Η Μεταξοτροφία στα Πολιτοχώρια

 

Η Μεταξοτροφία στα Πολιτοχώρια - Το μεταξένιο νήμα της μνήμης

[Του Τάκη Ευθυμίου, δασκάλου συγγραφέα]

Σ

τις παρυφές του Τυμφρηστού, εκεί όπου τα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας απλώνουν τις πέτρινες αυλές τους ανάμεσα σε πλατύφυλλες μουριές, κάποτε αντηχούσε το θρόισμα ενός ιδιαίτερου μόχθου· του μόχθου της μεταξοτροφίας. Τα Πολιτοχώρια. έτσι ονομάστηκαν επειδή οι κάτοικοί τους ξενιτεύονταν στην Πόλη, την Κωνσταντινούπολη, έκρυβαν μέσα τους μια σπάνια τέχνη: την τέχνη του μεταξιού. Μια τέχνη που ταξίδεψε από τη Μικρά Ασία, διασώθηκε μέσα από διωγμούς, κι έπλεξε το νήμα της ζωής σε τούτα τα φθιωτικά χώματα.

Από τα χρόνια τα παλιά, οι πρόγονοι των σημερινών κατοίκων του Αγίου Γεωργίου, της πρώην Ζιώψης, ήρθαν από τα μέρη της Θεοδοσιούπολης, της σημερινής Ερζερούμ, και κουβάλησαν μαζί τους όχι μόνο τη μνήμη της πατρίδας, μα και τη γνώση της μεταξοσκωληκοτροφίας. Στις αποσκευές τους δεν είχαν πλούτη, παρά λίγους σπόρους, ένα σεντούκι πίστης και την τέχνη να κάνουν το φύλλο τής μουριάς χρυσάφι. Από αυτούς τους πρόσφυγες προήλθαν οι Θεοδοσοπουλαίοι, που με το κουράγιο και την επιμονή τους ρίζωσαν ξανά, καλλιεργώντας μουριές και αναθρέφοντας τα μικρά σκουλήκια του μεταξιού σαν παιδιά τους.

"Εν Αθήναις" του Γιώργου Ζούγρου

 

Εν Αθήναις

Λαογραφήματα του Γιώργου Ζούγρου, δασκάλου

Στάθηκε με δέος μπροστά στο μεγαλοπρεπές κτίριο, με τους επιβλητικούς κίονες και τ’ αγάλματα. Κοίταξε μ’ ένα μικρό χαμόγελο, την επιγραφή του μεγάλου σχολείου, που

έγραφε «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ». Τα καταφέραμε είπε μέσα του, χαλάλι οι κόποι και τα ξενύχτια, χαλάλι οι θυσίες και οι αγωνίες. Την πρώτη φορά, που δρασκέλισε το κατώφλι του, φούσκωσε από περηφάνια και ψήλωσε ξαφνικά κάνα δυο πιθαμές!

Ένας άλλος κόσμος ανοίγονταν μπροστά του. Τον πρώτο καιρό ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, έμοιαζε με ψάρι έξω απ’ το νερό. Εδώ ο αέρας μύριζε μπενζίνα και καυσαέρια, ενώ στο χωριό του έσερνε μυρουδιές του βουνού. Στους πολύβουους δρόμους της Αθήνας, οι άνθρωποι σε προσπερνούσαν αδιάφορα, χωρίς να καλημερίζουν, άσπροι μαύροι κι Ασιάτες, όλες οι φυλές του Ισραήλ!

Σιγά-σιγά προσαρμόστηκε στους ρυθμούς της πόλης, έκανε φίλους κι ένιωθε πιο βολικά. Τα Σαββατόβραδα του χειμώνα άρχισε να πηγαίνει με την παρέα του, σε κάτι φοιτητικά κουτούκια, με ρεμπέτικες ορχήστρες. Ήταν η εποχή του ‘’Μίνι’’. Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν μια παρέα κοριτσιών, μάλλον φοιτήτριες θα ήταν κι αυτές. Εκεί την πρωτόειδε, την ξεχώρισε αμέσως η ματιά του. Φορούσε μια φούστα κοντή, με κόκκινο σκωτσέζικο καρό, που σκέπαζε λιγάκι τα μακριά πόδια της. Τα χυτά μαύρα μαλλιά της, έπεφταν σαν μακριά κρόσσια στους άσπρους ώμους της. Ροδαλά μάγουλα κι ένα αστραφτερό χαμόγελο, στόλιζαν το πρόσωπό της. Η γοητεία του νέου, του καινούργιου, ήρθε να ταράξει τα ήρεμα νερά του. Κείνη την ώρα ήταν που η ορχήστρα έπιασε ένα τραγούδι, που κούμπωνε με τις σκέψεις του!

