TREILER

Το παρόν Ιστολόγιο έχει σκοπό να περισώσει & να προβάλλει τη ρουμελιώτικη ιστοριολαογραφία -

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Αλέκος Πανέτσος, ο γιατρός του χωριού



Αλέκος Πανέτσος, ο γιατρός του χωριού
Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου
O Αλέκος Πανέτσος σαν νοσοκόμος, μια ειδικότητα που τον έμαθε πολλά στη νοσηλεία και αποκατάσταση ασθενών και τραυματιών. Από φωτό της Ιφιγένειας Πανέτσου, κόρης του…

Πάμπολλες οι φυσιογνωμίες των χωριανών στοιχειώνουν τον Νικόλα από τον καιρό εκείνο, τα χρόνια του ζωντανού χωριού, του γενέθλιου τόπου του, της Μεγάλης Κάψης της δυτικής Φθιώτιδας, χρόνια, που οι συγχωριανοί αγαπιόνταν και υποστηρίζονταν ή έτσι φαίνονταν στα παιδικά του μάτια..
Οικογένειες μεγάλες, πολλά τα παιδιά τους, όπως οι Ποντικαίοι, οι Δεδουσαίοι, οι Πανετσαίοι, οι Ακριβαίοι, οι Ποντικοπουλαίοι, οι Παπαγιανναίοι, οι Διπλαραίοι και άλλοι, που νήπιο και στα παιδικά του χρόνια αμέσως μετά τον Εμφύλιο γνώρισε και συμπάθησε βλέποντάς τους τα καλοκαίρια με τις διακοπές στο σχολείο στον Πειραιά.
Όλοι τους με παιδιά μεγάλα, φίλοι του θείου του Βαγγέλη Υφαντή και του αδελφού του Κώστα, οι μικρότεροι, δικοί του, με τον καλό του χαρακτήρα κάθε παιδί, την ιστορία του, αξέχαστα γνωρίσματα γι΄ αυτόν που τους παρακολουθούσε με μια μνήμη φωτογραφική. Κάποιοι, αλησμόνητοι!..
Ένας απ΄ αυτούς ήταν και ένα από τα παιδιά του Φώτη Πανέτσου, του χανιτζή, και της Βασιλικής. Ο Αλέκος Πανέτσος

Εικόνες της όμορφης και γλυκιάς Ελένης, 92 σήμερα, της Μαρίκας του Ξαγάρα να τον κερνά με τα πόντσια της, της Δήμητρας του Κουτσόπουλου, στα 102 χρόνια της σήμερα, της Λουκίας, του «χαχαμπούχα», όπως τον χαρακτήριζε συγχωριανός, πάντα εύθυμου και παραμυθατζή Νικηφόρου, στα 91 του σήμερα.
Τον Αλέκο έβλεπε ο Νικόλας όταν ήταν παιδάκι τα μετεμφυλιακά χρόνια στη βόλτα, σπάνια σε μαγαζί, συχνά στις επισκέψεις με την μάνα του Δέσπω ή μόνος του στο Πανετσέικο, κάτω από το χοροστάσι της Αγιάς Τριάδας, λεπτό, καστανόξανθο, με ήπιο χαμόγελο και ταυτόχρονα σοβαρό, καλοντυμένο σε σύγκριση με τους χωριανούς.
Ο Αλέκος Πανέτσος στη Λαμία βολτάροντας. Φωτό ιδιοκτησίας της κόρης του Ιφιγένειας...

Τον είχε παρομοιάσει με εγγλέζο gentleman, έμοιαζε άλλωστε φυσιογνωμικά.
Ο Αλέκος τέλειωσε το Γυμνάσιο στο Καρπενήσι και αργότερα, μεγάλος, στο νυκτερινό στη Λαμία, κάτι που δεν του επέτρεψε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να κάνει σπουδές στην ιατρική. Από εκεί όμως που βρίσκεται είναι σίγουρος για την αγάπη και σεβασμό γι΄ αυτόν από τους όποιους συγχωριανούς του ζουν σήμερα και τους δικούς τους, καθώς τους βοήθησε σε δύσκολες συνθήκες ασθενείας τους ή τραυματισμού τους.
1951 Καλοκαίρι, αξέχαστη για τον Νικόλα η επέμβαση του γιατρού του χωριού, του Αλέκου, όταν τραυματίστηκε άσχημα καθώς πάτησε τρέχοντας ξυπόλητος ένα κοφτερό σκερπάνι του ξυλογλύπτη παππού Στέλιου Υφαντή στο μαντζάτο του παλιού Υφαντέικου. Το αίμα έτρεχε ποτάμι. Η Δέσπω, η μάνα του, έσπευσε να τον φέρει.
Ο Νικόλας, 9 στα 10, τον βλέπει και σήμερα να μπαίνει στο δωμάτιο που τον είχαν ξαπλωμένο και ψευτομπανταρισμένο στο κρεβάτι, στο ίδιο όπου γεννήθηκε, ήρεμος, σίγουρος, σαν θεός, κρατώντας στο χέρι το βαλιτσάκι με τα σύνεργά του. Σύντομα του καθάρισε ότι μπορούσε από την πληγή και συνέχισε συγκολλώντας το αποχωρισμένο στα δυο πέλμα του ράβοντάς το με δέκα τσιμπιδάκια σφίγγοντάς τα με ένα ταναλάκι ένα προς ένα με απόλυτη γνώση και ηρεμία…
Δέκα ημέρες αργότερα, ξαναήλθε. Ένα προς ένα του αφαίρεσε τα τσιμπιδάκια, έτσι που σήμερα ο Νικόλας να έχει ξεχάσει και σε ποιο πόδι είχε τραυματιστεί…
Μερικά χρόνια αργότερα ο Αλέκος άφησε το χωριό…
Ο Νικόλας έμαθε ότι κατέβηκε Λαμία, έπιασε δουλειά στη ΔΕΗ, έκανε οικογένεια. Ενθουσιάστηκε όταν είδε μια φωτογραφία του στο F/B ανεβασμένη από την κόρη του.
Εκεί που βρίσκεται, να είναι σίγουρος ότι εκτός από τους δικούς του που τον υπεραγαπούσαν, υπάρχει ο κόσμος των συγχωριανών του και άλλων που όπως ο Νικόλας δεν τον ξεχνούν, μνημόσυνο γι΄ αυτόν.
Νίκος Δημητρίου Παπαδιονυσίου
27. 05.2017
Επιμέλεια-Ανάρτηση:Τάκης Ευθυμίου

1 σχόλιο:

Ifigenia είπε...

Ευχαριστούμε πολύ για την τιμή που του κάνετε. Είμαι βέβαιη ότι χαίρεται κι ο ίδιος. Τίποτε δεν του ήταν πιο σημαντικό από τον καλό λόγο των συγχοριανών του. Κι ας μην το ομολόγησε ποτέ.