Ο ιατρός Ελάτειας Ν. Χρέμος (Μέρος Α΄)

Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΑΤΕΙΑΣ ΝΙΚΟΣ ΧΡΕΜΟΣ [ΜΕΡΟΣ Α΄]

Του Παναγιώτης Δημάκη, υπεύθυνου ιστορικού αρχείου

Δήμου Αμφικλείας-Ελατείας

Φωτο 1

Γεννήθηκε στο Μόδι Λοκρίδος το 1896 (φωτό 1). Πέθανε στο Richmond τής Πολιτείας Virginia, USA το 1979. Ήταν γραμμένος (Άδεια Εξασκήσεως Επαγγέλματος) στόν Ιατρικό Σύλλογο Φθιώτιδος. Γράφω ότι γνωρίζω από αναφορές τού ίδιου, και ότι έχω συμπεράνει σε σχέση με γεγονότα τής εποχής. Η 20η Απριλίου 1910, τον βρίσκει ασθενή από συρίγγιο, στο αριστερό μηριαίο οστό, στήν κλινική Σμπαρούνη, στήν Αθήνα, περιμένοντας τήν... συντέλεια τού κόσμου από τον κομήτη Halley… Είχε έρθει στήν Αθήνα, για πρώτη φορά, καθώς και ο πατέρας του. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Δαδί (Αμφίκλεια). Σάν φοιτητής στήν Ιατρική Σχολή, τού Πανεπιστημίου. Αθηνών, έμενε στήν γειτονιά τής Δεξαμενής, στό Κολωνάκι, όπως και οι περισσότεροι, σπουδαστές τής εποχής. (φωτο φοιτητών 2, διακρίνεται στήν μέση).

Φωτο 2. Ομάδα φοιτητών στήν Δεξαμενή (Κολωνάκι ο Ν. Χρέμος, στη μέση, πίσω). Σε βιβλία Ανανεώσεων Εγγραφών στη Ιατρική Σχολή το έτος 1915 με ΑΜ 36 840. Ανανέωση 1916-17 χειμερινό εξάμ. αα 446, εαρινό εξάμ. αα 422. Ανανέωση 1919-20 χειμερινό εξάμ. αα 1055, εαρινό εξάμ. αα 1130 
(Πηγή: Ιστορικό Αρχείο Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)

Σύμφωνα με αφήγησή του, πέρασε με επιτυχία, τις διπλωματικές εξετάσεις, και αμέσως, επιστρατεύτηκε ώς ανθυπίατρος. Υποθέτω ότι πρόκειται, για τήν γενική επιστράτευση τού 1918. Αρχικά (1919−1920) μάλλον, υπηρέτησε σε στρατιωτικό Νοσοκομείο στήν Θεσσαλονίκη φωτο 3, καθώς έκανε αναφορές, στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον, τής πόλης τότε και τα εξαιρετικά ...ζαχαροπλαστεία της. Κατόπιν τον βλέπουμε, να απεικονίζεται σε μία σειρά, από φωτο 4 στρατοπεδευμένος, σε σκηνές στήν Ανατολική Θράκη. Πρέπει να ήταν άνοιξη τού 1920 και δη Πάσχα (βλέπε αρνί) δηλ. 4 Απριλίου. Τον ίδιο χρόνο, αποβιβάζεται στήν Σμύρνη και εντάσσεται, στο Α' Σώμα Στρατού (Νότιο). Τον Ιούλιο τού 1921, περνάει με τα προελαύνοντα στρατεύματα, από το Αφιόν Καραχισάρ.

Φωτο 3. Έξω από το στρατιωτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης 1919-20 [δεξιά]

Φωτο 4. Ο υπίατρος Ν. Χρέμος με το πρόχειρο στρατιωτικό ιατρείο στήν Αν. Θράκη, τήν Άνοιξη τού 1920

Φωτο 5.  Κινητό  πρόχειρο  στρατιωτικό ιατρείο  κοντά στο  Σαγγάριο την  άνοιξη του 1920. 

Αριστερά ο υπίατρος Ν. Χρέμος. Μία Βελέντζα για παραβάν, ένα ξύλινο τραπέζι, ένα τσιγάρο

 στο διάλειμμα, αλλά χωρίς να λείπει σε συνθήκες πολέμου, ένα βάζο με άνθη...φιλοκαλούμεν...

  

Φωτο 6. Δείγμα γραφής από επιστολή του ιατρού Νίκου Χρέμου 1927

Φωτο 7. Το ζεύγος Χρέμου στο πάρκο τού Στρατ. Νοσ. ΚΑΜ. ΒΟΥΡΛΩΝ 1940

Τον Αύγουστο τού ίδιου χρόνου, διασχίζει τήν Αλμυρά Έρημο. Το κινητό (πεδινό?) ιατρείο του, φωτο 5 φροντίζει τραυματίες, από τήν μάχη τού Σαγγαρίου. Το νέο μέτωπο (Εσκί Σεχίρ−Αφιόν Καραχισάρ) καταρρέει, τον Αύγουστο τού 1922. Η οπισθοχώρηση είναι χαώδης. Βρίσκονται 400 χ.λ.μ. μακρυά από τίς ακτές τού Αιγαίου. Έλεγε ότι δεν φοβόταν τον θάνατο, όσο τήν πιθανότητα τής αιχμαλωσίας. Στις 8 με 18 Σεπτεμβρίου ενώθηκε με τα υπολείμματα τής Στρατιάς, πέρασε από τόν Τσεσμέ στη Χίο και κατόπιν στόν Πειραιά. Τον χειμώνα τού 1922 υπηρετεί, στο κτίριο τών Π. Ανακτόρων (σημερινή Βουλή), πού είχε μετατραπεί, σε νοσοκομείο και προσφυγική στέγη. Υποθέτω ότι αποστρατεύτηκε, εντός τού 1923, και ότι σύντομα κατόπιν, πήρε μαθήματα και εξάσκηση στήν Μαιευτική. Αρραβωνιάστηκε τήν Ασημίνα Σταμοπούλου στις 26 Οκτ. 1926, στο σπίτι τής θείας της (Ελένης Τζάνη), στα Πατήσια. (Το σπίτι σώζεται και σήμερα ώς αρχιτεκτονικά διατηρητέο στήν οδό Θεοτοκοπούλου. Ανήκει πιστεύω στόν Δήμο Αθηναίων). Η οικογένεια τού Αθ. Σταμόπουλου, ζούσε τότε, στήν Αταλάντη. Ο ίδιος είχε αρχίσει, να εργάζεται, στήν περιοχή τής Δυτικής Λοκρίδος, με βάση το Κηφισοχώρι φωτό 6 (Κάτω Τιθορέα) και το Μόδι, όπως φαίνεται απο τήν αλληλογραφία, πού διατηρούσαν ταχτικά, μέχρι πού παντρεύτηκαν, στις 9 Οκτ. 1927. Αμέσως μετά το γάμο, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στήν Ελάτεια. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968 ή 1970. Μέχρι περίπου το 1960, όταν ιδρύθηκαν τα Αγροτικά Ιατρεία, εργάστηκε σαν ελεύθερος επαγγελματίας, με ένα σύστημα, ιδιωτικής ασφάλειας (κοντότα), πού υπήρχε. Σύμφωνα με αυτό, είχε υποχρέωση, να φροντίζει τις οικογένειες τών πελατών του, για όλο το χρόνο (από συγκομιδή σε συγκομιδή), και εκείνοι, πλήρωναν μία προσυμφωνημένη ποσότητα σιταριού άσχετα αν είχαν χρειαστεί τις υπηρεσίες του ή όχι. Όλοι όσοι είχαν τήν δυνατότητα, τον πλήρωναν κατά κανόνα με το παραπάνω. Από τήν πλευρά του, τούς φρόντιζε όλους, έχοντες και μή. Το 1940−1941 επιστρατεύτηκε ξανά, ώς υπίατρος. Αρχικά στο στρατιωτικό Νοσοκομείο στήν Λάρισα και κατόπιν στο Νοσοκομείο, στα Καμμένα Βούρλα, όπου και αποστρατεύτηκε, στις 18 Απρ. 1941 
....Αυτό είναι το σύντομο βιογραφικό σημείωμα, τού ιατρού Νικ. Χρέμου, γραμμένο από τον πλέον αρμόδιο, να το πράξει, τον γιό του Ελευθέριο Ν. Χρέμο και συνοδεύεται, από το πλούσιο φωτογραφικό του Αρχείο, πού συνέλεξε, με επιμέλεια και εργατικότητα, πρόνοια και αγάπη, για τον τόπο και τήν οικογένειά του. Το Ιστορικό Αρχείο τού Δήμου Ελατείας, τον ευχαριστεί πού εμπιστεύθηκε τα σημαντικά τεκμήρια, πού περιέχει και φωτίζουν και συμπληρώνουν, σχεδόν ενός αιώνα γεγονότα, πού αφορούν, και στήν μικρή μας πόλη, τήν Ελάτεια και τήν χώρα της, πού περίκλειστη μεν, αλλά ζώσα έδινε το παρόν, με προσφορά αίματος και οικονομικών πόρων, στα μεγάλα γεγονότα, πού διαμόρφωσαν τήν σημερινή πραγματικότητα. Ο βίος τού ιατρού Ν. Χρέμου, είναι η διαδρομή ζωής, ενός ενάρετου και αγαπητού συμπολίτη μας, πού ώς ιατρός και πολίτης, πιστός στο «Μηδέν Άγαν», έλαβε ενεργό μέρος στα πολεμικά γεγονότα, προσέφερε ανεκτίμητες ιατρικές υπηρεσίες, στις γραμμές τού μετώπου, έζησε τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, μετά από αυτά, προσφέροντάς τις επιστημονικές του γνώσεις, ήρεμος, με τίς απόψεις του, αλλά χωρίς αντιπαραθέσεις και εντάσεις, αλλά φιλόκαλος και ευγενής, με όλους, ήταν αγαπητός, όχι μόνο στήν Ελάτεια, αλλά και στήν περιφέρεια, πού περιέτρεχε, ακούραστος, επί παντός καιρού, έφιππος, αλλά και πολλές φορές, οδοιπορώντας και συλλέγοντας, καθ' οδόν και μεργκήσια (άγριονάρκισσους, ίριδες, κρίνα), ή, άλλα αγρολούλουδα, κατά εποχές, πού θαύμαζε ώς πραγματικός φυσιολάτρης και λάτρης της ομορφιάς τού χώρου, τής πολυύμνητης παλαιόθεν κοιλάδας τού Κηφισού, με τούς λεπτοφυείς δόνακες, κατάλληλους για τούς μουσικούς αυλούς και σύριγγες, καθώς και τούς νάρκισσους, τις ίριδες και τα κρίνα, πού αναφέρει ο Θεόφραστος, από τούς οποίους οι αρχαίοι μυρεψοί, απέσταζαν Μύρα καί μυραλοιφές…

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου