Κυνήγι στην αρχαιότητα

Το κυνήγι στην αρχαιότητα

[Το κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου]

«Έτρωγε ο δόλιος ένα περιστέρι που το ‘χε σουβλισμένο σε διχάλι».

(ΑΙΣΧΥΛΟΣ, από άγνωστο έργο του)

Έτρωγαν όμως όχι μόνο τα περιστέρια αλλά όλα τα πετούμενα, ακόμη και τα μικρά σπουργίτια, εκτός απ' τα κοράκια, με το σκληρό και στυφό κρέας τους. «Του κοτετσιού τα ορτύκια», διαφημίζει ο Αριστοφά­νης, αλλά οι αρχαίοι φυλάγανε τα ορτύκια για τις αξιο­λάτρευτες ορτυκομαχίες τους κι όχι για φαγητό, μια και ο τζόγος είχε κι αυτός την τιμητική του θέση στην κοι­νωνία. Βέβαια τ’ αγαθά του κυνηγιού θεωρούνταν και τα πιο νόστιμα.

Ο Ακταίωνας καμιά ως τα τώρα μέρα δίχως κυνήγι σπίτι του δεν πήγε, μονάχα πλούσιο μόχθο κουβαλώντας. (Από το έργο του Αισχύλου «Τοξότιδες» που δεν σώ­θηκε).

Το κυνήγι, κυρίως με τα τόξα, αγαπούσαν όλοι οι... πολεμιστές. Χρησιμοποιούσαν μάλιστα για δολώματα μικρά πιτσούνια.

                               Και τα πιτσούνια ομοίως τα πιάνει

                               τα φυλάει μέσα στο κλουβί

                               κι ύστερα για δόλωμα τα χρησιμοποιεί,

μας λέει ο Αριστοφάνης («Όρνιθες», 108).

Ο Αριστοτέλης, όμως, στο βιβλίο του «Περί ζώων γε­νέσεως», μας δίνει μια φρικιαστική λεπτομέρεια.

Τα μικρά αυτά περιστεράκια, που χρησιμοποιούσανε για δολώματα, τα τύφλωναν!

Τα προϊόντα του κυνηγιού ήταν, κυρίως, τσίχλες, συ­κοφάγοι, κοτσύφια, πέρδικες, ψαρόνια, αγριόπαπιες, χήνες κλπ.

Φυσικά το κυνήγι ήταν άφθονο στην αρχαία εποχή, αφού υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις όπου δεν πατούσε αν­θρώπινο πόδι. Οι αγριόχοιροι ήταν από τα πιο ζηλευτά θηράματα, όπως τα ελάφια και τα ζαρκάδια, που ζού­σαν τότε σ' όλα τα ελληνικά βουνά.

Στην κλασική εποχή δεν νομίζουμε να ζούσαν λιοντά­ρια στα ελληνικά βουνά, όπως παλιότερα. Άλλωστε γι’ αυτό καλλιεργήθηκε τόσο έντονα ο άθλος του Ηρακλή, με το λιοντάρι της Νεμέας, ένας άθλος απ' το παρελθόν.

Το λιοντάρι, ο βασιλιάς των ζώων, ήταν το χαρακτη­ριστικό της δύναμης και της αντρειοσύνης για τους αρ­χαίους. Κι ένα μαρμάρινο ή πέτρινο λιοντάρι (Χαιρώ­νεια) στηνόταν για συντροφιά των νεκρών μετά από μια ηρωική μάχη.

Πηγή: «Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες», Χρ. Μότσια, εκδ. Κάκτος

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου