Ο ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ
[ο φτερωτός κατσουλιέρης]
του Γιάννη Σαντάρμη
Ο ΚΑΤΣΟΥΛΙΕΡΗΣ
Νύσταξε πια ο αυγερινός, βασίλεψεν η πούλια,
σκαρίζει την κοπή ο βοσκός, πάει στ’ όργωμα ο λασπιέρης,
ξυπνάνε τα πετούμενα, πρώτος απ’ τ’ αγριοπούλια
ξυπνάει κι ο κατσουλιέρης.
Στον τετραγάλανο ουρανό σηκώνεται και πάει,
ψηλά κι όλο ψηλότερα τον προσκαλεί ο αιθέρας
κι εκεί μ’ ολόχαρη φωνή λαλεί και χαιρετάει
το πρώτο φως της μέρας.
Κι όταν μεθά από της αυγής το κάλλος και το λάμπος,
τα πλάτια αφήνει τ’ ουρανού, του ήλιου το χρυσάφι
και κατεβαίνει πια στη γη και πάει όπου είναι κάμπος
κι όπου ξανθό χωράφι.
Νυχοπατάει σαν πέρδικα, διαβαίνει σαν την πάπια
στα χώματα ολογλήγορα κι αν κάποτε αποκάνει,
ολόρθη καμιά πέτρα εδώ και μπλάνα εκείθε κάποια
φτωχό του θρόνο κάνει.
Σαν φτερωμένος βασιλιάς, στέκετ’ εκεί, μα βούλα
δεν έχει, που βασιλικό να δείχνει μεγαλείο,
μόνο έχει στο κεφάλι του μια σηκωτή κατσούλα
κι ένα ξανθό λοφίο.
Το λάλημά του ακούγεται μες στ’ όργωμα μονάχο,
το λάλημά του ακούγεται στο διάπλατο λιβάδι
και συντροφεύει το βοσκό, ευφραίνει τον ξωμάχο,
απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Μα πιο γλυκά όμως κελαηδεί σε τούφα, πλάι σ’ αγκάθι,
όπου έχει χορταρόπλεχτη φωλίτσα με πουλάκια,
γι’ αυτό πηγαίνει κι έρχεται, τα τρέφει και τα πλάθει
με ζηλευτά κανάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου