Βουτιές στα άχυρα

Βουτιές στα άχυρα

Παιδικά κι περίσκεφτα

[Του Τάκη Ευθυμίου]

 

Αλωνιστική μηχανή με Αγιωργίτες και Πυργιώτες εργάτες

Στα μίζερα  χρόνια που ζήσαμε την παιδική μας ηλικία η εξασφάλιση του σιταριού από τα χέρσα σιταροχώραφα της γενέτειρας ήταν απαραίτητη για να θρέψει ολοχρονίς την κάθε πολυμελή οικογένεια. Έτσι, όλοι ήταν αναγκασμένοι να ασχοληθούν με την καλλιέργεια του σιταριού. Τότε, ο θερισμός γινόταν με το δρεπάνι από τους θεριστάδες. Στη συνέχεια τα δεμάτια φορτώνονταν στα ζώα, άλογα, μουλάρια ή γαϊδουράκια και μεταφέρονταν στο ρέμα «Κουτσομύλι», σε μια αλάνα πριν το σημερινό γήπεδο. Εκεί ο κάθε χωριανός μας επέλεγε έναν τόπο κι έφτιαχνε τη δικιά του θημωνιά που τη σκέπαζε με νάιλον, που τότε ήταν δυσεύρετο και πανάκριβο, για να την προστατέψει από τις αρπαχτικές διαθέσεις των πουλιών αλλά και από πιθανή νεροποντή.

Τις θημωνιές φύλαγε ειδικός περιστασιακός φύλακας, έως ότου έρθει η θεόρατη αλωνιστική μηχανή (πατόζα) για να αλωνίσει και να ξεχωρίσει τους κόκκους σιταριού από τα άχυρα, που ένας μακρύς σωλήνας τα εκτόξευε μακριά και σχημάτιζε σωρούς.

Εμείς οι πιτσιρικάδες συμμετείχαμε σε όλη αυτή τη διαδικασία τού αλωνισμού με σκοπό να βρούμε ευκαιρία για να παίξουμε με τ’ άχυρα. Συνήθως κλαιγόμασταν στους δικούς μας για να μας επιτρέψουν να κάνουμε βουτιές στο δικό μας σωρό. Κάποιες φορές μας κάνανε το χατίρι, κάποιες όχι, επειδή ελλόχευε κίνδυνος να καρφωθούμε ή να τραυματισθούμε στα μάτια, στα ρουθούνια και στ’ αυτιά από τα μυτερά κοτσάνια του σταριού.

Οι πιο τολμηροί το σούρουπο που σταματούσε ο αλωνισμός και κουρασμένοι αποσύρονταν οι αλωνιστές, βρίσκανε ευκαιρία και πραγματοποιούσαν τις πολυπόθητες βουτιές, περνώντας έτσι με επιτυχία το τεστ για να είναι αρεστοί και αποδεκτοί στην παρέα.

Ο ίδιος εξασφάλιζα, με κλαψούρισμα βέβαια, την άδεια από τον πατέρα μου να βουτήξω κάνα-δυο φορές στο δικό μας σωρό, παρουσία του όμως για να με προσέχει και για να ξαναμαζέψει τα σκορπισμένα άχυρα στο σωρό. Η άδεια εξασφαλιζόταν ως αντάλλαγμα επειδή αναλάμβανα μια αρκετά κοπιώδη διαδικασία για τα παιδικά μου κουράγια μες στα καλοκαιριάτικο λιοπύρι. Να κουβαλήσω με το μουλάρι μας τα δεμάτια τού σταριού από τη  «Μάτεση» στο «Κουτσομύλι».

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο εύκολα κόλλαγαν τα άχυρα στον καλοκαιρινό ιδρώτα του κορμιού μας και πόσο παιδευόμασταν να τα απομακρύνουμε.

Κάπως έτσι κέρδιζα κι εγώ τα διαπιστευτήρια για να είμαι καλοδεχούμενος στην παρέα!