ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΕΡΗΜΙΚΗΣ ΒΙΝΙΑΝΗΣ
Επανάληψη,
με την γνώμη μου για στοιχεία προκύψαντα το 2023
[Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου ΜΜΜ/ΕΜΠ]
Στη μοναξιά του
ερημικού μουσείου της Π.Ε.Ε.Α στην παλιά Βίνιανη, ώρα περίπου 11:00, καθώς επί
ώρα δεν υπήρχε άλλος κανείς, ούτε κάτω στο χωριό, νάσου μια μόνη γυναίκα 50
μέτρα παρακάτω που εμφανίστηκε ξαφνικά ερχόμενη από το πανέρημο, εγκαταλειμμένο
χωριό. Χαιρετιστήκαμε σηκώνοντας τα χέρια. Αμέσως μετά την έχασα...
Φεύγοντας από
το μουσείο και παίρνοντας την κουραστική πλέον για μένα μεγάλη σκάλα ανόδου για
τον δρόμο, την βλέπω να κατεβαίνει γρήγορη σαν κατσίκι!
Ήταν μια
γυναίκα λεπτή, στα περίπου 75 της, με μέτριο ανάστημα, μαλλιά υποκίτρινα λευκά,
ένδειξη ότι ήταν κατάξανθη στη νιότη της, με ενδείξεις μιας από χρόνια χαμένης
ομορφιάς. Ζει μόνη και μοναδική κάτοικος, όπως μου είπε αργότερα, στην παλιά
Βίνιανη. Διψούσε για κουβέντα όπως κάθε ερημικός άνθρωπος, ταυτόχρονα περίεργη
«να μάθει» όπως όλοι οι μοναχικοί βουνίσιοι. Κι΄ εγώ διψούσα για πληροφορίες...
…………………………..
Θυμήθηκα τον
φευγάτο τελευταία Νίκο Μουτογιάννη, τον «Αμερικάνο» που ζούσε παρόμοια και
πλέον απομονωμένη μοναχική ζωή στα Δολιανά(Στουρνάρα)στα ριζά της Καλιακούδας
στο φαράγγι του Πανταβρέχι, χωρίς καν επισκέψεις από τα παιδιά του…
Χωρίς να τον γνωρίζω τότε, τον είδα και συνομιλήσαμε καθώς κατέβαινα το βουνό περίπου το 2000 να καλλιεργεί μια πηγούλα μαζί με κάποιον άλλο. Ήπιαμε διψασμένοι το δροσερό νεράκι του. Θεός σχωρέστον!...