Παλιές εικόνες

ΠΑΛΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

του Κώστα Παπαμίχου από το βιβλίο του:
«Αναπαλμοί»

                       Πήραν οι ζέστες του Μαγιού τα ζούμπερα χορεύουν

                       κι οι μπιστικοί τα πρόβατα στο σταύλο τα κουρεύουν.

                       Μαλλί λευκό και λάιο στο ρέμα το ξεπλένουν

                       και στα λανάρια το τραβούν νοικοκυρές το ξαίνουν.

                       Πλέκουν με τα αρνόμαλλα τα ριγωτά τσουράπια

                       να μην περνούν τα πόδια τους χιονιάδες και δρουλάπια.

                       Με τις αργιές τις βελονιές κεντούσαν τις μαρούδες

                       κοπέλες βυζοβάλανες με τις ρουσιές πλεξούδες.

                      Στις ρόκες τις τουλούπες τους, βαβάδες νήμα γνέθουν,

                      νυχτέρια χειμωνιάτικα που τελειωμό δεν έχουν.

                      Και το αδράχτι τριγυρνά τρελά με το σφοντύλι,

                      τραγούδι νιότης λαχταρά ν' ακούσει από τα χείλη.

                      Ο γέρος στην ανέμη του μαζεύει τα μασούρια

                      φυσά βοριάς μέσ' στη νυχτιά, το χιόνι ανεμοσούρια.

                      Τρανό αρχίζει ο παππούς για δράκους παραμύθι

                      κι ο εγγονός στης μάνας του το γόνα αποκοιμήθη.

                      Μέσ' το καζάνι "κρεμεζί', τα γνέματα θα βάψουν,

                      τη λυγερή, τη νιόπαντρη της ρούγας θα φωνάξουν,

                      "διασίδι" να απλώσουνε κι ύστερα να "μιτώσουν",

                      στον αργαλειό θα δέσουνε υφάδι για να κλώσουν.

                      Οι σαϊτιές εσκίζανε χορδές από στημόνια

                      και το πανί τεντώνανε μεταλλικά πηρόνια.

                      Οι μπαντανίες δίχρωμες, γαλάζιες με πορφύρα,

                      τα κρόσσια χρυσοκίτρινα στου χεραμιού τη γύρα.

                      Νοικοκυριά παλιού καιρού, καθένας τη δουλειά του,

                      ο νοικοκύρης πρόσταζε όλη τη φαμελιά του.

                      Λογαριασμό εδίνανε στις πράξεις της ημέρας

                      και τον καθένα ορμήνευε μ' αγάπη ο πατέρας.

                      Ο πρωτογιός τα κούτσουρα στο τζάκι, κουμαντάρει,

                      που τρίζουν και σπιθοβολούν κι η μάνα τους τρατάρει

                      κουλούρα πού 'βγάλε ζεστή απ' της φωτιάς τη θράκα

                      κι η αδελφή από κοντά κερνά με την κανάτα.

                      Συνήθειες διασκέδασης... μιας εποχής τα ήθη...!

                      τα σκέπασαν οι συννεφιές, τα κρύβει μαύρη λήθη.

                      Κρύα τα χρόνια σήμερα, έχει ξεσπάσει μπόρα...!

                      Τι νύχτες κείνες μαγικές...! πώς τις θυμάμαι τώρα...!

                      Στήναν τραγούδι όλοι 'κεί για τα "...δασιά πλατάνια..."

                      οι φλόγες παιγνιδίζανε με τα φαρδιά φουστάνια.

                      Μέσα στη νύχτα λάμπανε τα πρόσωπα, γελούνε,

                      την προσευχή τους κάνανε, πάνε να κοιμηθούνε...