Παρέα με τον Πάνα & τις Μαινάδες
(Του Γιώργου Καλλιώρα)
Σήμερα πηγαίνοντας για το χωριό
είδα την αντάρα να έχει καταλάβει την αγαπημένη μου Όθρη, έκανα μια δέηση να κατέβει προς
τα κάτω, προς την γειτονιά μου να την ζήσω από κοντά. Έφτασα στο περιβόλι,
τάισα τα ζωντανά στα γρήγορα πήρα τα πράγματα μου, έλυσα τα σκυλιά και φύγαμε
βιαστικά . Φαίνεται η μητέρα γη αφουγκράστηκε την επιθυμία μου και μου έκανε
την χάρη.
Κάπου στην Θ’μαρόραχη με έσμιξε με
την αντάρα. Την είδα να έρχεται προς το μέρος μου και σιγά-σιγά να με παίρνει
στην αγκαλιά της. Αυτό το πανέμορφο συναίσθημα της επαφής με το άγνωστο με
κατακυρίευσε. Αρχέγονοι φόβοι κατέλαβαν την ψυχή μου, γονιδιακές μνήμες και
εικόνες που δεν έζησα ποτέ ξεπρόβαλαν από παντού… Δεν έβλεπα δίπλα μου,
δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα που ήμουν αλλά δεν με ένοιαζε, ήξερα ότι εδώ η
συνείδηση δεν είχε καμία θέση, εδώ αυτή την ώρα βασίλευε το υποσυνείδητο
προχωρούσα με λαχτάρα στα τυφλά, η όραση μου ήταν πια άχρηστη. Με είχε
καταλάβει η προσμονή για το τι θα συναντήσω, ήμουν στο βασίλειο του Πάνα του
τραγοπόδαρου θεού, τον ένοιωθα δίπλα μου, τον άκουγα να μου ψιθυρίζει,
τον ένοιωθα να με αγγίζει. Τον άκουγα πότε να παίζει την φλογέρα του
και πότε να ερωτοτροπεί με τις Μαινάδες. Περίμενα να τις δω να ξεπροβάλουν
μέσα από την αντάρα. Περίμενα να δω τις νεράιδες και τα ξωτικά, ήξερα ότι
ήταν κάπου εκεί, δίπλα μου, τις άκουγα που τραγουδούσαν, χόρευαν,
σφύριζαν και μου χαμογελούσαν, είχα γίνει ένα με τον κόσμο τους, είμαι πια
μέλος της ομάδας τους…
Κάπου άκουσα τον σκύλο μου
να γαβγίζει. Του σφύριξα και το ένοιωσα δίπλα μου... το κατάλαβα να
χαίρεται την αντάρα, ίσως αυτό έβλεπε αυτά που εγώ δεν μπορούσα να δω… Και
ξαφνικά έτσι στα καλά καθούμενα όλα καθάρισαν η αντάρα χάθηκε σε δευτερόλεπτα
και η ουτοπία έσβησε… Κοίταξα γύρω μου είδα την αντάρα να φεύγει βόρεια…
Ανάσανα ελαφριά από την μύτη… ευχαριστώ ΜΗΤΕΡΑ… ένα ελαφρό αεράκι μου χάιδεψε το
μέτωπο…
Χαμογελώντας πήρα τον δρόμο της
επιστροφής.
Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου