Ο ρεμπέτης του Μισισσιπή

«Ο…ΡΕΜΠΕΤΗΣ  του… ΜΙΣΙΣΣΙΠΗ»

[Του Μπάμπη Κ. Μώκου] 

Στον ουρανό, εκεί ψηλά, όταν οι… Άγγελοι θέλουν να… κλάψουν ή να …γουστάρουν, δυο ανθρώπους ακούνε. Ή Βαμβακάρη ή Β.Β.- KING… Κι αφού ο Μάρκος εκεί πάνω, εδώ και χρόνια… ετοίμαζε τα… δέοντα, κάλεσε προχθές και τον… φίλο του να στήσουν …πάλκο  στα …σύννεφα. Να πουν τραγούδια της φτώχειας, του παράπονου, της ανθρώπινης αγωνίας, να θυμηθούν και να τιμήσουν τη ρίζα τους. Ο ένας τον Πειραιά κι ο άλλος τις φτωχογειτονιές και τις όχθες του Δέλτα του  Μισισσιπή. Πιάστηκαν λοιπόν χέρι-χέρι και ήδη περπατούν, ο ένας στο …καντίνι κι ο άλλος στην «τρίτη» αμίμητη χορδή της πολυαγαπημένης του Lucille. Ο ένας με τα καραντουζένια του κι ο άλλος να πατά το 10^ο, 11^ο και  12^ο   τάστο της ονομαστής κατάμαυρης γυαλιστερής  Gibson ,ώστε να βγαίνει ο ήχος ανεπανάληπτος, πονεσιάρης, γλυκός και μακρόσυρτος. Να σε ταξιδεύει, να νιώθεις το αεράκι ανάμεσα στα γερμένα στάχυα, περιδιαβαίνοντας τις απέραντες φυτείες του Μισισσιπή.

Και οι δυο με φωνή μυστήρια, πριονάτη, όλο γρέζι, πόνο και παράπονο. Και οι δυο ασματόροι της λαϊκής ψυχής, δικαστές του άδικου και της ανθρώπινης καταφρόνιας. Με τον τρόπο τους και οι δυο …ρεμπέτες.

Ο ένας  «Πατριάρχης» του Λαϊκού Αστικού μας Τραγουδιού κι ο άλλος εμβληματικός, θρύλος, βασιλιάς της Λαϊκής μουσικής των Αφροαμερικάνων. Ο ένας με τα βυζαντινά μακάμια και τα πειραιώτικα ταξίμια κι ο άλλος με το μυαλό και την ψυχή του σε πρότερα ακούσματα από τους Τ. Μπόουν Γουόκερ, Λόνι Τζόνσον και Τζάγκο Ράινχαρτ, που τα αγάλιασε, τα εξέλιξε, τα εκλαίκευσε, τα εμπλούτισε, ώστε να τους δώσει χαρακτήρα και εκφραστικότητα που μόνον εκείνος γνώριζε. Έτσι και αναγνωρίστηκε σαν ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο, μαζί με τον Τζίμι  Χέντριξ και τον Ντουέιν Άλμαν.

Ήταν κάπου στα 1949 στο Μέμφις, όταν για να εξοικονομήσει τα απαραίτητα έκανε τον «disce jockey» και οι φίλοι του τον αποκαλούσαν  «beale street blues boy». Από εκεί του έμεινε και το   B.B. KING.

Συνεργάστηκε με …τέρατα της μουσικής, όπως οι Rolling Stones, οι YΟΥ ΤΟΥ, ο  Eric Clapton(Rinding With The King) και βέβαια με όλους σχεδόν τους περίφημους παλιούς μπλουζίστες, όπως   o John Lee Hooker κ.α.

Όσοι έπαιξαν και τραγούδησαν μαζί του, εκτός από την βαθειά εκτίμηση στο χαρακτήρα, στο παίξιμο και το τραγούδι του, τον αποκάλεσαν βασιλιά των BLUES των GOSPELS και των SPIRITUALS!

 Ο συγκεκριμένος, σαν λάτρης της μουσικής σκηνής, έδωσε στη ζωή του  αμέτρητες συναυλίες. Στις περισσότερες ο ενθουσιασμός αλλά και η συγκινησιακή φόρτιση συνέθεταν κλίμα λατρείας, έως παραληρήματος.

Σαν άνθρωπος  ήταν απλός, όχι ευφάνταστος. Είχε πλήρη αντίληψη της αγάπης του κόσμου, που με την πρώτη ευκαιρία την ανταπέδιδε απλόχερα, το επικοινωνούσε. Αλλά και στην εκτός μουσικής ζωή του υπήρξε χαρακτηριστικά μειλίχιος, συνετός, σεμνός, υπέρτερα ευγενικός και φιλότιμος… Σαν μουσικός βιρτουόζος, περίφημος, έμβλημα. Η παρηγοριά, η καταφυγή, το αποκούμπι στην αγωνία κάθε αδικημένου Αφροαμερικάνου, αλλά και κάθε κοινωνικά κατατρεγμένου στον πλανήτη. Μύθος και θρύλος μέχρι τα βαθειά του γεράματα.

 Όταν στα 2006, μετά από κάποια συναυλία του ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε αν εκείνη η συναυλία του θα ήταν η τελευταία, ο Β.Β. του θύμισε μια

ταινία του Σων Κόννερυ, το «Never Say Never Again», περίπου σαν το δικό μας, «Ποτέ μην λές ποτέ!..». Μια ζωή …όρθιος, ακάματος και μαχητής. Ο Β.Β. σαν άνθρωπος  έφυγε προχθές στα 89 του. Σαν μουσικός ήταν και θα είναι παρών. Δίπλα μας. Στα άσχημα και στα όμορφα. Στις χαρές  και στις λύπες μας. Β.Β., καλό ταξίδι και… χαιρετισμούς στον Μάρκο…

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου