Το πέρασμα των πελαργών

Το πέρασμα των  πελεργών

από το Αρχάνι Φθιώτιδας

[Αληθινή ιστορία του 1953]

του Γιάννη Σαντάρμη

Το 1953 στο όμορφο χωριό μου Αρχάνι Φθιώτιδας συνέβηκε το εξής αληθινό και σπάνιο περιστατικό. Χιλιάδες λελέκια, στο αποδημητικό τους ταξίδι προς τις ζεστές χώρες, διάλεξαν για ανάπαυλα και διανυχτέρευση το Αρχάνι, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, επειδή βρίσκεται στο ριζοβούνι της δυτικής Όθρυς. Ο απογευματινός ουρανός είχε σκεπασθεί σε όλος το μήκος και πλάτος του από τα σμήνη αυτών των συμπαθητικών πουλιών. Στην αρχή, ήταν πολύ ψηλά και φάνηκαν για αμέτρητες προκηρύξεις, που έριξε κάποιο αεροπλάνο κι όλο ανάδευαν στον αγέρα.

      Πρέπει να ήταν όλοι οι πελαργοί των Βαλκανίων, γιατί αποτελούσαν ένα ατέλειωτο πελαργομάνι. Προσγειώθηκαν σε όλες τις στέγες των σπιτιών και των αχυρώνων. Το βουητό που προξενούσαν τα φτερά τους ήταν πρωτόγνωρο. Έβλεπε κανείς να τεντώνουν τα μακριά πόδια τους, όπως τα αεροπλάνα τους τροχούς  και να προσγειώνονται στα κεραμίδια. Οι εικόνες, που αντίκρισαν οι κάτοικοι, ήταν ασυνήθιστες και αλησμόνητες. Τα σκυλιά από τους δρόμους αλυχτούσαν ασταμάτητα τους ουράνιους επισκέπτες. Το ντόπιο ζευγάρι των πελαργών με τα τέσσερα πελαργόπουλα, που ζούσαν στο καμπαναριό του Αη-Θανάση, έκαναν την πρέπουσα υποδοχή στους ξένους ομοφύλους τους. Τα καλωσόρισαν με χαρούμενα κροταλίσματα. Ακούσθηκαν τότε κι άλλα πελαργοκροταλίσματα απ’ τα φερμένα λελέκια, ως ανταπόδοση του καλωσορίσματος.

      Γέμισαν και οι δυο πλευρές της σκεπής της εκκλησίας από τους φτερωτούς επισκέπτες. Ούτε σπιθαμή άδεια δεν έβλεπες. Αραδιασμένοι οι πελαργοί, ο ένας πλάι στον άλλο, στέκονταν όρθιοι, στραμμένοι όλοι στην ίδια μεριά. Η ίδια ομοιομορφία επικρατούσε σε όλες τις στέγες. Τα παιδιά δε χόρταιναν να τους βλέπουν. Άρχισαν να τους μετρούν, πόσοι είναι σε κάθε στέγη. Άκουγες απίστευτα νούμερα, ογδόντα δυο, διακόσια εικοσιένα, διακόσια ογδόντα…

        Μόλις σουρούπωσε, οι ασπρόμαυροι μουσαφίρηδες ησύχασαν στα προσωρινά στέκια τους και κοιμήθηκαν, κατακουρασμένοι από το πολυήμερο, μεταναστευτικό ταξίδι τους. Η φθινοπωρινή αρχανιώτικη νύχτα σκέπασε στοργικά με το μανδύα της τα ξενοτοπίτικα πουλιά, που ζήτησαν εκεί προσωρινό καταφύγιο. Το πρωί, μόλις ξύπνησαν, οι χωρικοί δεν τα ξανάδαν. Έφυγαν από νωρίς, με το σύθαμπο, για το μεγάλο ταξίδι, υπακούοντας στους χαραγμένους μέσα τους νόμους της αυτοσυντήρησής τους.

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου