Η Προσγείωση

Η   Π Ρ Ο Σ Γ Ε Ι Ω Σ Η

[Του Μπάμπη Τσέλου, δασκάλου-λογοτέχνη-ζωγράφου]]

1^ος έπαινος ποίησης «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ» 2013

Απίστευτη εποχή

προμηνύει το τέλος.

Η βιολογική μας εξέλιξη δεν συμβαδίζει με την κοινωνική.

Τα σημάδια του χρόνου μας τα βλέπουμε μόνο στα πρόσωπα των παλιών συμμαθητών μας.

Είμαστε οι τελευταίοι οικογενειάρχες και τα παιδιά μας οι τελευταίοι εραστές.

Βρισκόμαστε στην εποχή της κατάρρευσης.

Κι ήθελα να ξέρεις.

Όταν το όνειρο και ο ορίζοντας συμπίπτουν συνθλίβεσαι.

Η απότομη προσγείωση είναι αυτή που μας τσακίζει.

Ο μεγαλύτερος πάταγος ακούγεται όταν πέφτουμε  απ'  τις ψευδαισθήσεις μας.

Mη φοβάσαι ακόμα κι όταν πέφτεις.

Για να αναπηδήσεις πρέπει να πατήσεις πρώτα στη γη.

Αν βρεις πάτο

όσο πιο δυνατά πέφτεις τόσο πιο πολύ εκτινάσσεσαι.

Η ζωή δεν έχει ταβάνι μήτε πάτωμα.

Η ζωή έρχεται μόνο μια φορά

ώστε να μας δίνει το άλλοθι να μη συμβιβαστούμε.

Αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Αν δεν αρνηθείς τον εαυτό σου δεν μπορείς να τον νικήσεις.

Είναι δύσκολο να ελευθερωθούμε από σκλαβιά που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει.

Ο κάθε άνθρωπος ακολουθείται από τρεις ζωές

εκτός και αν καταφέρει να γνωρίζει τον εαυτό του!

Όταν χαμογελάσεις μπροστά στον καθρέφτη σου με ειρωνεία

αρχίζεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου.

Κάθε στιγμή μάς δίνει την ευκαιρία να ξαναξεκινήσουμε.

Στην αναμονή το λεπτό  διαστέλλεται.

Σε ένα δευτερόλεπτο παίρνονται οι μεγαλύτερες αποφάσεις.

Όταν τολμάμε βηματίζουμε.

Γι αυτό.

Μη μετράς πόσες φορές έπεσες. Να μετράς πόσες φορές εκτινάχθηκες.

Να ξέρεις.

Το ομορφότερο τοπίο έχει το γνωστότερο χώμα.

Σ’ αυτό όταν πέφτεις  ξανασηκώνεσαι.

               ΦΟΙΒΟΣ  ΒΡΑΧΙΝΟΣ  (Μπάμπης Τσέλος)