Το πηλίκιο που δε φόρεσα

Το δανεικό πηλίκιο που δε φόρεσα

[Παιδικά κι απερίσκεφτα]

Του Τάκη Ευθυμίου

 

 Μαθητές Γυμνασίου με πηλίκια το σχολικό έτος 1962-63

Η σχολική γυμνασιακή περιβολή στη δεκαετία του ’50-60 περιελάμβανε μαύρη ποδιά για τα κορίτσια και πηλίκιο με σήμα την κουκουβάγια για τ’ αγόρια.

Τη σχολική χρονιά 1965-66 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου άλλαξε το χρώμα της ποδιάς σε μπλε και αντικατέστησε τα πηλίκια με κονκάρδες που ανέγραφαν το όνομα του Γυμνασίου φοίτησης του μαθητή. Αυτό συνέβη προς χάρη της ελευθερίας της προσωπικότητας του μαθητή, είπανε!

Τον Απρίλη όμως του 1967 που οι Συνταγματάρχες της Χούντας ανέλαβαν βίαια την εξουσία της χώρας, διαδόθηκε η φήμη πως την επόμενη σχολική χρονιά θα επανέφεραν τα πηλίκια, προς ευπρεπισμό και πειθαρχία των μαθητών, τάχα!

Επειδή τότε η ανέχεια ήταν πραγματική μάστιγα για τις παιδικές μας ψυχούλες, οι γονείς μας φρόντιζαν να δανειζόμαστε τα σχολικά χρειαζούμενα από μεγαλύτερους μαθητές, μιας και τα χρήματα για να τα αγοράσουμε σπάνιζαν. Τα τετράδια τα ανταλλάσαμε από το μπακάλη της γειτονιάς με αβγουλάκια.

Για το δικό μου πηλίκιο η μητέρα μου έριξε την ιδέα να πάμε με το γάιδαρο στο γειτονικό χωριό Λευκάδα όπου κατοικούσε ο Σπύρος, πρώτος ξάδερφός μου, που τη χρονιά εκείνη είχε τελειώσει το Γυμνάσιο για να μας το δανείσει.

Πράγματι, κάποια Κυριακή του Αυγούστου πρωί-πρωί ξεκινήσαμε καβάλα στο γάιδαρο εγώ με την αδερφή μου και με τα πόδια οι γονείς μου. Η διαδρομή με τα πόδια από το χωριό μας μέχρι τη Λευκάδα ήταν αρκετά μεγάλη. Μάλιστα, έπρεπε να προσπεράσουμε δυο ποτάμια, το Σπερχειό και τον Ρουστιανίτη που το καλοκαίρι είχαν ελάχιστο νερό.

Κατά το μεσημεράκι επιτέλους φθάσαμε. Χαιρετηθήκαμε με τα σόια και τους ξεστομίσαμε το λόγο επίσκεψής μας. Με ευχαρίστηση μου δώσανε το πηλίκιο και μου ευχήθηκαν καλές σπουδές. Χαρά εγώ μόλις το πήρα στα χέρια μου! Κάνω να το δοκιμάσω και τότε γεύτηκα την πρώτη απογοήτευση. Το πηλίκιο ήταν αρκετά μεγάλο για το δικό μου κεφάλι, που μάλιστα ήταν  κουρεμένο γουλί κι όπως το βάζω, χώθηκε μέσα μέχρι τα μάτια μου. Κρύφτηκαν και τ’ αυτιά μου. Σαν να μην έφτανε αυτό οι μεγάλοι άρχισαν τα γέλια και τα πικρόχολα σχόλια:

-Μη στενοχωριέσαι θα το γεμίσεις γράμματα και θα σου έρχεται κουτί! Αλλά μέχρι να γίνει αυτό έχωσαν μέσα στο καπέλο μερικά φύλλα εφημερίδας μέχρι να ‘ρθει στα μέτρα μου.

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι εγώ το φορούσα τακτικά μπροστά στον καθρέφτη κι όλα καμάρωνα που θα γινόμουν καλός μαθητής, όπως μου είπανε. Μάλιστα, το είχα διαλαλήσει σε όλους τους φίλους μου πως είχα από τώρα σπουδαίο πηλίκιο.

Ελάτε όμως που η φήμη δεν επαληθεύτηκε. Η χούντα δεν επανέφερε ποτέ τα πηλίκια κι εγώ έμεινα με τη χαρά στα δόντια!