Η παλιά Βίνιανη

Στη μοναξιά της ερημικής παλιάς Βίνιανης

Νίκος Δημ. Παπαδιονυσίου

Στη μοναξιά του ερημικού μουσείου της Π.Ε.Ε.Α στην παλιά Βίνιανη, ώρα περίπου 11:00, καθώς επί ώρα δεν υπήρχε άλλος κανείς, ούτε κάτω στο χωριό, νάσου μια μόνη γυναίκα 50 μέτρα παρακάτω που εμφανίστηκε ξαφνικά ερχόμενη από το πανέρημο, εγκαταλειμμένο χωριό. Χαιρετιστήκαμε σηκώνοντας τα χέρια. Αμέσως μετά την έχασα...

Φεύγοντας από το μουσείο και παίρνοντας την κουραστική πλέον για μένα μεγάλη σκάλα ανόδου για τον δρόμο, την βλέπω να κατεβαίνει γρήγορη σαν κατσίκι!

Ήταν μια γυναίκα λεπτή, στα περίπου 75 της, με μέτριο ανάστημα, μαλλιά υποκίτρινα λευκά, ένδειξη ότι ήταν κατάξανθη στη νιότη της, με ενδείξεις μιας από χρόνια χαμένης ομορφιάς. Ζει μόνη και μοναδική κάτοικος, όπως μου είπε αργότερα, στην παλιά Βίνιανη. Διψούσε για κουβέντα όπως κάθε ερημικός άνθρωπος, ταυτόχρονα περίεργη «να μάθει» όπως όλοι οι μοναχικοί βουνίσιοι. Κι΄ εγώ διψούσα για πληροφορίες...

……………………………..

Θυμήθηκα τον φευγάτο τελευταία Νίκο Μουτογιάννη, τον «Αμερικάνο» που ζούσε παρόμοια και πλέον απομονωμένη μοναχική ζωή στα Δολιανά(Στουρνάρα)στα ριζά της Καλιακούδας στο φαράγγι του Πανταβρέχι, χωρίς καν επισκέψεις από τα παιδιά του.. Χωρίς να τον γνωρίζω τότε, τον είδα και συνομιλήσαμε καθώς κατέβαινα το βουνό περίπου το 2000 να καλλιεργεί μια πηγούλα μαζί με κάποιον άλλο. Ήπιαμε διψασμένοι το δροσερό νεράκι του. Θεός σχωρέστον!...

……………………………………

Πιάσαμε την κουβέντα πάνω σ΄ ένα πλατύσκαλο στην πέτρινη σκάλα από πελεκημένες ασβεστολιθικές πέτρες..

Είχε ανέβει από κει που την πρωτοείδαμε στον δρόμο από κάποιο άγνωστο για μας ανηφορικό μονοπάτι για να ερευνήσει φαίνεται το αφημένο αυτοκίνητό μου.

Αυτό φανερώθηκε όταν ρωτώντας μας την πρώτη της ερώτηση, συνηθισμένη από μας τους βουνίσιους, από πού και «ποιανών»είμαστε, Μεγάλη Κάψη ζώντας στο Παλαιό  Φάληρο εγώ, Μεσαία Κάψη ζώντας Σπερχειάδα και Μεσαία Κάψη ο άλλος, ξαφνιασμένη μου λέει:

-        Μα δεν είσαι από το Ναύπλιο;

γιατί καθώς ερευνούσε το αυτοκίνητό μου, είδε σε μια ταμπέλα τη λέξη Ναύπλιο που τοποθέτησε το συνεργείο που το συντηρώ..

Ζει μόνη στο έρημο χωριό, από τότε που γεννήθηκε σ΄ αυτό, πιθανά με κάποια συνταξούλα, φροντίζοντας τα γίδια της, τα κοτερά της, καλλιεργώντας τον κηπάκο της, να στέλνει καλούδια στα παιδιά της στην Αθήνα ή να έρχονται να την βλέπουν και να τα ταΐζει με τα παιδιά τους, όπως πολλοί στα χωριά μας της ορεινής Φθιώτιδας κι΄ Ευρυτανίας. Μέχρι πότε όμως: Κάποτε θε λήξουν κι΄ αυτοί..

Στενοχωρημένη για την ερημιά του χωριού της, τα ερείπια των σπιτιών, τα ακατοίκητα αρκετά επισκευασμένα και συντηρημένα κατιόντων χωριανών και «ξένων», ανθρώπων που περίμεναν αξιοποίηση του χωριού που δεν ήλθε..

Την ρώτησα πώς μπορούμε να μπούμε στο κλειστό μουσείο,,

-        Πρέπει να πάτε στη Νέα Βίνιανη. Είναι κάποιος που έχει τα κλειδιά.

………………………………

Θυμήθηκα πριν χρόνια τους Κορυσχάδες. Πάλι «κάποιος κρατούσε τα κλειδιά» του Σχολειού- Μουσείου, άγνωστός μου τότε που εντελώς τυχαία, περίπου 2005, τελικά ανακάλυψα...

……………………………………

Την ρώτησα για το σε τι κατάσταση είναι το αρχαίο μονοπάτι που οδηγεί από την παλιά Βίνιανη και άλλα χωριά στο μοναδικό μονότοξο αρχαίο γεφύρι του Μέγδοβα (Ταυρωπού) στο τότε μονοπάτι για Καρπενήσι...

Το ιστορικό γεφύρι της Βίνιανης. Φωτό μου του 2011...

Μου είπε πως είναι σχεδόν κλειστό από την αυταναδάσωση.

     -     Πρέπει  να είσαι νέος και να ξέρεις...

Θυμήθηκα ότι διάβασα στα «Ευρυτανικά Νέα» στο Internet ότι πριν τρία χρόνια ένας σύλλογος από Αθήνα το καθάρισε και επισήμανε με εργασία ενός σαββατοκύριακου, ότι βέβαια μπορούσε να γίνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.. Δύσκολα τα πράγματα με τις χοντρές ρίζες, τα πεσμένα ελάτια, την επιφάνεια διαβρωμένη από τα νερά της βροχής και τα χιόνια που λιώνουν..

Συνεχίσαμε για λίγο την κουβέντα μας. Μια κουβέντα που μ΄ έκανε να συμπεράνω την λατρεία της για το χωριό της σε αντίθεση με την κοντινή Νέα Βίνιανη...

Την χαιρετήσαμε και επιστροφή στα πίσω...

Νίκος Δημητρίου Παπαδιονυσίου / 12 Ιουλίου 2019

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου