Ο πλάτανος

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

του Γιάννη Σαντάρμη

               Μοσκοβολάει ο πλάτανος, καθώς περνώ από κάτω,

               γυρίζω και τον ξαγναντώ, απλώνω και τον πιάνω,

               το φύλλωμά του το χλωρό και το πολυχνουδάτο

               με κάνει και φτερνίζομαι, μα πίσω εγώ δεν κάνω.

               Άσε με, πλάτανε, άσε με να κόψω ένα σου φύλλο,

               να κόψω ένα κλωνάρι σου, στεφάνι να το πλέξω,

               να κόψω κι απ’ τα μήλα σου, ζευγαρωτό ένα μήλο,

               στ’ αυτιά μου να κρεμάσω το και σαν παιδί να παίξω.