Καρακάξα

 ΚΑΡΑΚΑΞΑ

[Η πανέξυπνη κλέφτρα]

Πεζός λόγος: Τάκης Ευθυμίου

Ποιητικός λόγος: Γιάννης Σαντάρμης

Κάποτε, λέει μια λαϊκή αφήγηση, το ελάττωμα  της καρακάξας να κλέβει οτιδήποτε της γυαλίζει έγινε αιτία να διαλυθεί ένα συνοικέσιο. Ήταν δυο αρραβωνιασμένοι, που αγαπιούνταν πολύ. Μια μέρα, ο μνηστήρας ήταν στο σπίτι της καλής του και θέλοντας να πλύνει τα χέρια του για φαγητό, ακούμπησε κάπου πρόχειρα το δαχτυλίδι του, που ήταν οικογενειακό κειμήλιο. Μια καρακάξα, που σύχναζε στο σπίτι, το αντιλήφθηκε και με επιτήδειο τρόπο το εξαφάνισε στην κρυψώνα της. Δεν την πήρε είδηση κανένας.

Ο αρραβωνιαστικός απέδωσε την κλοπή στη μνηστή του και στους δικούς της, έφυγε ενοχλημένος, διέκοψε οριστικά τη σχέση του και μάλιστα αναχώρησε για μακρινή χώρα. Πέρασαν είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια, γέρασαν και οι δυο ανύπαντροι και μόνον τότε κατάφερε να τον ανακαλύψει η μνηστή του  στα ξένα και να του αποκαλύψει  το μεγάλο μυστικό. Λίγο μετά το περιστατικό, παρακολούθησαν  την κλέφτρα καρακάξα και ανακάλυψαν την κρυψώνα της. Η κόρη είδε το δαχτυλίδι, αλλά δεν το πήρε απ’ τη φωλιά. Επέστρεψε ο ξενιτεμένος. Εκεί, ανάμεσα στα κλεμμένα αντικείμενα, βρήκαν και το δαχτυλίδι του μνηστήρα! Ύστερα από τόσα χρόνια, αφού λύθηκε η παρεξήγηση, αντάμωσαν ξανά και έζησαν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους.

Η ΑΝΤΡΟΧΩΡΙΣΤΡΑ

Όλο τριγυρνά στο σπίτι                                

μέσα η κράγκα απ’ την αυγή,                    

μέχρι τον αποσπερίτη,                              

μέχρι τ’ άστρο αυτό να βγει.                      

Κλέβει κάθ’ ένα στολίδι,                            

κλέφτρα είναι από παλιά,                          

κλέβει και το δαχτυλίδι                             

και το σέρνει στη φωλιά.                           

-Πού ’ναι, αρραβωνιάρα, η ζάβα,               

δεν τη βρήκα πουθενά.                              

-Δώθε τράβα, κείθε τράβα,                         

ξανά ψάξε και ξανά.                                  

Τόση οργή τον έχει πάρει,

τόσος λογισμός κακός,

που φυγείς ανοί ποδάρι

ο αρραβωνιαστικός.

Χρόνια μες στη θύμησή του

η καλή του τον βαρεί,

χρόνια και η λεγάμενή του

πίσω τον εκαρτερεί.

Απ’ τα ξένα τώρα φθάνει,

μα έχει η ναι ένα μυστικό,

πριν να βάλουνε στεφάνι,

πριν το γάμο το γλυκό.

Του θριάμβου σει τα σείστρα,

με θριάμβου λέει λαλιά.

-Να τη, η κράγκα η αντροχωρίστρα,

με τη ζάβα στη φωλιά!

Από το έργο: «Φυτά-Πουλιά & Ζώα του τόπου μας-
Μύθος & Λαϊκή Παράδοση»