Η μονομαχία

Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ

του Γιάννη Σαντάρμη

                  Από δυο στάνες δυο τραγιά, θεριό ’ναι το καθένα,

                           χτυπιούνται με τα κέρατα τα στριφογυρισμένα
                                              κι είναι τα κέρατα χοντρά,

                                              το ένα τ’ άλλο όλο κουντρά.

                          Γλήγορα  ξεχωρίζονται, πισωγυρίζουν τώρα,

                          φυσομανάν και σκούζουνε και ρίχνονται με φόρα

                                             κι ο τράκος τους είναι βαρύς,

                                             βουητό αστραπής ακούς θαρρείς.

                         Πάλι γυρνάν και πάλι ορμάν και πάλι γοργοτρέχουν

                         τρέχουνε σαν τον άνεμο και κρατημό δεν έχουν

                                             και λες θα πέσει καταγή

                                             ή το ’να ή τ’ άλλο το τραγί.

                        Κι άξαφν’ απ’ το ’να το θεριό κι απ’ το ’να το σουρτάρι,

                        σπάζει το ένα κέρατο και βγαίνει το θηκάρι,

                                              τρέχει το αίμα του καυτό

                                              και φεύγει ντροπιασμένο αυτό.

Γλωσσάρι

κουντρώ (για ζώα)= χτυπώ με τα κέρατα, κερατίζω.

σουρτάρι, το= το τραγί ή το κριάρι που οδηγεί το κοπάδι.