Ο Μακρυγιάννης & τα μηνύματά του

Ο Μακρυγιάννης & τα μηνύματά του

«'Εχομεν αγώνες, έχομεν θυσίες»

[του Στάθη Παρασκευόπουλου]

Η πατρίδα, μας στη  μακραίωνη και  πολυκύμαντη ιστορία της έχει να επιδείξει άντρες που με τη φιλοπατρία τους  και την παλικαριά τους προ­βάλλουν σαν φάροι τηλαυγείς που μας φωτίζουν και μας δρομοδείχνουν το μέλ­λον.

Ηρακλής, Αχιλλέας, Λεωνίδας, Μέγας Αλέξανδρος, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Κολοκοτρώνης, Διάκος Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης και άλλοι «ων ουκ έστιν αριθμός». Ένας από αυτούς τους πατριώτες  αγωνιστές είναι και ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ.  Γεννήθηκε στα χρόνια της τουρκικής  σκλαβιάς: «Εγώ γεννήθηκα έξω εις το  χωράφι μας, ονομαζόμενο Κρύα Βρύση. Είχε πάει η μητέρα μου να μαζώξει καλαμποκιές για τα ζώα και με γέννησε εκεί και με τύλιξε με τις καλαμποκιές και με πήγε στο σπίτι…». Κάπως έτσι γεννήθηκε, και ο Κολοκοτρώνης. Αγράμματοι και ξωμάχοι οι γονείς τους με το θησαυρό της πίστης φυλαγμένο στα μύχια της ψυχής τους μετάγγισαν και στην ψυχή του παιδιού τους τη φλόγα της πίστης και την αγάπη για τη σκλαβωμένη πατρίδα. Ο μικρός Μακρυγιάννης δούλευε «σε ξένα χέρια» και μπαίνοντας στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας, ξυλοκοπήθηκε βάναυσα «ώσπου μαύρισε το σώμα του» απ’ το ίδιο το αφεντικό του. Από έναν ιερέα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία. Γράφει ο ίδιος «Πήγα και του είπα είμαι άξιος. Του φίλησα το χέρι, ορκίστηκα». Και ο όρκος, τότε ήταν ο όρκος. Δεν ήταν όπως είναι σήμερα, που όλοι ορκίζονται, αλλά οι πιο πολλοί γίνονται επίορκοι.

Ο Μακρυγιάννης μπήκε στον αγώνα από πίστη στο Θεό, από αγάπη στην πατρίδα, από ελπίδα στην ελευθερία. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Και διακρί­θηκε. Στους Μύλους, στην Ακρόπολη των Αθηνών και αλλού. Και τραυματίσθηκε, όχι μόνο μια φορά.              

Στα «γεράματα» ταυ μπόρεσε «να μάθει γράμματα». Ήθελε ν’ αφήσει σε μας τους επερχόμενους τις παρακαταθήκες του. Ο Μακρυγιάννης ό,τι έκανε το έπραξε «από χρέος κινώντας». Δεν περηφανεύεται για την προσφορά του. Σημειώνει: «Και αφού ο Θεός θέλησε να κάνει νεκρανάστασιν εις την Πατρίδα μου, να τη λευτερώσει από την τυραννίαν των Τούρκων αξίωσε κι εμένα να δουλέ­ψω κατά δύναμη λιγότερον από τον χειρότερον πατριώτη μου Έλληνα». Ο μεγάλος αγωνιστής εξαίρει τη δύναμη της συνεργασίας και της ομόνοιας. Θέλει ο καθένας να δουλεύει μαζί με τον άλλον για το καλό ταυ συνόλου και της πατρί­δας. «Είμαστε εις τα (εμείς) και όχι εις τα (εγώ). Και  το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμε να φκιάσωμεν χωριόν να ζήσωμεν όλοι μαζί».

Ο αγνός αυτός πατριώτης υψώνει τη σημαία των ιδανικών, που εμείς σήμερα σπάσαμε με την απιστία μας και με τον ατομισμό μας τον ιστόν της, και διασαλπίζει αυτά: «Έγραψα γυμνή την αλήθειαν να ιδούνε όλοι οι Έλληνες, ν’ αγωνίζονται δια την πατρίδα, δια την θρησκείαν τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: έχομεν αγώνες έχομεν θυσίες, αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζονται εις το καλό της πατρίδος τους, της θρησκεία τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους».

Μηνύματα αγάπης για τη θρησκεία, για την πατρίδα, για το συνάνθρωπό μας, μας στέλνει ο ανιδιοτελής αγωνιστής και ήρωας. Μηνύματα που θα πρέπει, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, να τα έχομε σήμερα υπόψη μας. Όλοι, και οι κυβερνώντες και οι κυβερνόμενοι.

Τα γραφτά του είναι βρυσομάνες που μας αφυπνίζουν και μας βγάζουν απ’ τον ατομισμό μας και τον ωχαδερφισμό μας. Η οικογένεια πρώτη, το σχολείο δεύτερο, η εκκλησιά μαζί και η Πολιτεία, όλοι πρέπει ν’ αφουγκραστούν και να ενστερνισθούν τα μηνύματά του, για να πάμε όλοι στο «εμείς», αφήνοντας στην άκρη το «εγώ» και «για να μπαίνουμε σε φιλοτιμίαν και να εργαζόμαστε εις το καλόν της πατρίδος μας, της θρησκείας μας και της κοινωνίας. Ότι θα είναι όλα δικά μας».

Πηγή: «ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ», Μάιος 1999

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου