|
Το χρονικό της Παρουσίασης του βιβλίου «Φθιωτική Οιχαλία η γη του Βασιλιά Εύρυτου» Του συγγραφέα Γιώργου Καλλιώρα
| ||||||||||||
Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα το διευθυντή του 1ου Δημοτικού σχολείου Λαμίας και καλό μου φίλο Νίκο Κοντογιάννη. Ο αεικίνητος Νίκος Κοντογιάννης μόνος του οργάνωσε την εκδήλωση του βιβλίου μου. Έβγαλε καρέκλες , έδρες , μικρόφωνα , προβολείς με τέτοιον τρόπο λες και η εκδήλωση αφορούσε το σχολείο του η κάποια προσωπική του εργασία. Αγαπητέ φίλε Νίκο σε ευχαριστώ πολύ.
Τον δάσκαλο, φίλο μου και συντονιστή της εκδήλωσης Γεώργιο Αναγνώστου.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Όμιλο Φθιωτών λογοτεχνών και συγγραφέων για την υποστήριξη, συμπαράσταση και άψογη συνεργασία που είχαμε καθ’ όλη την διάρκεια της προετοιμασίας της εκδήλωσης.
Τον φίλο μου και πρόεδρο του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και συγγραφέων Κώστα Τσαλαφούτα.
ΟΜΙΛΟΣ ΦΘΙΩΤΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ - Λαμία 30-9-2020
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΩΡΑ «Φθιωτική Οιχαλία, η Γη του Βασιλιά Εύρυτου»
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ : Κώστας Τσιαλαφούτας, πρόεδρος του Ομίλου
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι εκ μέρους του Δ.Σ. του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων
Σας καλωσορίζω στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καλλιώρα με τίτλο «Φθιωτική Οιχαλία, η Γη του Βασιλιά Εύρυτου.
Ο Γιώργος Καλλιώρας είναι μέλος του Ομίλου μας και είχαμε συνεργαστεί στην 3η Γιορτή Φθιωτικού Βιβλίου 2017, όπου παρουσίασε το Γενεαλογικό Δέντρο των Αινιάνων και την ποιήτρια Αγανίκη Αινιάνος Μαζαράκη, ένα πρόσωπο που ως Όμιλος Λογοτεχνών αναδείξαμε με το Μαραθώνιο Ποίησης που καθιερώσαμε δίνοντας το όνομά της, καθώς και με το εκτενές αφιέρωμα στον τελευταίο Φθιωτικό Λόγο , τον οποίο πρόσφατα παρουσιάσαμε.
Ο Γιώργος Καλλιώρας αγαπά την έρευνα και τον συγκινεί ιδιαίτερα η τοπική ιστορία. Μετά από το βιβλίο του «Αγανίκη Αινιάνος – Μαζαράκη, Το τρισεύοσμον άνθος της Οίτης», έγραψε το σημερινό βιβλίο «Φθιωτική Οιχαλία, η Γη του Βασιλιά Εύρυτου» που παρουσιάζουμε σήμερα.
Ο ερευνητής Γιώργος Καλλιώρας, μέσα από τα γεωμυθολογικά μονοπάτια, που απλώνονται από την Όθρυ μέχρι την Οίτη, συναντά την τοπική ιστορία και αναδεικνύει περιοχές , πόλεις, πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Φθιώτιδα, καθώς και ξακουστούς ήρωες και πρόσωπα της μυθολογίας μας.
Σημαντικές πληροφορίες έρχονται στο φως για την περιοχή της σημερινής Λυγαριάς και του παλιόκαστρου καθώς και για την διεκδίκηση των ορίων δύο πόλεων – κρατών της κοιλάδας του Σπερχειού, της Λαμίας(πρωτεύουσα των Μαλιέων) και της Υπάτης (πρωτεύουσα των Αινιάνων), παίρνοντας τη σκυτάλη της έρευνας από ένα ρωμαϊκό διάταγμα εποχής του Ανδριανού, που βρέθηκε το 1855 στο χωριό Μεξιάτες Φθιώτιδας.
Συγχαίρουμε τον συγγραφέα και ευχόμαστε το βιβλίο του να έχει τη μεγαλύτερη αναγνωστική απήχηση.
Ευχαριστούμε θερμά την Αντιδήμαρχο πολιτισμού κ. Αμαλία Ποντίκα και τον Διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λαμίας κ. Νίκο Κοντογιάννη για τη φιλοξενία, τους συμμετέχοντες στην παρουσίαση του βιβλίου και όλους εσάς που μας τιμάτε με την παρουσία σας.
Σας ευχαριστώ.
Τον δάσκαλο και φίλο μου Γεώργιο Σταυρόπουλο, ο όποιος απηύθυνε τον παρακάτω χαιρετισμό : «Περιηγητής είναι λέξη πανάρχαια και «σημαίνει πρώτ’ απ’ όλα «ιχνηλάτης». Αυτό το θεματικό ηγ- του ηγέομαι, ηγούμαι, περι-ηγούμαι έχει τη ριζική σημασία του «ιχνηλατείν» και «ανιχνεύειν» με «όσφρηση», με αντίληψη και φαντασία.
Ο Γιώργος Καλλιώρας, ο φίλος, ο γείτονας, ο συνεργάτης είναι κι αυτός ένας περιηγητής, ένας ιχνηλάτης του τοπικού μας περιβάλλοντος.
Του φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο το έχει γνωρίσει με όλες του τις αισθήσεις και με κίνδυνο της ζωής του μερικές φορές, δηλ. απολύτως βιωματικά αλλά και του ανθρωπογενούς, για όσους έχουμε διαβάσει και τα σχετικά κείμενά του, τα οποία ελπίζω να εκδώσει κάποια στιγμή.
Είναι όμως και περιηγητής του ιστορικού περιβάλλοντος της περιοχής, αφού έχει δαπανήσει πάμπολλες ώρες ερευνών, ιχνηλατώντας, με αντίληψη και φαντασία, την τοπογραφία της από την αρχαιότητα έως και το πιο πρόσφατο παρελθόν.
Καρπός αυτών των ερευνών του το βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα και θα μας οδηγήσει σε άγνωστα ή πολύ λίγο γνωστά μονοπάτια της τοπικής μας μυθολογίας και ιστορίας.
Τον καλό μου φίλο Αθανάσιο Χριστοδούλου ο όποιος με παρουσίασε στο κοινό με το παρακάτω κείμενο.
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας
Ο Γιώργος Καλλιώρας είναι ένας γνήσιος Σαρακατσάνος γεννημένος στη Λυγαριά Λαμίας.
Σπούδασε μηχανικός του πολεμικού ναυτικού στη Σχολή υπαξιωματικών στο Πόρο.
Εξάντλησε όλη την ιεραρχία του υπαξιωματικού και πέρασε στο επίπεδο του αξιωματικού και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποπλοιάρχου μετά από μια μεγάλη πορεία μέσα στα μηχανοστάσια των πολεμικών πλοίων.
Έκανε βάρδιες και βάρδιες υπό τον ήχο των μηχανών και των βοηθητικών μηχανημάτων σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος που για τους στεριανούς θεωρούνται κόλαση.
Πλούσιο το συναίσθημα όταν το πλοίο πλέει στο Αιγαίο πάση δυνάμει και εσύ βρίσκεσαι στο μηχανοστάσιο ως απλός ναύτης ή ως υπόλογος φυλακής.
Να νοιώθεις πως με τις δικές σου δεξιότητες, στον χειρισμό των μηχανών, το πλοίο τραβάει μπροστά με γαληνεμένη θάλασσα και με φουρτούνα. Όταν αποστρατεύτηκε το 2005 θυμήθηκε αυτό που είχε καρφωθεί στο μυαλό του από τα πρώρα βήματα της ναυτικής του καριέρας . « Ένα καράβι είναι καλύτερα να θαλασσοδέρνεται στη θάλασσα παρά να σκουριάζει στο λιμάνι».
Έτσι από το 2005 που ελλιμενίσθηκε στη Λαμία για να μη σκουριάσει σαν άνθρωπος, όπως συμβαίνει συχνά σε συνταξιούχους, χάραξε νέες στεριανές δραστηριότητες φουρτουνιασμένες από την κακοκαιρία κακόβουλων προσώπων του φιλικού περιβάλλοντος.
Ο Γιώργος άντεξε και αντέχει γιατί έμαθε να κρατά καλά το τιμόνι της ζωής με πυξίδα την ευαισθησία, την υπομονή και το χαμόγελο.
Μέσα στις στεριανές αυτές φουρτούνες ο Γιώργος Καλλιώρας κατάφερε να επικρατήσει και να διακριθεί γιατί ήξερε από κακοκαιρίες, και ξέρει να τραβάει μπροστά.
Η Λυγαριά απόκτησε φωνή με την ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου και της εφημερίδας «Η Φωνή της Λυγαριάς».
Εραστής της σύγχρονης τεχνολογίας ίδρυσε και διαχειρίζεται ιστοσελίδες μέσα από τις οποίες παρουσιάζει την ζωή τα ήθη και τα έθιμα των Σαρακατσαναίων και του γενεαλογικού δένδρου των Καλλιωραίων.
Λάτρης της φύσεως, μετά από την περιπλάνησή του στη θάλασσα, σήμερα περιπλανιέται στα βουνά, στα λαγκάδια και στα ποτάμια.
Η περιπλάνησή του αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί μέσα του η επιθυμία να αποτυπώσει στις σελίδες του παρόντος βιβλίου, με τίτλο Φθιωτική Οιχαλία, όσα είδε, όσα διάβασε, όσα διαπίστωσε με επί τόπου επισκέψεις στους χώρους που αναφέρονται.
Ένα βιβλίο που μας οδηγεί στα μονοπάτια των θρύλων και των μύθων αλλά και της τοπικής ιστορικής και γεωγραφικής πραγματικότητας.
Φίλε Γιώργο όπως τα καράβια που υπηρέτησες ταξίδεψαν στην απεραντοσύνη της θάλασσας έτσι και το βιβλίο σου να ταξιδέψει στις καρδιές των αναγνωστών.
Να είσαι καλά φίλε Γιώργο και να μη σκουριάσεις ποτέ.
Να παραμείνεις ενεργός βατσιμάνης στο πλοίο που λέγεται ζωή.
Τον δάσκαλο και καλό μου φίλο από την Σπερχειάδα και εισηγητή της εκδήλωσης Βασίλειο Κανέλλο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχω την ευκαιρία να είμαι ένας εκ των παρουσιαστών του δεύτερου βιβλίου του Γιώργου Καλλιώρα «Φθιωτική Οιχαλία, η γη του βασιλιά Εύρυτου». Αφενός μεν γιατί ο συγγραφέας είναι ένας καλός φίλος και αφετέρου γιατί η εργασία του είναι πολύ αξιόλογη κι ενδιαφέρουσα, καρπός πολύχρονου και επίπονου μόχθου. Η ιστορική αξία, η πλοκή και η διαχρονικότητα του θέματος που πραγματεύεται και η τολμηρή προσέγγιση και θεώρησή του, κάθε άλλο μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο.
Με αφορμή τη φράση του ότι οι θέσεις του: «είναι αποτελέσματα ερευνών ενός προσώπου μη αρμοδίου σε ιστορικά θέματα» και ότι «οι μόνοι αρμόδιοι για να αποδώσουν με σιγουριά την ιστορική αλήθεια είναι οι Ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι» εγείρονται δύο ερωτήματα:
1. Δικαιούται κι αν θέλετε νομιμοποιείται ο συγγραφέας ως μη ειδικός, αλλά και ο κάθε ερευνητής, να ασχοληθεί με θέματα που άπτονται της ιστορίας και αρχαιολογίας; Μήπως εισέρχεται σε ξένα χωράφια;
2. Ποιες είναι οι πηγές του και ποιο το υλικό που τεκμηριώνει τις απόψεις του; Δηλαδή ποια είναι η αξιοπιστία και η γνησιότητα των πηγών πάνω στις οποίες ο ερευνητής οικοδομεί την εργασία του;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η τοπική ιστορία, ως ιστορία ενός τόπου ή μιας περιοχής, αποτελεί κλάδο της ιστορικής επιστήμης και συγχρόνως μερίκευσή της. Η τοπική ιστορία όλων των τόπων θα μπορούσε κατά μία έννοια να συγκροτήσει ως σύνολο την εθνική ιστορία μιας χώρας. Με την τοπική ιστορία ασχολήθηκαν και ασχολούνται κυρίως τοπικοί λόγιοι και ιστοριοδίφες οι οποίοι εμφορούμενοι από τοπικιστικό πνεύμα που συνήθως δεν προσκομίζουν τα επιστημονικά εχέγγυα της ιστορικής μεθοδολογίας και έρευνας. Ο συναισθηματικός υπερτονισμός του τοπικού εμπεριέχει πολλάκις τον κίνδυνο της υποκειμενικότητας και την υποκατάσταση των ειδικών επιστημόνων.
Παρ’ όλες τις καλές τους προθέσεις και τις επίπονες προσπάθειές τους αυτοί οι αφανείς τοπικοί σοφοί, υπερβαίνουν αρκετές φορές το μέτρο, παραβλέπουν ή παραποιούν σημαντικές πλευρές του ιστορικού γίγνεσθαι, ακριβώς γιατί δεν χαρακτηρίζονται από συστηματική σκέψη και στοιχειώδη επιστημονική μεθοδολογία και πρακτική.
Απαντώ στα ερωτήματα.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω πόση σημασία δίδουν οι μεγάλοι και καταξιωμένοι ερευνητές και συγγραφείς στις εργασίες αυτών των τοπικών σκαπανέων της παράδοσης-παρόλες τις αδυναμίες τους- και πόσο μεγάλη είναι η συμβολή τους στην καταγραφή και ανάδειξη της εθνικής ιστορικής και λαογραφικής παράδοσης.
Μάλιστα τα τελευταία χρόνια η τοπική ιστορία αποκτά σαφές πλαίσιο και περιεχόμενο και τείνει να μορφοποιηθεί σε αυτόνομη γνωστική οντότητα, όπως καταδεικνύεται από την πληθώρα των δημοσιοποιημένων άρθρων και ανακοινώσεων, καθώς και από τον μεγάλο αριθμό των εκδοθέντων βιβλίων. Θα ήταν δε ευχής έργον να αξιοποιηθεί περισσότερο στη σημερινή εκπαίδευση.
Ο συγγραφέας, ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα, γνώστης της ιστορίας, απαγκιστρωμένος από τοπικιστικές προκαταλήψεις καταπιάνεται με ένα θέμα που ξεφεύγει από τα στενά τοπικά πλαίσια. Το θέμα που ιχνηλατεί ήταν καταχωνιασμένο στη λήθη για αιώνες, ανασύρεται από την αφάνεια, δίνοντάς μας ένα πλήθος ιστορικών πληροφοριών, άγνωστων ή παραμελημένων έως τώρα για πολλούς.
Τα γεωγραφικά όρια μεταξύ Λαμιέων και Υπαταίων που καθορίστηκαν στη ρωμαϊκή εποχή ισχύουν με μικρές αποκλίσεις μέχρι τις μέρες μας. Ο συγγραφέας με αφορμή μια σπασμένη επιγραφή που βρέθηκε το 1855 στις Μεξιάτες, πάνω στην οποία ήταν χαραγμένο ένα ρωμαϊκό διάταγμα με λατινικούς χαρακτήρες και αφορούσε τα όρια δύο ιστορικών γειτονικών πόλεων της κοιλάδας του Σπερχειού, μας αποκαλύπτει ένα σωρό δεδομένα, ιδιαίτερης ιστορικής αξίας, τοπικής και εθνικής.
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι η έριδα μετά των πόλεων αυτών είχε τις ρίζες της στην ομηρική εποχή. Η μακροχρόνια αυτή διαμάχη εξανάγκασε το Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό να διατάξει τον ανθύπατο της Μακεδονίας να επιλύσει οριστικά το θέμα της οριοθέτησης. Ο ανθύπατος καθόρισε τα όρια χρησιμοποιώντας ιστορικά, θρησκευτικά και βεβαίως γεωγραφικά στοιχεία. Μαθαίνουμε επίσης για τον ομηρικό βασιλιά Εύρυτο, την ομηρική πόλη Οιχαλία- την οποία ο συγγραφέας ταυτίζει με την Φθιωτική Οιχαλία- και για τη δράση του ημίθεου Ηρακλή στην περιοχή μας στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Αντλούμε πληροφορίες για την τοπική θρησκεία και το τέμενος του Ποσειδώνα και για το τότε γεωφυσικό ανάγλυφο της περιοχής.
Ο συγγραφέας-ερευνητής παρατηρώντας τη σημερινή μορφολογία της γης, τα ερείπια των κτισμάτων, τα τοπωνύμια και αξιοποιώντας άριστα τις αναφορές Ελλήνων και ξένων έγκυρων ιστορικών, αρχαιολόγων και γεωγράφων, επιχειρεί να προσδιορίσει και να τεκμηριώσεις με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια την οριοθετική γραμμή.
Γνώστης της περιοχής και της ιστορίας της, με προσεκτική και παρατηρητική ματιά αναδεικνύει ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός με ορίζοντα την ομηρική εποχή μέχρι τη σημερινή και φυσικά αναδεικνύει και προβάλλει και την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας του της Λυγαριάς.
Όπως ο συγγραφέας έτσι κι εγώ δεν είμαι ο ειδικός που θα κάνει κριτική στην επιστημονική ορθότητα και εγκυρότητα της έρευνάς του. Άλλωστε αυτή ανακοινώθηκε και επίσημα στο 4ο Συνέδριο της Φθιωτικής Ιστορίας.
Ξέρω όμως πως ο συγγραφέας με το βιβλίο του αυτό προσθέτει ένα αγκωνάρι, όχι απλά ένα λιθαράκι, στην τοπική και Φθιωτική βιβλιογραφία. Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με απλή και κατανοητή γλώσσα, πολύτιμη πηγή και βοήθημα για μελλοντικούς ιστορικούς ερευνητές.
Κλείνω την περιδιάβασή μου στο βιβλίο με τη δική του εύστοχη επισήμανση- ρήση του μεγάλου φιλόσοφου Νίτσε: «Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά. Κάτω είναι η πηγή».
Ναι κυρίες και κύριοι.
Στοχάζομαι ελληνικά σημαίνει σκύβω στις ρίζες μου, σκάβω στα θεμέλιά μου, ανακαλύπτω την ιστορική μου ταυτότητα και χτίζω όρθια μνήμη και εθνική συνείδηση. Κι ας μη σταματήσουμε ποτέ την περισυλλογή και το στοχασμό πάνω στα φανερώματα της φυλής μας και σε ότι σαρώνει την ελληνική μας φυσιογνωμία και την ιστορική μας κληρονομιά.
Γιώργο σου σφίγγω θερμά το χέρι με την ευχή να συνεχίσεις την έρευνά σου, μπορείς να μας δώσεις ακόμη πολλά.
Λαμία 30/9/2020 Βασίλης Κανέλλος
Τον διευθυντή του Γυμνασίου Ομβριακής και φίλο μου Δημήτρη Κυριόπουλο ο οποίος παρασυρόμενος από την ειδικότητα (μαθηματικός), εφάρμοσε την μαθηματική του σκέψη και ανέπτυξε την εισαγωγή του σύμφωνα με τα παρακάτω κριτήρια .
Σημεία –άξονες της αναφοράς μου στο βιβλίο του Γιώργου Καλλιώρα
(Φθιωτική Οιχαλία. Η γη του Βασιλιά Εύρυτου)
Επαγωγικός λόγος. Μαθηματικό μοντέλο έρευνας {Υπόθεση – χρήση ιστορικών στοιχείων αποδεικτική διαδικασία –αποτέλεσμα (αποδοχή ή πιθανή άποψη.)
Μοναδικό πάντρεμα μύθου – μυθολογίας – θρύλων-παραδόσεωνν με τα ιστορικά στοιχεία- Αποτέλεσμα.
Ανάδειξη ιστορικών στοιχείων της περιοχής μας μέσα από ερευνητική διαδικασία με αποτέλεσμα την ανάγνωση της σε σημαντικό παράγοντα ιστορικού ενδιαφέροντος.
Τεκμηριωμένη μελέτη με στοιχεία για περαιτέρω έρευνα από επόμενους ιστορικούς και διερεύνηση της ιστορικής της αλυσίδας.
Στρωτή γλώσσα με ροή στον λόγο και κείμενο ευκολοδιάβαστο που δίνει γρήγορα στον αναγνώστη τη δυνατότητα κατανόησης των συμβάντων και των συμπερασμάτων- για θέμα που έτσι και αλλιώς δεν είναι ευρύτατα γνωστά. Όσοι θέλουν να δουν τα βίντεο από την παρουσίαση θα τα βρουν στην παρακάτω διεύθυνση.
https://www.youtube.com/channel/UCaAreRiFQlVYOcHgHvzqHEg
……
Ένα καράβι είναι καλύτερα να θαλασσοδέρνεται στην θάλασσα παρά να σκουριάζει στο λιμάνι.
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου