χωριό μας Άγιος Γεώργιος Φθιώτιδας ευτύχησε να έχει για 17 ολόκληρα χρόνια (1954-1971) έναν εξαίρετο και μοναδικό  αγροτικό γιατρό, ο οποίος άφησε ανεξίτηλη την παρουσία του με το ανεπανάληπτο ήθος του και την επιστημονική κατάρτισή του.

Ο γιατρός Γεωργαντζίνος έμεινε μόνιμα στο χωριό μας κι εμείς τον θεωρούσαμε πέρα για πέρα δικό μας άνθρωπο, αλλά και πολύτιμο φίλο.

Ο Γεωργαντζίνος εκτός από την άρτια επιστημονική του συγκρότηση ήταν και άριστος ψυχολόγος. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να γίνεται αμέσως οικείος με τον ασθενή. Του μετέδιδε αισιοδοξία, θάρρος και ελπίδα. Ο ασθενής του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη, προσόν απαραίτητο για το γιατρό και τη θεραπεία του.

Σπάνια έπεφτε έξω στη διάγνωση της νόσου και αναλόγως της εκτίμησης της κατάστασης έδινε τη κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή στον ασθενή.

Αποκριές στην Αγροτολέσχη τη δεκαετία του ‘50. Πρώτος από δεξιά

ο Γιάννης Γεωργαντζίνος με τη γυναίκα του Ελένη δίπλα του

Ήταν πάντοτε πρόθυμος να τρέξει σε κάθε κάλεσμα που δεχόταν, αδιαφορώντας για τον κόπο και προπαντός για την αμοιβή του.

Υπήρξε απλοϊκότατος και καταδεχτικότατος άνθρωπος. Διατηρούσε άριστες σχέσεις με όλους τους κατοίκους του Άη Γιώργη και των περιχώρων. Του άρεσε ιδιαίτερα μαζί με άλλους φίλους να σκαρώνει φάρσες που προκαλούσαν αυθόρμητο γέλιο, σε αξιοπρεπέστατο όμως επίπεδο, δίχως να θιγεί η ανθρώπινη υπόσταση.

Όλοι οι κάτοικοι τον λάτρευαν, τον σεβόταν και τον εκτιμούσαν αφάνταστα, αισθήματα αμοιβαία που έτρεφε και ο ίδιος για τους συνανθρώπους του. Δίχως άλλο, κάλλιστα θα τον χαρακτηρίζαμε σύγχρονο Σβάιτσερ και καλό Σαμαρείτη!

Τέτοιοι καταξιωμένοι στη συνείδηση του απλού κόσμου επιστήμονες τιμούν τον ιατρικό κλάδο και θα πρέπει ν’ αποτελούν πρότυπο για τους υπόλοιπους.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μετακινήθηκε για την πρωτεύουσα οι κάτοικοι ένιωσαν ασφυκτικά την ορφάνια του, αφού δημιουργήθηκε ένα τεράστιο αλλά και ανθρώπινο κενό στη θέση που κατείχε πανάξια τόσα χρόνια. Και όταν πληροφορήθηκαν το θάνατό του έκλαψαν πικρά.

Να γιατί με παρακίνησαν οι χωριανοί μου να γράψω δυο λόγια για το γιατρό Γεωργαντζίνο, για να τον ξαναθυμηθούν ως γλυκιά ανάμνηση και να μάθουν οι νεότεροι να σέβονται την ιστορία  όσων προσφέρουν υπηρεσίες με το περίσσευμα της καρδιάς τους στο κοινωνικό σύνολο!

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Φωτο: από το Λεύκωμα του Τάκη Ευθυμίου «Άσβεστες Μνήμες»