Ο Σπερχειός του Αχιλλέα

 

Ο ΣΠΕΡΧΕΙΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

[Απόσπασμα από το υπό συγγραφή Μυθιστόρημα: «Αχιλλέας, ο Πρίγκηπας των Μυρμιδόνων της Κοιλάδας του Σπερχειού» από τον Τάκη Ευθυμίου] 

 

Η Κοιλάδα του Σπερχειού και τα Νερά του

Η κοιλάδα του Σπερχειού απλωνόταν πλατιά και καταπράσινη, με τον ποταμό να κυλάει δίπλα από το ανακτορικό κέντρο της Φθίας των Αιακών. Τα νερά του ήταν δροσερά, καθαρά και ζωογόνα, προσφέροντας τη δυνατότητα σε νεαρούς και γέροντες να δροσιστούν και να απολαύσουν τη ζωή κοντά στη φύση.

Ο Αχιλλέας με τους φίλους του έτρεχαν στις όχθες, και οι φωνές τους αντηχούσαν στους λόφους. «Δες, Πάτροκε, πόσο καθαρά τρέχουν τα νερά!», φώναξε ο Αχιλλέας γεμάτος χαρά. «Πρέπει να τα σεβόμαστε, γιατί ο Σπερχειός είναι δώρο των θεών».

Οι Μυρμιδόνες που παρακολουθούσαν από μακριά χαμογελούσαν. Ήξεραν ότι οι νέοι εκτιμούσαν την ορμή και την ευλογία του ποταμού, και ότι με σεβασμό μπορούσαν να ζουν αρμονικά με τη φύση.

"Eισαγωγή στην ιστορία του Φθ/κού Συνδικαλιστικού Κινήματος", του Περικλή Κ. Φύκα

Κριτικό Βιβλιογραφικό Σημείωμα

«Εισαγωγή στην ιστορία του Φθιωτικού Συνδικαλιστικού Κινήματος»

[Του Περικλή Κ. Φύκα]

Ο Περικλής Κ. Φύκας, καταγόμενος από τον ιστορικό Τυμφρηστό, αποτελεί εδώ και δεκαετίες μια ακέραιη και σεβαστή μορφή των φθιωτικών γραμμάτων και της τοπικής ιστορικής έρευνας. Με σταθερή προσήλωση στη μελέτη των πηγών, με αφοσίωση και υπομονή, πορεύεται ως ένας ακάματος εργάτης της ιστορικής μνήμης. Το πρόσφατο βιβλίο του, «Εισαγωγή στην ιστορία του Φθιωτικού Συνδικαλιστικού Κινήματος», έρχεται να συμπυκνώσει την πείρα και τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής. Πρόκειται για έργο μοναδικό στο είδος του, ένα πολύτιμο ντοκουμέντο που εμπλουτίζει την τοπική, αλλά και την ευρύτερη ελληνική ιστοριογραφία.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι απλώς μια χρονολογική καταγραφή γεγονότων. Αποτελεί ένα ζωντανό χρονικό των αγώνων εκείνων που, μέσα από αντίξοες συνθήκες, ύψωσαν το ανάστημά τους, διεκδίκησαν δικαιώματα και άνοιξαν δρόμους για την κοινωνική δικαιοσύνη. Ο συγγραφέας, με τη συνέπεια και τη σχολαστικότητα που τον χαρακτηρίζει, σκύβει πάνω από αρχεία, συμβολαιογραφικά έγγραφα, καταστατικά σωματείων, αποκόμματα εφημερίδων και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, για να ανασυνθέσει ένα παρελθόν που κινδυνεύει να λησμονηθεί.

"Εισαγωγή στην ιστορία του Φθιωτικού Συνδικαλιστικού Κινήματος", του Περικλή Φύκα-βιβλιοπαρουσίαση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 27 ΟΚΤ. 2025

ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΩΝ ΛΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΕΡΙΚΛΗ Κ. ΦΥΚΑ

 

Παρουσίαση: Χριστίνα Μήτσιου, φιλόλογος

Ο συγγραφέας εκλεκτός φίλος, καταξιωμένος ιστοριοδίφης της φθιωτικής ιστοριο-λαογραφίας κατά την προσφώνησή του ανέφερε τα παρακάτω:

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Η Γερμανική Πυροπάθεια στον Άγιο Γεώργιο Φθ/δας

 

Η Γερμανική Πυροπάθεια στον Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας

    (Αφιέρωμα στη μνήμη των καμένων σπιτιών και των αλύγιστων ψυχών)

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Εικόνα θλίψης από τη Γερμανική πυροπάθεια που υπέστη ο Άγιος Γεώργιος τον Αύγουστο του 1944, η φωτογραφία λήφθηκε από τη Μαρία Χρουσάκη το Ιανουάριο του 1945

Ο Αύγουστος του 1944 βάφτηκε με στάχτη και δάκρυ στον Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα στέναζε κάτω απ’ την ατσάλινη μπότα του Γερμανού κατακτητή∙ και τούτο το μικρό χωριό, σκαρφαλωμένο στα βουνά, γνώρισε την πιο σκληρή όψη της κατοχικής θηριωδίας.

Σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία του κράτους, ο Άγιος Γεώργιος και το παλιό του χωριό, ο Ασπρόκαμπος (Ζιώψη), συγκαταλέγονται ανάμεσα στις εκατοντάδες ελληνικές κοινότητες που οι Γερμανοί κατέστρεψαν ολοσχερώς κατά την αποχώρησή τους.

• Άγιος Γεώργιος: 185 προϋπάρχουσες οικίες — 173 κατεστραμμένες ολοσχερώς, 2 μερικώς.
• Ασπρόκαμπος (Ζιώψη): 82 οικίες — 52 κατεστραμμένες ολοσχερώς.

"Το τριέρι" του Γιώργου Ζούγρου

Το τριέρι

Λαογραφήματα του Γιώργου Ζούγρου, δασκάλου

Εκεί προς το τέλος τ’ Αυγούστου, αρχές του Σεπτέμβρη, έβγαζε ο μπαρμπα-Κώστας το τριέρι στο χωριό, για να καθαρίσουν οι γεωργοί το σπόρο για τα χωράφια τους. Κάποιες δουλειές γίνονταν κάθε χρόνο αλάθευτα στον καιρό τους, στην ώρα τους. Παλιά το όργωμα γίνονταν με το ζευγάρι, η σπορά με το χέρι κι ακολουθούσε το σβάρνισμα.

Είχε ένα κανούτο (σταχτί) γαϊδουράκι, που έσερνε το τριέρι και το πήγαινε στις αυλές των σπιτιών, με τη σειρά σ’ όλες τις γειτονιές. Το αλφάδιαζε λιγάκι κι έβαζε από κάτω τις κοπάνες, όπου μέσα έπεφτε ο καλός ο σπόρος, πιο κει τα σκύβαλα, τα πετραδάκια και οι ξένες ύλες. Από πάνω είχε μια χοάνη, όπου έπεφτε μέσα το στάρι κι ύστερα περνούσε μέσα από τα κόσκινα κι έπεφτε στις κοπάνες. Όλη η λειτουργία του γίνονταν με το χέρι, γύριζε κάποιος μια μανιβέλα και χοροπηδούσαν μέσα στο μακρύ κύλινδρο οι σπόροι. Από δω πήρε και τ’ όνομά του, τροΰρω, στριφογύρισμα!

Το δερμόναγε λιγάκι, έλεγε η γιαγιά, να καθαρίσει η ήρα απ’ το στάρι!

Σφυριά και ψυχές

 

Σφυριά και Ψυχές

[Του Τάκη Ευθυμίου, δασκάλου-συγγραφέα]

Ήταν το 1956, χρονιά δύσκολη και φτωχική, τότε που ο ιδρώτας ήταν το μόνο νόμισμα που κυκλοφορούσε στα χωριά της Ρούμελης.  Με καταγωγή από το μαστοροχώρι Άη Γιώργη Φθιώτιδας, οι εργάτες του μόχθου  στην γειτονική κωμόπολη της Μακρακώμης  γονάτιζαν πάνω στις πέτρες, και με σφυριά στα χέρια, με τα μπράτσα γυμνά και μαυρισμένα από τον ήλιο, έσπαζαν το βράχο για να γεννηθεί ο δρόμος. Κάθε χτύπος σφυριού ήταν ένας παλμός της ζωής, ένα στοίχημα με τη μοίρα: να γίνει ο τόπος τους λίγο πιο βατός, λίγο πιο φωτεινός.

Η φωτογραφία, θαμπή πια απ’ τα χρόνια, κρατάει τη στιγμή σαν προσευχή. Δείχνει τους εργάτες της πέτρας, με τα μάτια σφιγμένα στο φως και τη σκόνη. Ανάμεσά τους, ο Ηλίας Μυλωνάς —ο επικεφαλής και φωτογράφος— χωρίς φανελάκι, με βλέμμα περήφανο. Εκείνος όχι μόνο καθοδηγούσε τα χέρια αλλά και φύλαγε στη μνήμη του χωριού τη μορφή του μόχθου, πατώντας το κουμπί της μηχανής σαν να σταματούσε τον χρόνο.

Οι Μοίρες

Οι Μοίρες

Λαογραφήματα του Γιώργου Ζούγρου, δασκάλου

«Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα»

Αιώνες τώρα ένα εναγώνιο και αναπάντητο ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται κι απασχολεί το μυαλό των ανθρώπων, τι γίνεται μετά θάνατον, που πάμε, τι γίνεται η ψυχή. Άλλες δοξασίες έχει ο λαός, άλλες οι θρησκείες κι άλλες η επιστήμη.

-Αυτό ήταν το γραφτό μου, αυτό ήταν το ριζικό μου, έλεγε η γιαγιά η Φώτο! Περαστικοί

είμαστε, μονολογούσε, ώσπου να περάσουμε τη λίμνη Αχερουσία, κρατώντας το κέρμα του βαρκάρη!

Με γέλασανε τα πουλιά, της άνοιξης τ’ αηδόνια,

με γέλασαν και μου ‘πανε, ποτέ δε θα πεθάνω!

Κι έχτισα το σπιτάκι μου, ψηλότερο απ’ τ’ άλλα,

με ξήντα δυο πατώματα με ξήντα παραθύρια.

Βλέπω το Χάρο να ‘ρχεται, παν’ στ’ άλογο καβάλα!

Οι απλοί άνθρωποι πίστευαν, πως όταν γεννιέται ένα παιδί, τις τρεις πρώτες νύχτες έρχονται οι μοίρες και λένε, προδιαγράφουν την πορεία της ζωής του.

Στην Ελληνική μυθολογία οι μοίρες ήταν τρεις ηλικιωμένες γυναίκες, που έγνεθαν το νήμα της ζωής του κάθε ανθρώπου. Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος. Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα της ζωής, η Λάχεσις μοίραζε και καθόριζε την διάρκειά της, ενώ η Άτροπος έκοβε το νήμα, θέτοντας το τέλος της ζωής. Αυτές έγραφαν το πεπρωμένο των ανθρώπων και ούτε οι θεοί δεν μπορούσαν να τ’ αλλάξουν!

Τα Πανηγύρια της Δυτικής Φθιώτιδας

 

Τα Πανηγύρια της Δυτικής Φθιώτιδας – Μουσικές που ζουν ακόμα

[Του Τάκη Ευθυμίου, δασκάλου-συγγραφέα]

Στη Δυτική Φθιώτιδα, στα χωριά που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές της Οίτης και της Όθρυς και σε όσα απλώνονται στις κοιλάδες του Σπερχειού, το πανηγύρι δεν είναι απλά γιορτή. Είναι τρόπος ζωής, ανάσα συλλογική, τραγούδι που ενώνει τους ανθρώπους και τους τόπους. Όταν πλησιάζει η γιορτή του πολιούχου αγίου, το χωριό ντύνεται στα καλά του∙ το ξωκλήσι ασβεστωμένο, οι σημαίες να ανεμίζουν, και από νωρίς το απόγευμα ακούγεται το πρώτο δοξάρι να γρατζουνά τις χορδές του βιολιού.

Στην παλιά  φωτογραφία διακρίνονται τρεις τέτοιοι λαϊκοί μουσικοί: στο κλαρίνο ο Λιτοσελίτης Ηλίας Νιώρας, στο βιολί ο Αγιωργίτης Βαγγέλης Συλεούνης και στην κιθάρα ο Αγιωργίτης Βαγγέλης Ριτσώνης. Μορφές γνώριμες στα χωριά της περιοχής, άνθρωποι που κράτησαν ζωντανό το παραδοσιακό γλέντι με τη δεξιοτεχνία και την ψυχή τους. Με το παίξιμό τους ξεσήκωναν τις πλατείες, κρατούσαν τους χορούς ως το ξημέρωμα, δίνοντας ρυθμό στη συλλογική μνήμη.

Το κλαρίνο του Ηλία σήκωνε τον αέρα, λες κι έδινε φωνή στα βουνά. Το βιολί του Συλεούνη απαντούσε με λυγμό κι η κιθάρα του Ριτσώνη έδενε τη μελωδία, ρυθμίζοντας τον παλμό των ποδιών που ετοιμάζονταν για το χορό. Οι γέροι σηκώνονταν πρώτοι, ακολουθούσαν οι νεότεροι, κι όταν άρχιζε ο συρτός, έμοιαζε σαν να κυλούσε το ποτάμι της ζωής μέσα στην πλατεία.

Το μαθητικό πηλήκιο

 

Το Μαθητικό Πηλήκιο – Σήμα Τιμής και Μνήμης

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Στην κιτρινισμένη από τον πανδαμάτορα χρόνο ασπρόμαυρη φωτογραφία  του 1963 από το Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου Φθιώτιδας, οι μαθητές παρελαύνουν φορώντας το πηλήκιό τους με σοβαρότητα και υπερηφάνεια. Το βήμα τους είναι ρυθμικό, τα πρόσωπά τους σφιγμένα, και στο μέτωπο καθρεφτίζεται όχι μόνο η παιδική ηλικία, αλλά κι ένα ολόκληρο ήθος εποχής. Το μαθητικό πηλήκιο δεν ήταν ένα απλό κομμάτι στολής· ήταν ένα σύμβολο τιμής, πειθαρχίας και συλλογικής ταυτότητας.

Η ιστορία του πηληκίου ξεκινά στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το ελληνικό σχολείο προσπαθεί να αποκτήσει ενιαία μορφή και να εμφυσήσει στους μαθητές το πνεύμα της ευταξίας και της αξιοπρέπειας. Το πηλήκιο, εμπνευσμένο από τα στρατιωτικά πρότυπα της εποχής, φοριόταν με τον ίδιο σεβασμό που ένας στρατιώτης φορεί το πηλήκιό του. Στο χείλος του πηληκίου λαμπύριζε το εθνόσημο και το σήμα του σχολείου ΓΑΓ κι από κάτω, στις ψυχές τους, το άγγιγμα μιας εποχής που πίστευε πως η παιδεία ήταν ιερή τελετή.   Θύμιζε ότι ο μαθητής δεν εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του, αλλά και έναν θεσμό: τη γνώση, την πατρίδα, το μέλλον.

"Α.Ε. ΚΕΡΑΥΝΟΣ" Μνήμες-Ποδόσφαιρο & ψυχή

"Μνήμες, ποδόσφαιρο και ψυχή" σ' ένα μοναδικό φωτογραφικό λεύκωμα

Με βαθιά συγκίνηση και ιδιαίτερη χαρά, σας παρουσιάζουμε την επερχόμενη έκδοση ενός ξεχωριστού φωτογραφικού λευκώματος, έργο ζωής του αγαπημένου δασκάλου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού και συγγραφέα Τάκη Χρ. Ευθυμίου, με καταγωγή από τον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού.
Ένας πραγματικός δάσκαλος με “Δ” κεφαλαίο, που δεν δίδαξε μόνο γράμματα, αλλά και αξίες, ήθος και αγάπη για τον τόπο και την ιστορία του. Με τη γνωστή του ευαισθησία και την αγάπη του για την τοπική παράδοση και τον αθλητισμό, ο κ. Ευθυμίου δημιούργησε ένα λεύκωμα-θησαυρό.
Πρόκειται για μια ανθρώπινη, ιστορική και συναισθηματική καταγραφή της πορείας του Κεραυνού Αγίου Γεωργίου – της ομάδας-σύμβολο της περιοχής – από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 μέχρι και σήμερα. Μέσα από τις σελίδες του, ξετυλίγεται η ιστορία μιας ομάδας που υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ένα αθλητικό σωματείο: ήταν σημείο αναφοράς, κοινωνικός πυρήνας και πηγή υπερηφάνειας για ολόκληρη την κοινότητα.

Το καφενείο "Ακροπόλ" των Αφων Μυλωνά

ΧΩΡΙΑΝΑ ΚΙ ΑΛΑΡΓΙΝΑ

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ «ΑΚΡΟΠΟΛ» ΤΩΝ ΑΦΩΝ ΜΥΛΩΝΑ

[Του Τάκη Ευθυμίου]

«Στο καφενεδάκι του  Μυλωνά 6-7-57» θυμίζει η λεζάντα γραμμένη πίσω με μελάνι. Πρέφα από την  «παλιοπαρέα»  με το απαραίτητο  λουκουμάκι  στην  υγεία  των χαμένων.  Στέλιος Κουμαντάνος,  Θεμιστοκλής Θεοδοσόπουλος,  Νίκος Δρόσος, Ηλίας Μυλωνάς  και Γιάννης Παπαχαραλάμπους (από αριστερά).

Σ

το δυτικό σημείο της μεσαίας συνοικίας του χωριού μας και στο ισόγειο της κατοικίας των φιλοπρόοδων αδερφών Κώστα & Ηλία Μυλωνά λειτουργούσε καφενείο με την επωνυμία «ΑΚΡΟΠΟΛ». Διέθετε σφαιριστήρια και τυχερά παιχνίδια όπως λάικα, όπου η νεολαία του χωριού μας διασκέδαζε.

Ο ίδιος χώρος κάθε Τετάρτη και Κυριακή μετατρεπόταν σε αίθουσα χειμερινού κινηματογράφου. Εδώ προβλήθηκαν σπουδαίες κινηματο-γραφικές ταινίες εποχής που διασκέδαζαν και μόρφωναν τους Αγιωργίτες. Στο καφενείο «ΑΚΡΟΠΟΛ» εκτός από χαρτοπαιξία πραγματοποιούνταν συγγενικές-φιλικές  συνάξεις και γλέντια.

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίας που δίνουν ανάγλυφα το κλίμα εκείνης της αλησμόνητης  εποχής.  

Το κτήριο όπου στεγαζόταν στο ισόγειο το καφενείο «ΑΚΡΟΠΟΛ» και στον πρώτο όροφο το Αγροτικό Ιατρείο, τότε που ο Αη Γιώργης έσφυζε από ζωή

Το καφενείο του Πάνου Κουμαντάνου

 ΧΩΡΙΑΝΑ ΚΙ ΑΛΑΡΓΙΝΑ

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΟΥΜΑΝΤΑΝΟΥ

[Του Τάκη Ευθυμίου]

Ο καφετζής Πάνος Κουμαντάνος καμαρώνει δίπλα στο ψυγείο «Μέλισσα» με παγοκολόνες που προμηθεύτηκε για τις ανάγκες του καφενείου του τη δεκαετία του 1950

Τ

ο καφενείο του βρισκόταν κι αυτό στην πέρα συνοικία του χωριού μας, απέναντι από το περίπτερο του Γιάννη Τσιμάρα. Ο Πάνος υπήρξε δραστήριος και προοδευτικός επιχειρηματίας. Στο καφενείο του λειτουργούσε ο ίδιος και κουρείο. Μάλιστα ήταν από τους πρώτους που προμηθεύτηκε ηλεκτρική κουρευτική μηχανή.

Στην αυλή του καφενείου υπήρχε κληματαριά κι αυτός ο χώρος χρησιμοποιούταν για πετάλωμα των αχθοφόρων τετράποδων ζώων, φυσικά από τον ίδιο.

Το καφενείο αυτό ήταν το τελευταίο που λειτουργούσε στην δυτική συνοικία μέχρι τη δεκαετία του 2000.

Δημοσιεύουμε δύο ακόμα φωτογραφίες που αναφέρονται σ’ αυτό το καφενείο, ελπίζοντας να ξυπνήσουμε θύμησες αλαργινές στους παλιότερους χωριανούς μας.

Μπροστά στη χιονισμένη αυλή του καφενείου του ο Πάνος Κουμαντάνος επιδίδεται σε χιονοπόλεμο με συγγενικές του γυναίκες

Ο καφετζής Πάνος Κουμαντάνος με τη σύζυγό του Αγγέλω ψήνουν καφέδες για τους πανηγυριώτες στους Αγίους Αποστόλους το 1970

 

Ο Ι. Ν. Κοίμησης της Θεοτόκου Μεγάλης Κάψης

 

Ο Ι. Ν. Κοίμησης της Θεοτόκου Μεγάλης Κάψης

Νίκος Δημ. Παπαδιονυσίου

Ο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Παναγίας, φωτογραφία μου πριν 15ετία…

Ο Ι. Ν. Κοίμησης της Θεοτόκου, η νεκροταφειακή Παναγία της Μεγάλης Κάψης, ανεγέρθη το 1693 από τον επίσκοπο Νέων Πατρών (Πατρατζίκι, μετέπειτα Υπάτης. στη Τουρκοκρατία) Ιωαννίκιο, όταν οι Τούρκοι επέτρεψαν την ανέγερση εκκλησιών. Ο Ιωαννίκιος διέμεινε στο Κάψι από το 1690 για τον φόβο τους τη περίοδο αυτή του τέλους του 17^ου με 18^ο αι. και τις μάχες σε Φθιώτιδα- Ευρυτανία Βενετών, Τούρκων, Ελλήνων εξωμοτών. Πέθανε το 1693 και τάφηκε σ’ αυτό, σημαδεύοντας την χρήση του χώρου του Ι.Ν ως χριστιανικού νεκροταφείου.

Το νεκροταφείο, χρησιμοποιούταν από παλιότερα, τα χρόνια του χωριού Μεταξά, των τριών μετέπειτα χωριών, Μεγάλη Κάψη, Μεσαία Κάψη, Πέρα Κάψη και πολύ παλαιότερα, σε χρόνια παγανιστικά, δεδομένου ότι κάποιοι σε παλιά αναγνώσματά μου, θεωρούσαν ότι ο εκχριστιανισμός των Αγράφων ολοκληρώθηκε τον 15^ο αι.!. Παρά ταύτα το 1480 και ΄85 ανεγέρθησαν δυο Ι.Ν. στη Ζημιανή (Δίκαστρο), πριν απαγορευτεί η ανέγερση από τους Τούρκους, που καθαιρέθηκαν- αντικαταστήθηκαν το 1925.

Παιδί, καθώς παρακολουθούσα με μεγάλους τη διάνοιξη του δρόμου περί το 1951-52 από τη δημοσιά με το Σχέδιο Μάρσαλ, έναν μικρό προωθητή γαιών να σκάβει έξω από τα όρια του νεκροταφείου, οστά από άγνωστους τάφους, χωρίς  επισήμανση, σταυρό ή έστω πέτρα, κατηφόριζαν στο πρανές εκσκαφής.

Αυτό δήλωνε την επί πολλά χρόνια χρήση του χώρου ως νεκροταφειακού.