Με το "Μεικτό" στη Λαμία...

Με το «Μεικτό» στη Λαμία…

[Από τις ιστορίες του Νικόλα στη θητεία του στο στρατό]

​Φωτογραφία από την παλιά Λαμία (από Internet)

Φθάνοντας ο Νικόλας στη Λαμία όπου μετατέθηκε για μετεκπαίδευση στο Κ.Ε.Υ.Π από τον Έβρο, αντάμωσε συσπουδαστές του από το Ε.Μ.Π και φίλους από τη Σχολή Πυροβολικού. Νοίκιασαν ένα παλιό σπίτι μαζί για λόγους οικονομίας.

Η πόκα κι΄ η πρέφα ήσαν συχνές  τ΄ απογεύματα. Στα καρέ μετείχαν μόνο συσπουδαστές. Τα πρωινά, σαν δημόσιοι υπάλληλοι, έκαναν τα μαθήματά  τους στο Κ.Ε.Υ.Π. με εισηγητές ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς και  με  ωράριο 07:00- 15:00.

Διοικητής του Κ.Ε.Υ.Π ήταν συνταγματάρχης, αξιωματικός σκληρός με σοβαρό ρόλο περίπου ένα χρόνο αργότερα με τη χούντα στο "αντιπραξικόπημα" του Κωνσταντίνου, μένοντάς του πιστός.

Κάποια μέρα ο Νικόλας πήρε εντολή από τον Φρούραρχο Λαμίας, να τεθεί την Κυριακή επικεφαλής του «μεικτού», της Στρατονομίας, που σκληρή τότε  περιπολούσε στις πόλεις ελέγχοντας την εμφάνιση, συμπεριφορά, νομιμότητα και ωράριο κυκλοφορίας των στρατιωτικών. Στην ουσία μόνο των στρατιωτών, ναυτών ή σμηνιτών.

Φόρεσε την παραθέα του κατά τα ειωθότα, την επίσημη στολή του δηλαδή, αυτή με τα πετσιά, τη γραβάτα κλπ, καλοξυρισμένος, σύμφωνος με τους κανονισμούς. Αντάμωσε έξω από τo K.E.Y.Π με αυτούς της Ε.Σ.Α, δυο πανύψηλα παιδιά, τους κανονικούς γνωστούς στην εμφάνιση Εσατζήδες. Ο ένας, ο λοχίας, φαινόταν παλιόμουτρο.

Άρχισαν τη περιπολία μέσα στην πόλη. Έμοιαζαν με ανάποδη αλατιέρα. Αυτός στη μέση, μέτριος στο μπόι, αυτοί πανύψηλοι, αριστερά και δεξιά του.

Ξαφνικά ο κακός, επιταχύνει το βήμα του. Πιάνει κάποιο κοντό φανταράκι, ένα χωριατόπαιδο που έτρεμε από φόβο. Του τον φέρνει.

- Κύριε δόκιμε, αυτός είναι αξύριστος!.

Πραγματικά ο στρατιώτης παρόλο «εξόδου» ήταν σχεδόν αξύριστος. Όταν τον ρώτησε με δήθεν αυστηρό ύφος, γιατί;, του μουρμούρισε τρέμοντας κάποια δικαιολογία. Οι Εσατζήδες περίμεναν με τα μπλοκάκια στο χέρι να γράψουν τα στοιχεία του με εντολή του για τα περαιτέρω. Τα περαιτέρω, ήσαν η γραπτή εντολή στη Μονάδα του από τον Φρούραρχο Λαμίας για τόσες ημέρες φυλακή για τον φαντάρο. Όταν οι ποινές έφταναν στις Μονάδες από τα Φρουραρχεία, ο τιμωρημένος είχε να τραβήξει πολλά κι’ απ’ τον εξαρτάται ποιος ήταν Διοικητή του που θεωρούσε και τον εαυτό του σε επίπληξη. Πως δηλαδή δεν είχε εκτελέσει κι’ αυτός σωστά τα καθήκοντά του, έτσι που οι στρατιώτες του παρουσίαζαν άσχημη εικόνα.

Ο Νικόλας αγρίεψε τη φωνή του νομίζοντας ότι κρατάει τα προσχήματα. 

- Εξαφανίσου. Πήγαινε αμέσως να ξυριστείς!. Μη ξανατολμήσεις να           κυκλοφορήσεις  αξύριστος άλλη φορά!.

Πιο κάτω, η ίδια διαδικασία. Ένας στρατιώτης κυκλοφορούσε με το πάνω κουμπί του μπουφάν του ξεκούμπωτο. Η δικαιολογία αυτή τη φορά ότι του έφυγε την ώρα  που έβγαινε απ΄ τη Μονάδα του. Τον ξαπόστειλε κι’ αυτόν με παρόμοιο τρόπο.

Οι Εσατζήδες άρχισαν να κοιτάζονται.

Κάτι παρόμοιο συνέβη αργότερα με την ίδια διαδικασία και αποτέλεσμα.

Πέρασε η ώρα της περιπολίας, χωρίς να «γραφτεί» κανένας. Χώρισε από τους Εσατζήδες ευχαριστημένος από την εκτέλεση της αποστολής του. Πόσο εύκολη ήταν ενώ τη φοβόταν!. Άλλαξε και βρήκε τους συναδέλφους του.

Την άλλη ημέρα στις 10:00 τον ειδοποιούν να παρουσιαστεί στον Φρούραρχο. Το Φρουραρχείο ήταν μέσα στο στρατόπεδο. Παρουσιάστηκε. Ο Φρούραρχος,  συνταγματάρχης ή αντισυνταγματάρχης, τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και του λέει βλοσυρός (sic):

- Κύριε δόκιμε, χθες απόγευμα που ήσασταν περιπολία δεν βρήκατε  τίποτε να αναφέρετε. Αυτό σημαίνει εν εκ των δύο. Ή ότι η φρουρά της Λαμίας υπήρξε άψογη, πράγμα απίθανο, ή ότι εσείς εκτελέσατε πλημμελώς  τα καθήκοντά σας. Έξι ημέρες κράτηση!.

Πράγμα που σήμαινε.

- Έγκλειστος στη κατοικία σας μετά τα μαθήματά σας!. 

Ήταν και η μοναδική ποινή του στο Στρατό. Επί έξι εργάσιμες ημέρες, αφού  έτρωγε με συναδέλφους σχολνώντας, κλεινόταν μετά στο σπίτι για την περίπτωση να στείλει κάποιον Εσατζή να ελέγξει αν έλειπε, με χειρότερες συνέπειες. Ήσαν ημέρες οργίου πόκας. Μαζεύονταν όλοι σχεδόν οι συσπουδαστές και συμπαίχτες από παλιά στο μικρό υπόγειο καφέ του Τίτου στην οδό Στουρνάρη, μαζί και φίλοι της Σχολής Πυροβολικού, μόνο σαν θεατές. Έφερναν και φαγητά και γλυκά.

Η ρέντα του ήταν διαβολική.

(Νίκος Παπαδιονυσίου)

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου