ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΣΤΟ ΒΕΛΟΥΧΙ ΜΑΣ
Πηγή: F/b Ioannis Elatos Makkas
«Ο Αγναντευτής της Ρούμελης» 1963-Βασίλης Λαμνάτος
ΣΤΟ ΒΕΛΟΥΧΙ
Ανατριχιάζω σύγκορμος, βουνό τραγουδισμένο
κι αναρωτιέμαι ολημερίς και κάθομαι και λέγω
πως μούχυσες μες στης καρδιάς τα φύλλα την αγάπη,
το πόθο και γαντζώθηκε, σαν τον αητό στο βράχο,
βαθιά στα μικροσπλάχνα μου και με τραβάει κοντά σου.
Βελούχι μου το λαχταρώ, να ‘ρθώ να σ’ ανταμώσω
γοργά το θαμποχάραμα, με το λαμπρό τ’ αστέρι,
όπ’ αχνοφέγγουν τα βουνά, με τις ψηλές κορφούλες
κι οπού ξυπνάνε τα πουλιά, στις ερημιές, στα δάση.
Οπού χαλάνε τους χορούς, τα ξωτικά στο ρέμα
κι οπού σταρίζουν οι κοπές, απ’ τα ζεστά τους γρέκια
κι ακούγονται σφυρίγματα, βραχνές φωνές, τραγούδια,
βελάσματα, γαυγίσματα με μύριες δυο φωνούλες
κι ασπρίζουν όλες οι πλαγιές απ’ τα πολλά τα πράτα
και ζωντανεύεις σύγκορμο, βουνό μου ξακουσμένο!
Βελούχι μου λαχάνιασα, στείλε δροσιά γι’ ανάσα
στείλε τα’ αγέρι σου βουνό, τα’ ολόδροσο τ’ αγέρι
να μου χαρίσει τα φτερά, στα κουρασμένα πόδια
και να μου πάρ’ απ’ το χλωμό, το πρόσωπο τον ίδρω.
Στείλτο βουνό μου, στείλε το, πριν πάρει το λιοπύρι
να με βοηθήσει ν’ ανεβώ, στις ζηλευτές κορφές σου.
Και σαν ανέβω βρε βουνό, παντοτεινά θα μείνω
στα ξωτικά παλάτια σου, στα πυκνωτά σου λόγγια
και σαν αγρίμι θα γυρνώ και σαν ξωθιά θα φεύγω
μερόνυχτα μες τα δεντρά και στους χλωρούς σου κόρφους
τους κόρφους τους αμόλυντους, τους μοσχοβολισμένους.
Στον χαμηλόκαμπο, βουνό, δεν ημπορώ να ζήσω
δεν ημπορώ, δεν δέχομαι, βρωμόνερα καμπήσια
κι ούτε λιοπύρια καυτερά κι ούτε θερμά αγέρια
κι όλα μου είν’ αφόρητα, σ΄ αυτόνε ‘δω τον τόπο.
Πάρε μ’ ολόχαρο βουνό, της Ρούμελης καμάρι
πόχεις απ’ όλα τα βουνά, ασύγκριτα τα κάλλη,
κοντά σου στα πολύδροσα και ζωντανά σου πλάγια
πάρε μ’ αχόρταγη, γλυκειά και στοιχειωμέν’ αγάπη
που σαν χτικιό, ριζώθηκες στα μαλακά μου σπλάχνα!
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου