Η γκαλιμάνα

Η ΓΚΑΛΛΙΜΑΝΑ

   [Η βασίλισσα της ποταμιάς]

του Γιάννη Σαντάρμη

   Η ΓΚΑΛΛΙΜΑΝΑ

                           Βασίλισσα της ποταμιάς, ρήγισσα γκαλλιμάνα,

                           μ’ αυτό το ντύμα που φοράς, τη φορεσιά την πλάνα,

                           δε θα σε βάλω στην καρδιά,  μηδέ στο λογισμό μου,

                                                                         αλλά μες στ’ όνειρό μου.

                           Ονειρεμένο μου πουλί με τ’ απαλά φτερούγια,

                           όσες στη δύση έχει βαφές του ουρανού η ούγια

                           και χρώματα στο χάραμα, τόσα κι εσύ πλουμίδια

                                                                 κρατείς στο σώμα σου ίδια.

                           Σαν περπατάς στο ξέχιονο, στη λάσπη δεν τα ρίχνεις,

                           τα καθρεφτίζεις στα νερά, στη ρεματιά τα δείχνεις,

                           δείχνεις τα ωραία σου τα φτερά, δείχνεις και το λοφίο,

                                                                                          γεμάτο μεγαλείο.

                           Κι εγώ περνώ κι αντιπερνώ στης ποταμιάς το ρέμα

                           και στέκομαι και σε θωρώ με μεθυσμένο βλέμμα

                           και δε χορταίνω κοίταγμα, τα κάλλη δε χορταίνω,

                                                                                πουλί χαριτωμένο.

                             

                           Χαίρομαι ακόμα τ’ όμορφο κι αργό φτερούγισμά σου,

                           χαίρομαι το τραχύλαλο κι αθώο νιαούρισμά σου,

                           που σέρνεις με το πέταγμα, που διαλαλείς με δείλια,

                                                                         στης ποταμιάς τα χείλια.