Κολύμπι στο ποτάμι

Κολύμπι στο ποτάμι

Παιδικά κι απερίσκεφτα

[Του Τάκη Ευθυμίου]

 

Κολύμπι στο Σπερχειό από Αγιωργίτες (δεκαετία ’50)

Ο Σπερχειός ποταμός με το φιδίσιο νάζι του διαρρέει τις νότιες παρυφές του χωριού μου στη στενότερη κοιλάδα της δυτικής Φθιώτιδας.

Έτσι, πιτσιρικάδες σταθήκαμε τυχεροί αφού ολημερίς από πολύ νωρίς μέχρι το σούρουπο. με λίγα διαλείμματα για φαγητό, είχαμε την ευκαιρία να μαζευόμασταν και ν’ ασχολούμασταν με διάφορες δραστηριότητες όπως ψάρεμα με όλους τους παραδοσιακούς τρόπους, παιχνίδια στην άμμο και κυρίως με το κολύμπι στα δροσερά νερά του.

Επιλέγαμε το μέρος που τα νερά του σχημάτιζαν λιμνούλα σε κάποια φυσική γούρνα που ήταν αρκετά βαθιά ώστε να κολυμπάμε άνετα. Όταν το νερό λιγόστευε, κατά 

τεχνητό φράγμα με πέτρες και φυλλωσιές από ιτιές και πλατάνια. Μπούιτα ή μπουζιρέκα λέγαμε αυτή τη λιμνούλα. Το κολύμπι στο ποτάμι είναι πραγματική απόλαυση! Όποιος δεν το γεύτηκε έχει χάσει!

Κάποια χρονιά ο μπούιτας είχε σχηματιστεί στα τσιμεντάκια κοντά στον αμαξιτό δρόμο. Εκεί, όταν κολυμπούσαμε αφήναμε τα παπούτσια και τα φανελάκια πάνω σε πλακερές πέτρες. Ο δάσκαλός μας ο Φώτης είχε μια μηχανή MBW με πλαϊνό καλάθι και συνήθιζε να κάνει βόλτες. Μόλις πλησίαζε προς το ποτάμι που κολυμπούσαμε, ακούγαμε τον χαρακτηριστικό ήχο τούκου-τούκου και τότε τρέχαμε και κρυβόμασταν μέσα στις φουντωτές ιτιές. Ο δάσκαλός μας έβλεπε τα ρούχα, σταματούσε, σφύριζε και φώναζε:

-Κούκου κούκου! Για να μας δείξει ότι δεν τον ξεγελάμε.

Μια άλλη χρονιά επειδή το παρακάναμε με το κολύμπι όλη την ημέρα μέσα στον καυτό ήλιο, οι γονείς μας κάλεσαν τον αγροφύλακα Πάνο να βρει τρόπο να μας διώξει από το ποτάμι. Αυτός εφάρμοσε μια μακάβρια λύση. Έκοψε τσαπουρνιές (ήταν θάμνοι με φαρμακερά αγκάθια) και τις πέταξε μέσα στον μπούιτα, πλακώνοντάς τες με τεράστιες πέτρες. Τρομακτικό γεγονός για τα αθώα παιδικά μας χρόνια.

Έτσι, εκείνη τη χρονιά το μπάνιο στο συγκεκριμένο μπούιτα τέλειωσε νωρίς!