Ο σαματατζής Σπερχειός
(του Αλέκου Βασιλείου)
Μάγεψ’ ο Μάης τον αψύ το Σπερχειό και τούπε:
-Για πες μου βρε σαματατζή, σαν τι θεό πιστεύεις;
Εκεί που στέκεις ντροπαλός και μάτια δε σηκώνεις,
στου πλάτανου το πλάνεμα και της ιτιάς τη χάρη,
κι αγέλαστη είν’η πέτρα σου στον τζίτζικα τ’ αστεία
ξάφνου, μονάχος τραγουδάς! Μονάχος σου χορεύεις!
Κι είν’ το τραγούδι σου τρελό κι είν’ ο χορός σου τρόμος
γέλιο που φέρνει κλάματα κι οργή που δε μετριέται...
Πνίγεις αθώα ζωντανά, κάνεις φτωχούς και κλαίνε-
μαύρο σκυλί ξεχύνεσαι στα νιόσπαρτα χωράφια
κι όθε ξεσπέρνει η συμφορά, κει διπλοργώνει η πίκρα,
κι ολοχρονίς οι κλαίουσες δέρνονται και χτυπιούνται...
Βαθιά ταράχτη ο ποταμός και το παράπονο του
ανατριχίλες άπλωσε στα γέρικα του χέρια...
-Το ξέρω ομορφομάη μου, πως είμ’ αδικοπνίχτης...
Παιδί της Ρούμελης κι εγώ , φορές το παρακάνω...
Κακός δεν ήμουν, κάκιωσα με τα πολλά που είδα,
μέρες πολλές σαν έμεινα με στεγνωμένα χείλη...
Πυκνομαζεύω τον καημό και τόνε κάνω κύμα,
να ξαλαφρώσω το θυμό που μου πονάει τα στήθια.
Κανείς δε με συμπόνεσε κι οι άνθρωποι με ξέχασαν!
Αν τους το λέει η καρδούλα τους, ας μη με καταριώνται–
μονάχ’ ας έρθουν με ψυχή, το στόμα να μου φράξουν!
Χρόνια ποθώ το φιλιωμό και τη γλυκειά κουβέντα
ν’ αφήσουμε τις έχθρητες, να γλυκαθεί το χώμα,
καρπούς να δέσει το φιλί και δροσερό τραγούδι...
Κι ο Μάης πια δε μίλησε, μόν’ δάκρυσε βροχούλα...
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου