Το πέταγμα του χαρταετού

ΤΟ  ΠΕΤΑΓΜΑ  ΤΟΥ  ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ

Οι Απόκριες της γενιάς μου ήταν συνυφασμένες με το πέταγμα τού χαρταετού που κατασκευάζαμε μόνοι μας με απλά υλικά: καλάμια που προμηθευόμασταν από το Νεοχωράκι, χαρτί από εφημερίδες ή περιτυλίγματος, αλευρόκολλα και σπάγγο αγορασμένο ρεφενέ από το μπακάλικο της γειτονιάς μας. Την τιμητική του είχε αυτός που γνώριζε να ταιριάζει τα ζύγια τού χαρταετού και τη χάρτινη φουντωτή ουρά του, μια τεχνική που τη μαθαίναμε στη ζούλα από τους μεγαλύτερους όταν μας επέτρεπαν να είμαστε παρόντες στις παρέες τους. Τόπος πετάγματος το αλώνι του φίλου μας Πάνου όπου φυσούμε ευνοϊκό αεράκι. Και μαζί με το πέταγμα τού χαρταετού στα ύψη ο ενθουσιασμός και τα όνειρά μας. Παιδικά χρόνια πλημμυρισμένα από αχόρταγο παιχνίδι και απέραντη ξεγνοιασιά...

Ύστερα ήρθαν οι βιομηχανοποιημένοι πολύχρωμοι άνοστοι νάυλον χαρταετοί που δεν τους συμπάθησα ποτέ, επειδή απουσίαζε από πάνω τους το συναίσθημα και η χαρά της δημιουργίας...

Πηγή φωτο: «Παλιές φωτογραφίες Ελλάδας»

Τάκης Ευθυμίου, γενιά του '50