Βιβλία Τάκη Ευθυμίου (Υπό έκδοση)

Βιβλία του Τάκη Ευθυμίου

[Υπό έκδοση]

Αποσπάσματα των βιβλίων θα βρείτε αναρτημένα στο παρόν ιστολόγιο

Δημοσιεύουμε παρακάτω τα εξώφυλλα των υπό έκδοση βιβλίων του Τάκη Χρ. Ευθυμίου καθώς και σύντομη παρουσίαση του περιεχομένου τους, για ενημέρωση των επισκεπτών του παρόντος Ιστολογίου. Τα βιβλία αυτά  αναφέρονται κυρίως στην ιστοριολαογραφία της Δυτικής Φθιώτιδας. Αποσπάσματά τους αναρτήθηκαν στο "Φθιωτικό Τυμφρηστό".

Βιβλία υπό έκδοση

1.       «Φυτά Πουλιά και Ζώα του τόπου μας-Μύθος και λαϊκή παράδοση από τον Όμηρο μέχρι σήμερα»

Σελ. 2 τόμων 600. Έργο συλλογικό. Πεζός λόγος: Τάκης Ευθυμίου, Ποιητικός λόγος: Γιάννης Σαντάρμης, Ομηρικές αναφορές Θύμιος Αδάμης.

Το βιβλίο αυτό είναι καρπός συνεργασίας του ποιητή Σαντάρμη Αν. Γιάννη, του δασκάλου Ευθυμίου Χρ. Τάκη και του φιλολόγου Αδάμη Γ. Θύμιου.

Ο Ευθυμίου Τάκης, στην άμεση επικοινωνία που ήρθε με τους κατοίκους της ορεινής Δυτικής Φθιώτιδας, στα χωριά της οποίας υπηρέτησε ως  δάσκαλος, είχε την ευκαιρία ν’ ακούσει και να καταγράψει αυτούσιες  ιστορίες, μύθους, λαϊκές παραδόσεις, δοξασίες και παροιμίες για τα  φυτά και τα ζώα, έτσι που μονάχα οι απλοί χωρικοί της ελληνικής υπαίθρου ξέρουν να μολογούν μ’ έναν ανεπανάληπτο και μοναδικό τρόπο.

Μέσα από την πολύχρονη διδασκαλική του πορεία, αντιλήφθηκε πρακτικά την τεράστια παιδαγωγική και διδακτική αξία που ασκούν οι αρχαίοι μύθοι, οι λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες, καθώς και τα λογοτεχνικά και δημοτικά τραγούδια, που αναφέρονται στο πλούσιο φυτικό και ζωικό βασίλειο του τόπου μας. Για το λόγο αυτό, με ιδιαίτερη φροντίδα και περίσσιο μεράκι περισυνέλεξε και διασκεύασε τον πεζό λόγο που περιλαμβάνει η παρούσα έκδοση, κατά τρόπο ώστε ν’ αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα.

Τον πεζό λόγο, ομορφοστόλισε με το αστείρευτο ποιητικό του τάλαντο και τα πλούσια ακούσματα της ρουμελιώτικης υπαίθρου, απ’ όπου κατάγεται, ο καταξιωμένος ποιητής Γιάννης Σαντάρμης.

Τον ομφάλιο λώρο, ανάμεσα στην αρχαία παράδοση (Όμηρο) και στη νεότερη, επιχείρησε να προβάλλει ο φιλόλογος Αδάμης Γ. Θύμιος, με επιλεγμένες αναφορές από την ομηρική παρομοίωση, όπου ο φυτικός και ζωικός κόσμος αποτυπώνεται, εξίσου, παραστατικά με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του.

Πρόθεση των παραπάνω συνεργατών είναι οι αναγνώστες αυτών των σελίδων ν’ αγαπήσουν βαθύτερα, εντελώς φυσικά και αβίαστα, τα φυτά και τα ζωντανά του τόπου μας, που είναι μέλη της δημιουργίας του Πλαστουργού, μέσα από το μύθο και τη λαϊκή μας παράδοση και να τα προστατέψουν, επειδή, αναμφίβολα, αποτελούν τον πολυτιμότερο θησαυρό της πατρίδας μας.

 

2.       «Κλέφτικα Καριοφίλια»

Σελ. 60. Ποιητικός λόγος: Γιάννης Σαντάρμης, εισαγωγικό σημείωμα: Τάκης Ευθυμίου, εικονογράφηση: Μπάμπης Τσέλος.

Την ιστορία της παλιάς Ζιώψης μελέτησε μέσα από τα τοπικά συγγράμματα ο ρουμελιώτης ποιητής Σαντάρμης Αν. Γιάννης και με το πηγαίο ανεξάντλητο ταλέντο του, εμπνεύστηκε από της αγώνες των κλεφτοαρματολών της Ζιώψης εναντίον των Τούρκων κατακτητών και συνέθεσε σαράντα εννιά (49) στιχουργήματα, όσοι ακριβώς είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι στα αρχεία του κράτους Ζιωψιώτες κλεφτοαρματολοί.

Τα στιχουργήματα αυτά έχουν ομοιογένεια μορφολογική και ισοσύλλαβη, το μέτρο που συνθέθηκαν είναι ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Η ομοιοκαταληξία της, που είναι πλεκτή, είναι πλούσια και άψογη, ο μετρικός τονισμός αψεγάδιαστος. Η γλώσσα με την οποία γράφθηκαν είναι η ρουμελιώτικη με της ιδιωματισμούς της, είναι η γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών. Της είναι στολισμένα έντεχνα με διακοσμήματα του γραπτού λόγου. Αναφέρονται σε πραγματικά περιστατικά και συνοδεύονται με γλωσσάρι το οποίο περιλαμβάνει εκτός από την ερμηνεία της λέξης και χρήσιμες πληροφορίες.

Το εισαγωγικό σημείωμα που αναφέρεται στην ιστορία της Ζιώψης καθώς και στα βιογραφικά στοιχεία των κλεφτοαρματολών της, επιμελήθηκε ο Τάκης Ευθυμίου.

Το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο καθώς και τα σκίτσα που κοσμούν το όλο έργο, φιλοτέχνησε με αυτοτέλεια ο καταξιωμένος ζωγράφος Τσέλος Μπάμπης.

 

3.       «Ομηρικός Αχιλλέας-Τέχνη & Ποίηση»

Ο υπέρτατος ήρωας, ομηρικός Αχιλλέας, το μυθολογικό πρότυπο κάλλους και ρώμης, αποτελεί, αναμφισβήτητα, την αστείρευτη και μεγαλόπρεπη πηγή έμπνευσης των καλλιτεχνών και λογοτεχνών όλων των εποχών.

Αγγειογράφοι, ζωγράφοι, χαράκτες, γλύπτες, λογοτέχνες, ποιητές, αρχιτέκτονες, μουσικοσυνθέτες και σκηνοθέτες προβάλλουν με τα διαχρονικά τους έργα την ηρωική μορφή και το ανεπανάληπτο έπος του ημίθεου ήρωα, του τρωικού πολέμου.

Ο Αχιλλέας, ως φωτεινός ήλιος ηλιάτορας, ακτινοβολεί ακατάπαυστη αίγλη και συναρπάζει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, που εκτιμά τα πανανθρώπινα ιδεώδη: την ηθική, τη λεβεντιά, τη φιλία, την τιμή, την ευγνωμοσύνη, τον ηρωισμό, την  μεγαλοψυχία και την υστεροφημία.

Στο παρόν λεύκωμα ο συγγραφέας συνέλεξε και παρουσιάζει τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της καλλιτεχνικής και ποιητικής δημιουργίας, ώστε οι αρετές του ήρωα, που αυθόρμητα και αβίαστα ξεπηδούν μέσα από τα έργα τέχνης, να μπολιάζουν ευνοϊκά τις ιδέες και τις πράξεις μας και ταυτόχρονα αισθήματα υπερηφάνειας να πλημμυρίζουν την ψυχή μας, επειδή, ακριβώς, ο αξιότερος ήρωας του τρωικού πολέμου εξακολουθεί να παραμένει ακόμη και σήμερα, ύστερα από το διάβα τόσων αιώνων, πανάξιος θεματοφύλακας ενός ολόκληρου πολιτισμού της πανάρχαιας εκείνης εποχής, καθώς και αξεπέραστο ιδανικό πρότυπο και αιώνιο σύμβολο των πανανθρώπινων, παγκόσμιων ιδεωδών και αξιών!

4.       «Ο Απόηχος της έκδοσης του βιβλίου Αναζητώντας ίχνη του ομηρικού Αχιλλέα στην κοιλάδα του Σπερχειού»

Διάβηκαν μερικά χρόνια, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο: «Αναζητώντας ίχνη του ομηρικού Αχιλλέα στην κοιλάδα του Σπερχειού»  και το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού εξακολουθεί να παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Το θέμα εντοπισμού της πατρίδας του ομηρικού Αχιλλέα παραμένει πάντα επίκαιρο και η μορφή του ήρωα Αχιλλέα εξακολουθεί να συναρπάζει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Η συγγραφική ομάδα πάνω σ’ αυτό το θέμα επένδυσε υψηλές και αισιόδοξες προσδοκίες, μήπως επιτέλους και ριχτεί άπλετο φως στο αινιγματικό άγνωστο βασίλειο του Αχιλλέα.

Για το λόγο αυτό συγκεντρώθηκαν εδώ όλα τα στοιχεία που αφορούν την πορεία της έκδοσης του βιβλίου καθώς και ο απόηχος που προκάλεσε η δημοσιοποίησή του, για να θυμίζουν το πόσο ουσιαστικό ζήτημα είναι ο συσχετισμός του βασιλείου του Αχιλλέα με την κοιλάδα τού, θεοποιημένου τότε, Σπερχειού.

Η συγγραφική ομάδα τόλμησε και φαίνεται να δικαιώνεται, επειδή τα στοιχεία που παρατίθενται στο βιβλίο πείθουν κάθε αμφισβητία για την εγκυρότητά τους και τη λογική συμπερασματολογία τους.

Ο πρώτος στόχος του βιβλίου που ήταν να καταρρίψει την επικρατούσα, μέχρι τώρα, άποψη περί της θεσσαλικής πατρότητας του Αχιλλέα, η οποία αποδείχτηκε αρχαιολογική πλάνη για τους λόγους που αναφέρονται στο βιβλίο, επιτεύχθηκε απόλυτα.

Απομένει ο δεύτερος που είναι η έναρξη συστηματικών ανασκαφών στην ανεξερεύνητη δυτική κοιλάδα του Σπερχειού. Σ’ αυτό το στόχο το βιβλίο δείχνει ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα το δρόμο, αφού, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, πρόκειται για  ένα χρήσιμο προανασκαφικό εργαλείο!

Ήδη από το Καλοκαίρι του 2010 στο Πλατύστομο πραγματοποιούνται αρχαιολογικές ανασκαφές για ευρήματα όλων των εποχών από την ΙΔ’ αρχαιολογία Λαμίας σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Σουηδίας για ένα μήνα (κάθε Ιούλιο) και για πέντε χρόνια. Τα αποτελέσματα ανακοινώνονται κάθε χρόνο σε ανοιχτή συγκέντρωση στη Μακρακώμη.

5.       «Τοπωνύμια Δυτικής Φθιώτιδας με ιστορικές ρίζες & καταβολές παράδοσης»

Η Έρευνα που ακολουθεί φιλοδοξεί να καταγράψει εκείνα τα τοπωνύμια της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Φθιώτιδας, που οι ρίζες τους ανάγονται στην αρχαία αλλά και νεοελληνική γλώσσα και εκείνα που η ονοματολογία τους οφείλεται καθαρά στην ιστορικοθρησκευτική και εν γένει κοινωνική παράδοση του λαού μας.

Ο λόγος είναι προφανής, επειδή τα συγκεκριμένα τοπωνύμια είναι τα ακριβότερα και πολυτιμότερα κειμήλια του ιστορικού βίου των προγόνων μας. Δεν είναι απλά ένα ονοματικό πληροφοριακό υλικό, αλλά εμπεριέχουν μέσα τους κάθε λογής ιστορικές, τοπογραφικές θρησκευτικές, κοινωνικές, εθνολογικές και ένα σωρό άλλες πληροφορίες που εγγίζουν πολλαπλές εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Κοντολογίς, αποτελούν ένα μικρό εγκυκλοπαιδικό λεξικό θα λέγαμε και χαρακτηρίζουν την ιστορική ταυτότητα της περιοχής. Η έρευνα αφορά τα περισσότερα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας του νέου Καλλικρατικού Δήμου Μακρακώμης.

Τα περισσότερα απ' αυτά τα χωριά προϋπήρχαν της επανάστασης του ‘21, αλλά και το νεότερα δεν προέκυψαν από το πουθενά, αφού αποτελούν συνέχεια κάποιων παλιότερων που καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Επομένως όλα κουβαλούν πάνω τους μια μακραίωνη ιστορική παράδοση. Για το λόγο αυτό πιστεύουμε πως αξίζει να ερευνηθούν τα κυριότερα τοπωνύμια που χρησιμοποιούν καθημερινά στη γλώσσα τους οι γηγενείς κάτοικοι.

Χρήσιμο, επίσης, είναι να παραθέσουμε την αρχή της κλασσικής ονοματολογίας βάσει της οποίας ταξινομούνται τα τοπωνύμια σε κατηγορίες.

1. Τα Ξενικά κατατάσσονται σε:

-  Τούρκικα, λόγω της μακρόχρονης δουλείας από τους Τούρκους. Π.χ.      Τουρκομνήματα.

-  Σλαβικά: Π. χ. Καρούτες.

-  Αραβικά: Π. χ. Βακούφ’κου.

-  Φραγκικά: Π. χ. Κάναλους

-  Βλάχικα: Π. χ. Βλαχουκόνακα.

-  Λατινικά: Π. χ. Καμάρα.

2. Τα Ελληνικά κατατάσσονται στις παρακάτω κυριότερες κατηγορίες:

-  Ανθρωπωνύμια - Κυριώνυμα απ’ το όνομα του ιδιοκτήτη. Π. χ. Τ’ Καρμίρ’ η ράχ’.

-  Ζωωνύμια, από τα ζώα, τα φυτά ή τα ερπετά που συχνάζουν σ' αυτές τις τοποθεσίες. Π. χ. Ασβότρυπα, Αητοφουλιά.

-  Φυτωνύμια, από την πλούσια και σπάνια χλωρίδα της περιοχής. Π. χ. Λουγγά, Φτιλιά, Ρογγάκια.

-  Τοπωνύμια που προέρχονται από διάφορες παραδόσεις. Π.χ. Τ' νύφ’ ς του κουτρών’.

-  Τοπωνύμια από τη σύσταση του εδάφους (ποιότητα, χρώμα). Π.χ. Γλινόρεμα, Βελαώρα, Μαυρόχουμα.

-  Τοπωνύμια από τη μορφολογία του εδάφους. Π.χ. Γούπατο, Λάκκα, Γρούμπα.

-  Τοπωνύμια από τη χρήση της τοποθεσίας. Π.χ. Βίγλα, Στάλους, Αλωνάκ’.

-  Τοπωνύμια που αναφέρονται σε κάποιο θρησκευτικό γεγονός. Π.χ. Κόν’σμα, Παληοκλήσ’.

-  Τοπωνύμια από τη σύσταση και το σχήμα του εδάφους. Π.χ. Χαλιάδες, Μέγα Λ’θάρ’, Κουτρών’.

Αρκετά τοπωνύμια είναι τόσο ισχυρά δηλωτικά και δεμένα με κάποιον τόπο, ώστε να χαρακτηρίζονται ως «επιγραφές καρφωμένες πάνω στο έδαφος».

Ευχή  είναι το παρόν πόνημα ν' αποτελέσει χρήσιμο μελέτημα για κάθε αναγνώστη που αγαπά τον τόπο μας.

6.       «Θερισμένα Στάχυα»

Σελ. 200. Φωτογραφικό και Ποιητικό Λεύκωμα απ’ τη γενέτειρα Ζιώψη. Συνεργάστηκαν: Τάκης Ευθυμίου (φωτογραφικό-πληροφοριακό υλικό) και Γιάννης Σαντάρμης (ποίηση).

Το βιβλίο «Στα Χνάρια της Γενέτειρας Ζιώψης» έγινε η αφορμή για  τη δημιουργία  και του παρόντος βιβλίου. Αυτό οφείλεται στο αστείρευτο και ασίγαστο ποιητικό τάλαντο του Γιάννη Αν. Σαντάρμη, ο οποίος μελετώντας το αναφερόμενο βιβλίο, εμπνεύσθηκε και δημιούργησε έναν πλούτο ποιητικό, που ήταν κρίμα να παραμείνει στην αφάνεια. Γι’ αυτό ο Τάκης Ευθυμίου επιμελήθηκε, εμπλούτισε και προσάρμοσε τις σχετικές φωτογραφίες και τα κατατοπιστικά υπομνήματά τους στο έμμετρο δημιούργημα του ποιητή. Και το αποτέλεσμα είναι το παρόν ποιητικό και φωτογραφικό λεύκωμα, που εξυμνεί τη γεννήτρα γη των προπατόρων μας και αυτό συμβαίνει στον «ενεστώτα», παγωμένο χρόνο των φωτογραφιών.

Τα ποιήματα έχουν ομοιογένεια μορφολογική και ισοσύλλαβη, το μέτρο που συνθέθηκαν είναι ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Η ομοιοκαταληξία τους, που είναι πλεκτή, είναι πλούσια και άψογη, ο μετρικός τονισμός αψεγάδιαστος. Η γλώσσα με την οποία γράφθηκαν είναι η ρουμελιώτικη με τους ιδιωματισμούς της, είναι η γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών. Κάθε λέξη, που αποθησαυρίζεται στα ποιήματα, είναι ένα πετράδι κι ένα μόριο εκφραστικό, αποτελεί δε ευτύχημα και ευλογία, με το είδος  αυτό της λογοτεχνίας, ο περισωσμός των λαϊκών αυτών διαμαντιών του λόγου για τον τόπο που εκφωνήθηκαν παλαιότερα στην πληρότητά τους και που μιλιούνται ακόμα και σήμερα, πιο λιγότερο όμως. Αν δεν περισυλλεγούν, θα χαθούν για πάντα κι είναι σα να μη μιλήθηκαν ποτέ. Τα ποιήματα, ετούτα, τέλος, είναι στολισμένα έντεχνα με διακοσμήματα του γραπτού λόγου, ομορφαίνονται δηλαδή με ομοιοτέλευτα, με διασκελίσματα, με αναδιπλώσεις και με παρηχήσεις. Ο τίτλος του: «Θερισμένα στάχυα» είναι ευρηματικός και εύγλωττος, αφού η κυριολεξία του μας θυμίζει τον παραδοσιακό θερισμό των σιτηρών που πραγματοποιούσαν οι κάτοικοι στα ψωμοτόπια της Ζιώψης και η μεταφορά του προσομοιάζει τα γερμένα και ερειπωμένα σημερινά σπιτικά με τα κομμένα στάχυα!

Αγαπητοί αναγνώστες! Ας επιστρέψουμε πίσω στο χρόνο, ας ανυψώσουμε τις αισθήσεις μας κι ας απολαύσουμε αυτό το ποιητικό θησαύρισμα που μας κληροδότησαν με περίσσευμα καρδιάς, οι δημιουργοί του. Το οφείλουμε ως χρέος προς το πατρογονικό μας παρελθόν!

7.       «Χωριανά κι Αλαργινά»

Σελ. 210. Φωτογραφικό και Ποιητικό Λεύκωμα απ’ τον Αγωργίτικο και ευρύτερο χωροχρόνο του Φθιωτικού Τυμφρηστού. Τάκης Ευθυμίου (φωτογραφικό υλικό) και Γιάννης Σαντάρμης (ποίηση).  

Πρόκειται για ένα πατριδολατρικό φωτογραφικό και στιχουργικό θησαύρισμα. Περιλαμβάνει κεφάλαια απ’ όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, όπως: Θρησκευτικά-εορταστικά, της κλεφτουριά και άλλα πατριωτικά, της αγάπης, του γάμου, εργασιακά, στα χωράφια και στ’ αμπέλια, βουκολικά, κοινωνικά, της ξενιτιάς, φυσιολατρικά, σχολικά και άλλα διάφορα. Το σπάνιο παλιό φωτογραφικό υλικό που επιμελήθηκε ο Τάκης Ευθυμίου συνταιριάζεται απόλυτα με τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο των δημοτικών τραγουδιών του Γιάννη Σαντάρμη.

Ξεφυλλίστε το, ταξιδέψτε νοερά στο παρελθόν του ευρύτερου γειτονικού Φθιωτικού Τυμφρηστού και νοιώστε αξέχαστες στιγμές νοσταλγικής αναπόλησης!

8.       «Ταραγμένα χρόνια»

Η περίοδος των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13 και η Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή 1921-22 είναι μια πολύπαθη για το έθνος μας περίοδος, που αποδεικνύει περίτρανα ότι η στιγμή του θριάμβου απέχει ελάχιστα από τη στιγμή της συμφοράς.

Η Ελλάδα έζησε εντονότατα τη διακύμανση τυχών και αισθημάτων. Την πρώτη περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων γεύτηκε τον εθνικό θρίαμβο και τη δεύτερη περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας κατρακύλησε στην ταπείνωση.

Οι φιλοδοξίες της στην αρχή της περιόδου ήταν μεγάλες και σε αντίθεση με τις αντίστοιχες φιλοδοξίες άλλων κρατών, που βρίσκονταν στην ίδια θέση, οι δικές της έδειχναν να έχουν σταθερό έρεισμα και περιεχόμενο. Οι τόποι που διεκδικούσε δεν ήταν άγνωστοι. Το ελληνικό στοιχείο άκμαζε σε αρκετές ζώνες της ανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας και έτσι υπήρχαν ισχυρά επιχειρήματα στις διεκδικήσεις της Αθήνας. Τα σχέδια που εκπονήθηκαν ήθελαν την Ελλάδα απλωμένη σε ηπείρους και θάλασσες, στο μέγεθος μια μικρής αυτοκρατορίας, περίπου. Το τελικό αποτέλεσμα βεβαίως ήταν κάτι το διαφορετικό: Η Ελλάδα, παρά τις αρχικές επιτυχίες της, παρέμεινε η Ελλάδα των Ελλήνων. Αντί τα σύνορα του εθνικού κράτους να φτάσουν εκεί όπου δρούσαν ελληνικές κοινότητες, αυτές σε μεγάλο ποσοστό ξεριζώθηκαν, για να συναντήσουν την πατρίδα μητέρα μέσα στα νέα της σύνορα.

Από τη δίνη αυτών των καταιγιστικών ιστορικών γεγονότων δεν απουσίασαν φυσικά και οι χωριανοί μας, προερχόμενοι άλλοι από το νεόκτιστο τότε Άγιο Γεώργιο και άλλοι από την πληγωμένη, λόγω των κατολισθήσεων, Ζιώψη, οι οποίοι έδωσαν βροντερό παρόν, ως γνήσιοι Ρουμελιώτες και συνέβαλαν τα μέγιστα στο κάλεσμα της πατρίδας.

Το παρόν πόνημα έχει σκοπό να καταγράψει, όσα στοιχεία διασώθηκαν  και  είναι  διαθέσιμα  από  τις  δευτερογενείς  πλέον μαρτυρίες και αφορούν τη συμμετοχή, τη συνεισφορά και τη θυσία των χωριανών μας Αγιωργιτών στους πολέμους εκείνης της περιόδου. Πλην μιας μαρτυρίας, που προέρχεται από πρωτογενή πηγή, του Λυτόπουλου Ηλία. Και  αυτό γιατί ως Αγιωργίτες αργήσαμε να το πράξουμε διεξοδικά, αφού μόνο αποσπασματικές αναφορές έχουν γίνει και ασφαλώς φέρουμε ευθύνη γι' αυτό, τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές προγονοί μας,   εκείνων  των  γεγονότων  που  σημάδεψαν  την  πορεία της νεότερης ιστορίας μας, σήμερα απουσιάζουν από ανάμεσα μας, κλείνοντας   φυσιολογικά   το   βιολογικό   τους   κύκλο.   Επομένως εκλείπουν οι πρωτογενείς μαρτυρίες, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία των γραφομένων.

Η παρούσα αναφορά ας είναι ένα ταπεινό μνημόσυνο στην ιερή μνήμη όσων αγωνίστηκαν για τα ιδανικά της φυλής μας και παρέμειναν στις επάλξεις «...από το χρέος των μη κινούντες».

9.       «Αλέξανδρος Θεοδοσόπουλος - Ο δημοσιογράφος- ο ιδεολόγος- ο άνθρωπος»

Η γενιά μου, η μεταπολεμική γενιά του ’50, είχε την τύχη να σπουδάσει τα γυμνασιακά της γράμματα στον πνευματικό ναό που λέγεται Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου.

Για τη δημιουργία και λειτουργία αυτού του ευαγούς ιδρύματος, στο ταπεινό χωριό μας, ενήργησαν, μόχθησαν, καταθέτοντας κυριολεκτικά και την «ψυχή τους» πολλοί συντοπίτες μας, είτε από επίσημα, είτε από ανεπίσημα μετερίζια.

Ένας απ’ αυτούς υπήρξε και ο Αλέξανδρος  Γ. Θεοδοσόπουλος, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος, ο φιλοσοφημένος ιδεολόγος, ο ανιδιοτελής άνθρωπος,  ο δικός μας «Αλέκος», που με τις υψηλές γνωριμίες του στα κέντρα λήψης αποφάσεων συντέλεσε τα μέγιστα στην ίδρυση του Γυμνασίου, πραγματοποιώντας επί πλέον πολλές και συνεχείς ευεργεσίες  προς τη γενέτειρά του, τον Αη- Γιώργη.

Διάβηκαν τέσσερις δεκαετίες και πλέον από το θάνατό του και ωρίμασε, πιστεύω, πλέον ο χρόνος ώστε να έρθουν στο φως κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του, τώρα που ζουν ακόμα αυτοί που τον γνώρισαν για να αναθερμάνουν τις μνήμες τους, αλλά και να τον γνωρίσουν οι νεότεροι, όσο διαρκούν ακόμα, ως συνδετικός κρίκος, οι θύμησες των παλιότερων.

Για λόγους αξιοπιστίας δηλώνω ότι ο ίδιος ουδεμία συγγένεια φέρω με τον Αλέξανδρο Θεοδοσόπουλο και ουδέποτε γνώρισα προσωπικά τον ίδιο. Η συγγραφή αυτού του πονήματος πραγματοποιήθηκε καθαρά από σεβασμό και χρέος  προς τη μνήμη του αείμνηστου Αλέξανδρου Θεοδοσόπουλου που οφείλω ο ίδιος και κατ’ επέκταση όλοι οι κάτοικοι του Φθιωτικού Τυμφρηστού που γευτήκαμε τους καρπούς των φιλότιμων και μακρόπνοων ενεργειών και ευεργεσιών  του. Στην προσπάθειά μου βρήκα θερμούς συμπαραστάτες και βοηθούς την ανεψιά τού Αλέξανδρου, Βασιλική Θεοδοσοπούλου και το σύζυγό της Γεώργιο Μπακέα, κληρονόμους της πατρικής κατοικίας τού Αλέξανδρου στον Αη-Γιώργη, οι οποίοι μου παραχώρησαν για μελέτη το αρχείο του, χρήσιμες πληροφορίες καθώς και κάθε σχετική διευκόλυνση. Επίσης χρήσιμο συνεργάτη σ’ αυτή μου την προσπάθεια βρήκα στο πρόσωπο του Ευάγγελου Δ. Θεοδοσόπουλου, ο οποίος συνεργάστηκε στενά με τον Αλέξανδρο, όπου εργαζόταν την εποχή εκείνη ως υπάλληλος του Αθηναϊκού Πρακτορείου και παράλληλα σπούδαζε. Εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να έχει συχνή επικοινωνία και αγαστή συνεργασία, με το θείο του Αλέξανδρο Θεοδοσόπουλο, που ήταν Πολιτικός Συντάκτης, τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του. Τους ευχαριστώ θερμά επειδή μ’ εμπιστεύτηκαν και μ’ αυτή τους την ενέργεια τιμούν ιδιαιτέρως την προσωπικότητα του αείμνηστου «Αλέκου».

Το παρόν λιτό μελέτημα περιλαμβάνει πολλές φωτογραφίες και λίγα λόγια, επειδή ακριβώς η φωτογραφία είναι ο ειλικρινέστερος και αδιάψευστος μάρτυρας των περασμένων γεγονότων. Ας τις αφήσουμε να μας αποκαλύψουν από μόνες τους την πολυδιάστατη, ακτινοβολούσα προσωπικότητα του αείμνηστου Αλέξανδρου Θεοδοσόπουλου και τότε ίσως εκτιμήσουμε περισσότερο τους ευεργέτες του γενέθλιου τόπου μας!

Ο συγγραφέας

10.   «Ξυλόγλυπτες Γκλίτσες & Λαϊκή Παράδοση»

Η λαϊκή ξυλογλυπτική συνδέεται με τις κορυφαίες δημιουργικές εκφράσεις της λαϊκής τέχνης στον τόπο μας. Επώνυμοι αλλά και ανώνυμοι, κυρίως, λαϊκοί τεχνίτες μας   έδωσαν, σε θαυμάσια έργα, όλο το καλλιτεχνικό τους αυθορμητισμό, όλη την πηγαία δύναμη της ευαισθησίας τους και την ωριμότητα των στόχων τους. Δημιούργησαν σπουδαία λαϊκά έργα που κατορθώνουν να επιζήσουν στο πέρασμα του χρόνου.

Στο χωριό μας τον Άγιο Γεώργιο και παλιότερα στη γενέτειρα Ζιώψη οι ντόπιο ξυλογλύπτες ασχολήθηκαν με την κοσμική τέχνη. Εντυπωσιακά έργα ξυλογλυπτικής, όπως γκλίτσες, ρόκες, αδράχτια, σφοντύλια και βλοερά έχουν δημιουργήσει οι παρακάτω.

Οι αείμνηστοι: Αλεξίου Ιωάννης, Γόνης Ι. Βασίλειος, Ευθυμίου Π. Ευάγγελος, Υφαντής Κ. Γεώργιος και Κολοκύθας Γεώργιος.

Σήμερα με την ξυλογλυπτική και κυρίως με την κατασκευή σκαλιστών γκλιτσών ασχολούνται οι: Γόνης Β. Παναγιώτης, Γόνης Β. Ιωάννης, Ευθυμίου Δ. Ηλίας, Ευθυμίου Ι. Βασίλειος, Υφαντής Β. Γιάννης, Υφαντής Β. Δημήτριος, Παπαχρήστος Κ. Φώτης…

Ο  Αγιωργίτης γκλιτσάς προκειμένου να κατασκευάσει τη γκλίτσα επέλεγε συνήθως δυο ειδών ξύλα, το κρανίσιο ή μελεγίσιο για ραβδί και το πουρναρίσιο ή φιλικίσιο ή σφενταμίσιο για την κεφαλή, στην οποία σκάλιζε κομψότατα αυτό-σχέδια στολίδια.

Το κόψιμο των ξύλων γινόταν πάντα το χειμώνα, προτού ανέβουν οι χυμοί από τις ρίζες και στη συνέχεια τα ξέραιναν για να χάσουν τους χυμούς και να πραγματοποιηθεί έτσι το «σκότωμα» των ξύλων, ώστε να μη σκεβρώνουν με τον καιρό. Πρώτα τα στέγνωναν στον ίσκιο και στη συνέχεια στον ήλιο. Για να  ισιώσουν τα ραβδιά τα καψάλιζαν στη φωτιά, γι’ αυτό μερικά διατηρούσαν την καψάλα.

         Παλιότερα που ασχολούνταν συστηματικά με την κτηνοτροφία, κατασκεύαζαν δυο ειδών γκλίτσες, την τσοπάνικη και τη γεροντική. Η τσοπάνικη είχε μεγάλη κεφαλή, με μεγαλύτερη καμπούρα και μακρύ μπαστούνι. Συνήθως ήταν μονοκόματη, δηλαδή η γυριστή κεφαλή που ήταν συνήθως ασκάλιστη αποτελούσε προ-έκταση του μπαστουνιού και λύγιζε με το καψάλισμα. Η τσοπάνικη λέγεται αλλιώς λαγούσα, στροβολέγγα και στραφαγκούλα. Διευκόλυνε το βοσκό να συλλαμβάνει από μακριά το πισινό πόδι των γιδιπροβάτων και όταν επιτηρούσε τα ζωντανά του να στηρίζεται άνετα. Η γεροντική είναι μικρότερη, καλλιτεχνικότερη και χρησιμεύει για συντροφιά και αποκούμπι των ηλικιωμένων, καθώς και πρόχειρο όπλο για προφύλαξη από τα εξαγριωμένα αδέσποτα σκυλιά. Καμιά φορά με την γκλίτσα οι χωρικοί σκότωναν  και τα ανεπιθύμητα ερπετά που συναντούσαν στη στράτα τους.

         Οι σκαλιστές γκλίτσες  των Αγιωργιτών γκλιτσάδων, αποτελούν αχώριστο σύντροφο για τους κατόχους  τους και διατυμπανίζουν ταυτόχρονα τη μερακλίδικη τέχνη των  κατασκευαστών τους.

11.   «Αναζητώντας ίχνη του Ομηρικού Αχιλλέα στην κοιλάδα του Σπερχειού – Σύνοψη»

Η πατρίδα του Αχιλλέα αποτέλεσε και αποτελεί ένα αίνιγμα. Υπήρξε; Ο Όμηρος λέει ναι. Ο Αχιλλέας έχει ένα πραγματικό βασίλειο, με γεωγραφικά όρια, γείτονες λαούς, πόλεις, λαό δικό του, όπου κέντρο του βασιλείου του και σημείο αναφοράς είναι ο ποταμός Σπερχειός.

   Σήμερα κάθε αναφορά στην πατρίδα του Αχιλλέα φαντάζει ένα άπιαστο όνειρο, αφού τίποτε ουσιαστικό δε βρέθηκε, που να τον συνδέει με έναν ρεαλιστικό χώρο. Οι Μυκήνες, η Πύλος, η Σπάρτη…, ιδιαίτερες πατρίδες ομηρικών ηρώων, ανεβρέθηκαν και έδωσαν πλούσια στοιχεία για την ελληνική προϊστορία, δεν αποκαλύφθηκαν όμως ακόμη η Φθία ή η Ελλάς.

   Τα μυστικά των φθιωτικών ανακτόρων, οι πινακίδες, οι τάφοι της βασιλικής οικογένειας, προσωπικά αντικείμενα…, όλα αυτά, που μπορούν να δώσουν οντότητα στο μύθο, δεν ήρθαν ποτέ στο φως, για να επιβεβαιώσουν την ομηρική αφήγηση. Πολλά είναι τα ερωτηματικά που συνοδεύουν αυτή τη δυσκολία στον εντοπισμό τους. Μήπως αυτός τελικά απέτυχε επειδή ακολουθήθηκαν εντοπισμοί, που πρότεινε, κυρίως, η μεταγενέστερη του Ομήρου γραμματεία και αγνοήθηκε ο Όμηρος; Μήπως, τελικά, οι Έλληνες των ιστορικών χρόνων, μετατόπισαν τα τοπωνύμια, για να οικειοποιηθούν ομηρικούς τίτλους και σκόπιμα συσκότισαν την αλήθεια και τη σημερινή αρχαιολογική έρευνα;

  Εάν, λοιπόν, πρέπει κάπου να αναζητηθεί η πατρίδα του Αχιλλέα και τα λείψανα του παρελθόντος, αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα στο φυσικό του χώρο, στην κοιλάδα του ποταμού Σπερχειού.

  Η άποψη των συγγραφέων διαμορφώθηκε κατόπιν μελέτης των ομηρικών και άλλων κειμένων, των μύθων και των παραδόσεων, αλλά και επιτόπιας παρατήρησης και συγκλίνει στο ότι η κοιλάδα του Σπερχειού κρατά καλά φυλαγμένο στα σπλάχνα της το κλειδί ενός σημαντικού μυστηρίου για την ελληνική προϊστορία, που η σκαπάνη των αρχαιολόγων καλείται να αναδείξει.

12.   «Φθιωτική Ιστορική Παράδοση & Ομηρικός Αχιλλέας»

Το παγκόσμιο μυθολογικό και ιστορικό πρότυπο ρώμης και κάλλους, ο Ομηρικός Αχιλλέας λατρεύτηκε, ως θεοποιημένος ήρωας, σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, οι οποίες διεκδικούν και την πατρότητά του. Μια από αυτές είναι και η κοιλάδα του Σπερχειού, η σημερινή Φθιώτιδα ως συνέχεια της Ομηρικής  Εριβώλακας Φθίας, επειδή τόσο ο Όμηρος, όσο και άλλοι αρχαίοι και νεότεροι συγγραφείς, επιστήμονες και ερευνητές θεωρούν το Σπερχειό ποταμό ως αναπόσπαστο τμήμα του βασιλείου των Αιακιδών, κατά τους μυκηναϊκούς χρόνους.

Οι ιστορικές παραδόσεις είναι προφορικές διηγήσεις οι οποίες διατηρούν τη μακρινή ανάμνηση ενός ιστορικού γεγονότος. Αποτελούν δηλ. τον πρόδρομο της ιστορικής διαπραγμάτευσης. Η παράδοση επομένως του απλοϊκού λαού μας, πέραν από τις υπερβολές, υποκρύπτει πραγματολογικά στοιχεία δεδομένης ιστορικότητας. Εάν καταφέρουμε ν’ αποκρυπτογραφήσουμε σωστά το περιεχόμενο των λαϊκών μας παραδόσεων, αποβάλλοντας το φανταστικό και μυθολογικό πέπλο που τις συγκαλύπτει, τότε ίσως οδηγηθούμε στον ασφαλή ιστορικό πυρήνα.

Αλλά κι εάν ακόμη δεν το καταφέρουμε αυτό, οι ιστορικές παραδόσεις από μόνες τους είναι θρυλικές και συναρπαστικές, πόσο μάλλον αυτές που συνδέονται με τον επιφανέστερο ήρωα του Τρωικού πολέμου, τον Αχιλλέα.

Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Σπερχειού κουβαλούν από γενιά σε γενιά διάφορες παραδόσεις που αφορούν τον Αχιλλέα και με περίσσιο καμάρι τις αναφέρουν, αφού θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των Αιακιδών.

 Στο παρόν πόνημα διαπραγματεύεται μερικά τέτοια στοιχεία ιστορικής παράδοσης.

13.   «Σπερχειός το ποτάμι των μύθων θρύλων & θεών»

Αναφέρεται στην παράδοση του λαού μας που σχετίζεται με το Σπερχειό ποταμό, στους μύθους που συνδέονται μαζί του καθώς και στην σχέση του ποταμού με την προϊστορία των Ελλήνων.

                                           

14.   «Παραδοσιακή Αρχιτεκτονικοή στα χωριά του Φθιωτικού Τυμφρηστού»

Σελ. 180. Έργο συλλογικό από τον Αδάμη Θύμιο & τον Ευθυμίου Τάκη.

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική αποτελεί το καλύτερο τεκμήριο της ζωής της προηγούμενης γενιάς και μια ολοζώντανη πύλη εισόδου στη μνήμη και στη γνώση.

Το παρελθόν, στις μέρες της απίστευτης ταχύτητας που ζούμε, σβήνει γρήγορα και ανεπανόρθωτα με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμες πληροφορίες.

Όταν σε μια κοινωνία, όπως είναι ο Φθιωτικός Τυμφρηστός, δηλαδή η δυτικότερη γωνιά της φθιωτικής γης που  ζει  και αναπνέει στη σκιά του ξακουστού και χιλιοτραγουδισμένου βελουχιού, λείψει κάθε γραπτή μαρτυρία για την ιστορία της και η συλλογική μνήμη εξασθενήσει, τότε τα κτίσματα θ’ αποτελούν τη μοναδική μαρτυρία, όσο κι αυτά θ’ αντέχουν στη βορά του πανδαμάτορα χρόνου και από μόνα τους θα μπορούν να «μιλήσουν» για το ένδοξο παρελθόν τους και ν’ αναπλάσουν τα χνάρια μιας ιστορικής πορείας στον τόπο μας!

Με τις σκέψεις αυτές και καθαρά από μεράκι και αγάπη για το πατρογονικό μας παρελθόν, πραγματοποιήθηκε η έρευνα που περιλαμβάνει το παρόν πόνημα και παραδίδεται για μελέτη στο αναγνωστικό κοινό!

15.   «Τα οράματα της Σωτήρως Κωστούλα»

Το Δεκέμβριο του 1951 η γραπτή ανακοίνωση των οραμάτων της Σωτηρίας Κωστούλα το γένος Υφαντή, αφού η ίδια βρισκόταν σε πλήρη αλαλία, συντάραξαν και συγκίνησαν βαθιά το θρησκευτικό συναίσθημα των ευσεβών κατοίκων του Ασπροκάμπου, του Αγίου Γεωργίου και των περιχώρων. Τα γεγονότα που επακολούθησαν δικαίωσαν πλήρως την οραματισθείσα, ύστερα από την ανεύρεση θεμελίων ιερού κτίσματος που αποδόθηκε στους 12 Αγίους Αποστόλους στην τοποθεσία που υπέδειξε η ίδια.

   

Πριν μερικά χρόνια περιήλθε στην κατοχή μου, από τη θυγατέρα του μακαριστού ιερέα Ασπροκάμπου παπακώστα Λιτόπουλου, κ.Στέλλα Λιτοπούλου- Κρικζώνη, ακριβές αντίγραφο των πρακτικών του εκκλησιαστικού Συμβουλίου Ασπροκάμπου, όπου ο ιερέας παπακώστας Λιτόπουλος κατέγραψε τα οράματα όπως  τα είδε η οραματισθείσα Σωτηρία. Επίσης, στα πρακτικά περιλαμβάνονται και μερικές επιστολές και άλλα σχετικά θέματα. Επειδή πιστεύω  ότι αυτά τα πρακτικά αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα των γεγονότων εκείνης της εποχής, τη στιγμή που βεβαιώνονταν και από τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, θεωρώ χρέος μου να τα δημοσιοποιήσω σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα του χωριού μας, ώστε να βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου μελετητή  αλλά και απλού αναγνώστη. Επειδή η ανάγνωσή τους είναι εφικτή με λίγη προσπάθεια, θεώρησα σκόπιμοι να μην προβώ σε καμία παρέμβαση.

Χίλια ευχαριστώ στην κ. Στέλλα που είχε την προνοητικότητα να τα διαφυλάξει ως ιερό κειμήλιο για ν’ αποτελούν ιστορικοθρησκευτικό ντοκουμέντο για τις επερχόμενες γενιές.

Ο συγγραφέας

16.   «Δροσοσταλάγματα»

Πρόκειται για λεύκωμα που περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά δείγματα πέτρινων κρηνών από τα χωριά του Φθιωτικού Τυμφρηστού,  εξαίρετα έργα λαϊκής τεχνοτροπίας, που αποτύπωσε ο συγγραφέας με τη φωτογραφική του μηχανή.

Το λεύκωμα διανθίζεται από πλούσιο εισαγωγικό λαογραφικό σημείωμα.

17.   «Οι Μεταμορφώσεις μέσα από του μύθους & τη λαϊκή παράδοση»

Έργο συλλογικό. Πεζός λόγος: Τάκης Ευθυμίου, ποιητικός: Γιάννης Σαντάρμης.

Οι μεταμορφώσεις είναι ένα μεγάλο κομμάτι των μύθων, των θρύλων και των παραδόσεων του λαού μας. Αυτές εντάσσονται σε διάφορες κατηγορίες, ανάλογα πως ήταν αρχικά τα πρόσωπα και πως από κάποια ενέργειά τους, καλή ή κακή, μεταλλάχθηκαν, άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο. Υπάρχει ομάδα μεταμορφώσεων, που μετασχηματίσθηκαν τα όντα από ανθρώπους, σε πουλιά, σε ερπετά, σε ζωύφια και σε θάμνους. Άλλες μεταμορφώσεις που τα όντα από θηλαστικά ζώα έγιναν πουλιά και το αντίθετο κι άλλες πάλι, αυτές παρατηρούνται σε πουλιά, σε ερπετά, σε δένδρα, που παρέμειναν με την ίδια ουσιαστικά πρώτη μορφή, αλλά με κάποιο σ’ αυτά πρόσθετο χαρακτηριστικό γνώρισμα, ύστερ’ από ευλογία του Χριστού, της Παναγίας ή Αγίου ή από καλή ανθρώπινη ευχή ή από βαριά κατάρα.

Ένας λόγος που γράφθηκε το βιβλίο αυτό, εκτός των άλλων ενδιαφερουσών αιτιών, είναι ότι οι μεταμορφώσεις έχουν απίστευτο διδακτικό περιεχόμενο.

Εδώ συμπορεύονται στο γραπτό λόγο, ο πεζός και ο έρρυθμος με σκοπό  ν’ αποτελέσουν ένα ευχάριστο και ταυτόχρονα χρήσιμο ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους. Το ένα θαυμάσιο και απέριττο κείμενο του Τάκη Ευθυμίου, το λαμπρύνει το άλλο κείμενο, το ποιητικό, του Γιάννη Σαντάρμη, του Ρουμελιώτη ποιητή. Τα ποιήματά του είναι συνθεμένα στα παραδοσιακά μέτρα, στον ίαμβο, στον ανάπαιστο, στο δάκτυλο και στον τροχαίο. Ο μετρικός τονισμός των στίχων είναι άψογος και η ομοιοκαταληξία πλούσια. Επιπλέον, αυτά τα ποιήματα, λόγω του ρυθμού τους, αποστηθίζονται και μένουν στη μνήμη.

Ακόμα λήφθηκε ιδιαίτερη φροντίδα ώστε η γλώσσα, τόσο στον πεζό, όσο και στον ποιητικό λόγο, να είναι απλή, κατανοητή και ο τρόπος παρουσίασης γλαφυρός και ευχάριστος.

Πολλά έχουν να διδαχθούν οι μεγάλοι αναγνώστες από το περιεχόμενο αυτού του πονήματος, που σχετίζεται με το φυτικό και ζωικό βασίλειο της πατρίδας μας, στα δε παιδιά και στους νέους τα θέματα θα γίνουν τερπνά και επαγωγά στην τρυφερή ηλικία τους.

18.   «Ο Άγιος Γεώργιος ο καβαλάρης στη λαογραφία»

Ο Άγιος Γεώργιος ο καβαλάρης & τροπαιούχος είναι ο πλέον αγαπητός άγιος στη συνείδηση του λαού μας και από τους λίγους αγίους της εκκλησίας μας που ο βίος του είναι συνδεδεμένος με πλουσιότατα λαογραφικά στοιχεία.

Σαν Αγιωργίτης θεώρησα χρέος μου να συγκεντρώσω και να μελετήσω μερικά λαογραφικά στοιχεία που σχετίζονται με τον Άγιο Γεώργιο και να τα παραθέσω   για ανάγνωση και μελέτη κάθε καλοπροαίρετου αναγνώστου και συνάμα ν’ αποτελέσουν το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη και συλλογή παρόμοιων στοιχείων από πιο εξειδικευμένους επιστήμονες.

Ο συγγραφέας

19.   «Τόποι που συνδέονται με τον Ομηρικό Αχιλλέα»

Πρόκειται για μια ξενάγηση, διαπνεόμενη από ιστοριολοαγραφικά στοιχεία, στους τόπους που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή και το τέλος του υπέρτατου ομηρικού ήρωα Αχιλλέα.

20.   «Φθιωτικός Τυμφρηστός-Πρόσωπο & ψυχή του γενέθλιου τόπου»

Η ειδυλλιακή περιοχή της ακρινότερης δυτικής Φθιώτιδας, που προσδιορίζεται ακριβέστερα από τους ντόπιους ως Φθιωτικός Τυμφρηστός, είναι φωλιασμένη μέσα σ’ ένα καταπληκτικό παραποτάμιο πλατανόδασος χαμηλότερα και σ’ ένα θαυμάσιο ελατόδασος ψηλότερα, φαντάζοντας έτσι σαν μια παραδεισένια ζωγραφιά!

Η καταπράσινη κοιλάδα της δροσίζεται από τα νερά του «Διιπετή» Σπερχειού ποταμού και περικλείεται από τις  βουνοπλαγιές της Όθρυος βόρεια και της Οίτης νότια, έχοντας για προμετωπίδα και κορώνα δυτικά τις χιλιοτραγουδισμένες κορφές του Βελουχιού.

Η τρισχιλιόχρονη πορεία της φυλής μας φρόντισε σ’ αυτόν τον τόπο ν’ αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της, αφού οι ρίζες της δοξασμένης ιστορίας της απλώνονται από το απώτερο παρελθόν ως το τωρινό παρόν. Όλα τα χωριουδάκια, που στέκονται γαντζωμένα στις πλαγιές αυτού του υπερήφανου και αδούλωτου τόπου, έχουν να επιδείξουν λαμπρές ιστορικές και πνευματικές σελίδες.

Οι σημερινοί του ορεσίβιοι κάτοικοι, ως άξιοι συνεχιστές των  ενδόξων προγόνων τους παραμένουν, σε πείσμα των καιρών, πιστοί θεματοφύλακες του τόπου και της λαϊκής μας παράδοσης.

Το πρόσωπο και την ψυχή του γενέθλιου τόπου και των ανθρώπων του επιχειρεί ν’ αποθανατίσει το παρόν λεύκωμα μέσα από τις καθημερινές απλοϊκές δραστηριότητες της ζωής τους, καθώς και ότι φυσικό και  αμόλυντο υπάρχει ακόμα στο ευρύτερο περιβάλλον.

Τα εκδοθέντα βιβλία του Τάκη Ευθυμίου στην ετικέτα:

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΕΥΘΥΜΙΟΥ