Άγιος Βησσαρίωνας ο Αγαθωνίτης
Πατέρα Βησσαρίωνα, σε απ’ την πρώτη σου άχνα,
ο έρωτας ο θεϊκός σου έτρωγε τα σπλάχνα,
πέταξες, σαν φιλέρημο τρυγόνι, κι ηύρες σπίτι
στην ελατόσκεπ’ Οίτη.
– Πλάστη μου, σαν τα νάματα τα ιερά Σου ήπια,
του νου μου τα στοχάσματα κι αυτά τα καρδιοχτύπια,
είναι δικά Σου, η προσευχή σαν το λιβάνι ας βγαίνει,
σ’ Εσένα ν’ ανεβαίνει.
Τ’ απλό το ράσο σου έτριψες, τ’ αγγελικό το σχήμα,
πότε στην άγια τράπεζα και πότε στ’ άγιο βήμα
κι άλλοτε, κάτω γέρνοντας τα δυο τα γόνατά σου,
για τ’ άγια αιτήματά σου.
Από το λόγο του Χριστού, επέρασες στην πράξη
και σαν στην πρώτην εκκλησιά, με την αρχαία την τάξη,
βγήκες, τη σκήτη αφήνοντας, μες στο λαό μονάχος,
πνευματικός, διδάχος.
Στο ’να το χέρι το ραβδί και στ’ άλλο το ευαγγέλιο,
τ’ αθώου το καλοκάρδισμα και του παιδιού το γέλιο,
μες στην καρδιά σου φώλιαζε, μ’ ακόμα παραπάνω
συμπάθαγες τον πλάνο.
Κι έτρεχε ο κόσμος, έτρεχε στη μυστική κυψέλη,
να πιεί το ζωντανό νερό, να φάει γάλα και μέλι,
μα εσένα το ’να χέρι σου ό,τι έκανε μεγάλο,
δεν ήξερε το άλλο.
Τη δυστυχία αντάμωνες, δεν έκανες στην άκρη,
του πονεμένου ο στεναγμός δικό σου ήτανε δάκρυ,
σου πλάτυναν στης αρετής τη στράτα οι πατούσες,
καθώς επερπατούσες.
Αφού τον Κύριο αγάπησες, μένει ο Κύριος κοντά σου,
μένει στ’ άγιο το σώμα σου και στ’ άγιο σκήνωμά σου,
δώρο Θεού το σώμα σου και τρισμεγάλο δώρο,
στου Αγάθωνα το χώρο.
Από τα μέρη τ’ ουρανού κι από του Παραδείσου,
άπλωσε τ’ άγιο χέρι σου και δώσ’ μας την ευχή σου,
όπως εδώ μας φρόντιζες, φρόντιζέ μας και τώρα,
μη μας ξεχνάς καθ’ ώρα.
Γιάννης Ανδρ. Σαντάρμης
Υπομνηματισμός
Σε Άγιο της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας ανακηρύχθηκε, στις 31 Αυγούστου 2022, στο Φανάρι, ο Βησσαρίωνας ο Αγαθωνίτης.
Η μνήμη του Οσίου Βησσαρίωνα τιμάται στις 22 Ιανουαρίου, που είναι η ημερομηνία της κοίμησής του.
Ο νέος Όσιος Βησσαρίωνας, Κορκολιάκος το επίθετο, γεννήθηκε το έτος 1908 στο Πεταλίδι Μεσσηνίας, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ανδρέας. Στα 18 του χρόνια, εισήλθε στον ιερό κλήρο. Έγινε μοναχός, χειροτονήθηκε διάκονος, ιερέας και έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη. Οι ανώτερες σπουδές του ήταν το σχολαρχείο. Η συνεχής όμως μελέτη των ιερών βιβλίων του αναλογίου, έκανε τον πατέρα Βησσαρίωνα άνθρωπο ευρύτατα και βαθιά μορφωμένο θεολογικά.
Ο πατέρας Βησσαρίωνας πήγε το 1935 στην Καρδίτσα, προσκαλεσμένος απ’ τον Μεσσήνιο Ιεζεκιήλ μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων. Αφοσιώθηκε στο έργο της φιλανθρωπίας και σ’ αυτό ανάλωσε όλη του τη ζωή. Ασκήθηκε και διακόνησε στη μονή Αγάθωνος της Υπάτης Φθιώτιδας. Για όλους τους ντόπιους ανθρώπους, που τον γνώρισαν και τον έζησαν, πριν και μετά την κοίμησή του, ήταν ήδη Άγιος στη συνείδησή τους, μέσ’ απ’ τη βίωση πολλών θαυμαστών σημείων, ως απάντηση στην επίκληση της μεσιτείας του.
Έζησε ασήμαντος και αφανής για κάποιους, όμως τόσο φωτεινός και αξιοθαύμαστος για άλλους. Στη Μονή Αγάθωνος, βίωσε με υπακοή και άσκηση τη μοναχική ζωή και έπασχε και διακονούσε τον άνθρωπο, μέσα και έξω από τη μονή. Ο γέροντας έδινε οικονομική βοήθεια σε οικογένειες πάσχουσες, που πρόσφερναν άλλοι άνθρωποι. Γύριζε στα βουνά της Φθιώτιδας με τα πόδια ή με γαϊδουράκι, να οικονομήσει χρηματική ή άλλη βοήθεια, για τους φτωχούς και τους αρρώστους. Η ενέργειά του αυτή ήταν αποτέλεσμα πίστης και αγάπης. Ο Θεός τον είχε χαριτώσει με ουράνια χαρίσματα, της διορατικότητας και της προορατικότητας. Δεν το έκανε αυτό να εντυπωσιάσει. Ήταν Άγιος επί ζωής. Οι Άγιοι είναι τα παράθυρα, που ανοίγουν την ψυχή μας στον ουρανό. Από την ταπεινή ζωή του ακούγεται «φωνή αύρας λεπτής».
Στη γερμανική κατοχή, βοήθησε πολλούς πατριώτες και έσωσε, με τις παρεμβάσεις του, παιδιά που είχαν συλλάβει οι Γερμανοί. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένας μεγαλόβαθμος Γερμανός έβγαλε, ξαφνικά, το πιστόλι του και πυροβόλησε στα πόδια του πατέρα Βησσαρίωνα, που αυτός τρόμαξε και μειώθηκε η λαλιά του πολύ, γι’ αυτό μιλούσε μετά άηχα.
Αναφέρουμε ένα απ’ τα πολλά θαύματα που έκανε με τη χάρη του Θεού. Μια γυναίκα, εκεί στην περιοχή, τον φιλοξένησε το μεσημέρι στο σπίτι της. Του παραχώρησε ένα δωμάτιο, που είχε μια πόρτα στο χωλ και το ύψος απ’ το παράθυρο ήταν απ’ έξω πολύ μεγάλο ως το έδαφος. Αυτή κάθισε στο χωλ, μη ζητήσει κάτι ο γέροντας, να τον εξυπηρετήσει. Ήταν ξάγρυπνη. Πέρασαν όμως πολλές ώρες, νύχτωσε. Ανησύχησε. Μπήκε με αγωνία στο δωμάτιο, αλλ’ αυτός έλειπε. Μέχρι τώρα, αναρωτιέται από που έφυγε…
Εγώ, που το χωριό μου είναι κοντά στο μοναστήρι του Αγάθωνα, γνώριζα τον πατέρα Βησσαρίωνα. Επίσης, γνωστοί μου ήταν και οι άλλοι προηγούμενοι γέροντες. Ο πατέρας Βησσαρίωνας ήταν πολύ ήσυχος και πράος άνθρωπος. Το πρόσωπό του είχε μια ηρεμία και γαλήνη γλυκιά, ξένη για τη γη. Όταν μιλούσε, απέπνεε άρωμα ουρανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου