Από: “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ”
Στο γυρισμό εκεί στ’
αυλάκι η ανάσα μας κρυώνει.
Οι χηλές μέσα στην πίσσα
πλημμυρίζουν.
Η σιταρήθρα κυλιέται σε ρινίσματα.
Εκείνα τα χωράφια τ’ άγονα
είν’ οι εκρήξεις.
Εκείνα τα στάχυα που θερίστηκαν
ήταν προσδοκίες.
Εκείνος ο θεριστής που το δέρμα του νωπό
ξεράθηκε στις πέτρες
είχε το βλέμμα του ψηλά
και το χαμόγελό του μες το αίνιγμα.
Εκείνα τα χέρια αναβλύζουν κίτρινη
ώχρα της κοιλάδας.
Η σκιά ανατριχιάζει σ’ όλες τις επιφάνειες.
Πρέπει να θέλεις να τη δεις την άνοιξη
κι αυτό το πράσινο της άνοιξης σκοτώνει.
Μες το γκαζόν μια πεταλούδα πέταξε και χάθηκε. …
Η σιταρήθρα κυλιέται σε ρινίσματα.
Εκείνα τα χωράφια τ’ άγονα
είν’ οι εκρήξεις.
Εκείνα τα στάχυα που θερίστηκαν
ήταν προσδοκίες.
Εκείνος ο θεριστής που το δέρμα του νωπό
ξεράθηκε στις πέτρες
είχε το βλέμμα του ψηλά
και το χαμόγελό του μες το αίνιγμα.
Εκείνα τα χέρια αναβλύζουν κίτρινη
ώχρα της κοιλάδας.
Η σκιά ανατριχιάζει σ’ όλες τις επιφάνειες.
Πρέπει να θέλεις να τη δεις την άνοιξη
κι αυτό το πράσινο της άνοιξης σκοτώνει.
Μες το γκαζόν μια πεταλούδα πέταξε και χάθηκε. …
Από: “ΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”
Το τύμπανο του ορίζοντα
ανατρίχιασε τεθλασμένες παράλληλες.
Η διάρκεια ισότητα στον απόλυτο χρόνο.
Ανάμεσα στις τροχιές τα κολεόπτερα τρίζουν.
Πιέζεται το στέρνο μας
και τα σιντριβάνια προσκρούουν.
ανατρίχιασε τεθλασμένες παράλληλες.
Η διάρκεια ισότητα στον απόλυτο χρόνο.
Ανάμεσα στις τροχιές τα κολεόπτερα τρίζουν.
Πιέζεται το στέρνο μας
και τα σιντριβάνια προσκρούουν.
Η σάλπιγκα ηχεί στους
τσιμεντένιους δρόμους.
Τα δόντια πλαστικά σχίζονται πάνω στους γρανίτες.
Ο ήλιος ανατέλλει στις πατημασιές και τις ανακοινώσεις.
Τα δόντια πλαστικά σχίζονται πάνω στους γρανίτες.
Ο ήλιος ανατέλλει στις πατημασιές και τις ανακοινώσεις.
Βρισκόμαστε στην Πέμπτη εποχή.
Όλα καπνίζουν.
Οι φτέρνες τα μαλλιά κι ο ουρανός ένα κάρβουνο.
Η ευτυχία του αγώνα χάνεται
μες την προσωπική πραγματικότητα.
Άπειρες πιθανότητες.
Ο πάγκος τα σφυριά στην αποθήκη
κι η τσίγκινη σκεπή μες το χειμώνα η αντήχηση.
Η φαντασία κι η πραγματικότητα συμπίπτουν.
Ένα κενό ουρλιάζει.
Κανένας χώρος δεν προσδιορίζει την αφή του. …
Όλα καπνίζουν.
Οι φτέρνες τα μαλλιά κι ο ουρανός ένα κάρβουνο.
Η ευτυχία του αγώνα χάνεται
μες την προσωπική πραγματικότητα.
Άπειρες πιθανότητες.
Ο πάγκος τα σφυριά στην αποθήκη
κι η τσίγκινη σκεπή μες το χειμώνα η αντήχηση.
Η φαντασία κι η πραγματικότητα συμπίπτουν.
Ένα κενό ουρλιάζει.
Κανένας χώρος δεν προσδιορίζει την αφή του. …
Μπάμπης Τσέλος
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου