Το γρούνι τρώει ...πλύματα

Το γρούνι τρώει τρώει …πλύματα

[Παιδικά κι απερίσκεφτα]

Του Τάκη Ευθυμίου

Καθηγητές και μαθητές δεκαετίας '60 στο Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου

Το πρωτοξεκίνημά μας στην Α΄ Γυμνασίου ήταν πρωτόγνωρο για μας, όχι τόσο επειδή ανεβήκαμε μια παραπάνω βαθμίδα εκπαίδευσης, αλλά, κυρίως, επειδή ανταμώσαμε και δημιουργήσαμε φιλίες με συμμαθητές διπλανών σχολείων.

Μερικά απ’ αυτά τα παιδιά ήταν εντελώς συνεσταλμένα και φοβισμένα, αφού για πρώτη φορά ξεπόρτιζαν από το χωριό τους.  Αλλά κι εμείς οι Αγιωργίτες ήμασταν προσεχτικοί μιας και οι μεγαλύτεροι διέδιδαν την αυστηρότητα των καθηγητών που τιμωρούσαν για ασήμαντη αφορμή, προφανώς να μας ψαρώσουν.

Μια τεράστια δυσκολία που αντιμετωπίζαμε ήταν τα κακογραμμένα και μάλιστα στην απλή καθαρεύουσα γλώσσα, βιβλία. Εκείνο το «Ζωολογία και Φυτολογία» μας κάθονταν στο στομάχι. Ακούτε εκεί το γουρούνι να τον έλεγε «χοίρο»! Το μάθημα αυτό μας το δίδασκε ένας αυστηρός καθηγητής και με διάθεση να ειρωνεύεται κάπου κάπου τους πιο αδύνατους μαθητές.

Κάποια φορά επιλέγει από τον κατάλογο τον πιο φοβισμένο μαθητή με καταγωγή από το Παλιόκαστρο να  πει το μάθημα, που ήταν για το «χοίρο». Ξεκινάει ο συμμαθητής:

-Σήμερα παιδιά έχουμε μάθημα για το γρούνι.

-Χοίρο τον λένε παιδί μου! Τον επιπλήττει νευριασμένος ο καθηγητής. Οπότε ο συμμαθητής μας γυρίζει προς εμάς και μας ρωτάει:

-Το δικό σας δεν το λένε γρούνι; Και συνεχίζει το μάθημα αποκαλώντας το γρούνι, όπως φυσιολογικά το ήξερε. Κάποια στιγμή φθάνει στην τροφή και λέει:

-Το γρούνι τρώει τρώει …πλύματα.

-Πλύματα; Τι είναι αυτά βρε χατζατζάρη (έτσι τον αποκαλούσε) πετάγεται ο καθηγητής με καταγωγή από πόλη Πελοποννήσου που όπως φαίνεται δεν γνώριζε τι ήταν τα πλύματα (ξεπλύματα νερού με αποφάγια).

Τότε ο συμμαθητής μας ένοιωθε να ανατρέπεται όλος ο δικός του κόσμος όπως τον γνώριζε και γυρίζοντας ξανά προς εμάς με τεράστια απορία μας ρωτάει:

-Γιατί ρε παιδιά το δικό σας γρούνι δεν τρώει πλύματα;

Τέτοια κι ένα σωρό άλλα ευτράπελα συνέβαιναν τότε γι’ αυτό αρκετοί μαθητές μη μπορώντας ν’ ανεχθούν τη διαπόμπευση, διέκοπταν τη φοίτηση (τότε δεν ήταν υποχρεωτική) με ότι αρνητικό συνεπάγονταν για την μετέπειτα εξέλιξή τους.