Νεραϊδάλωνο

ΤΟ ΝΕΡΑΪΔΑΛΩΝΟ

του Νίκου Σωτηρόπουλου

Το Νεραϊδάλωνο είναι τοπωνύμιο που συναντάται στον Ασβέστη στην άκρη του χωριού στην «Κρέμαση των Μπουρμπουλιών». Λέγεται και Νεραϊδορέματα. Στα σημεία αυτά, πίστευε ο λαός, συνάζονταν στα παράωρα της νύχτας οι καλότυχες νεράιδες και στήνανε χορό, ο οποίος κρατούσε μέχρι το γλυκοχάραμα και το λάλημα του πετεινού. Τότε άπλωναν τα μεταξένια πέπλα τους και τραγουδώντας χάνονταν στα ανήλιαγα βαθουλώματα του Κούμαρου.

                           Το φθινόπωρο μουχλό μ’ αντάρες κι βροχάδες

                           βοσκούσε το κοπάδι του πέρα στους «Καναράδες».

                           Μάντρωσε τα ζωντανά κι ήρθε για ν’ αλλάξει

                           να δει και στη φαμίλια του, αν είναι όλα εντάξει.

                           Στο γυρισμό νυχτώθηκε στων «Μπουρμπουλιών» το ρέμα

                           με τα πλατάνια τα δασιά τα ανεμοδαρμένα,

                           καρτέρι του εστήσανε των νεραϊδών φουσάτα

                           καθώς νύχτα πορεύονταν στης ρεματιάς τη στράτα.

                           Άλλες τον πάνε από μπροστά κι άλλες από δίπλα,

                           πειράζοντας, χορεύοντας, γελώντας μες στη νύχτα!

                           Διαβάτη στάσου. Σιαπού πας; Κρίνε μας αποκρίσου…

                           Γιατί σωπαίνεις; μίλησε για ν’ ακουστεί η φωνή σου.

                           Μ’ αυτός μένει αμίλητος έντρομος και σκιαγμένος

                           μην χάσει τη φωνούλα του φοβάται ο καημένος.

                           «Το πάτερ ημών» δειλά – δειλά τα χείλη ψιθυρίζουν,

                           το φυλαχτό στον κόρφο του τα χέρια του αγγίζουν.

                           Έχει στην τσέπη για καλό, αλάτι και θυμιάμα,

                           μαχαίρι μαυρομάνικο με κοφτερή την κάμα.

                           «Τα φυλαχτά» τον σώσανε απ’ την κακιά την ώρα

                           του πετεινού το λάλημα από τον ορνιθώνα.

                           Τότε οι νεράιδες χάθηκαν λέγοντας δυνατά:

                           Ανάθεμα που σούδωσε αυτά τα φυλαχτά!».

                           Με μια βοή πρωτόγνωρη χαθήκανε και πάνε

                           στου «Κούμαρου» την Κρέμαση και πίσω δεν κοιτάνε.