Ο λήσταρχος "Καραφωτιάς"

Ο ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ  «ΚΑΡΑΦΩΤΙΑΣ»

Ο φυγόδικος Δήμος αναγκάστηκε να βγει στο βουνό ύστερα από μια ασήμαντη αφορμή. Ήταν γύρω στα 1924-1925, όταν ο Δήμος, ένας εικοσάχρονος ερωτευμένος τσοπάνης προσπάθησε να φιλήσει με το ζόρι μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα του χωριού, την ώρα που γέμιζε τη βαρέλα της στη βρύση. Αντιδρώντας η νέα τον χαστούκισε. Στη συνέχεια, αγανακτισμένο το κορίτσι γνωστοποίησε το συμβάν στον πατέρα της και κείνος θεωρώντας την πράξη του Δήμου εξευτελιστική για τη θυγατέρα του πήγε στη στάνη να τον δείρει, με αποτέλεσμα να φάει ο ίδιος της χρονιάς του. Ο παθών κατήγγειλε στην Αστυνομία τον ξυλοδαρμό και την προσβολή.

Επειδή αρνήθηκε ο Δήμος στην πρόσκληση του Αστυνόμου να παρου-σιαστεί στο τμήμα, έστειλε χωροφύλακες στη στρούγκα να τον συλλάβουν. Προβάλλοντας αντίσταση πυροβόλησε εναντίον των αστυνομικών και ύστερα εξαφανίστηκε μέσα στον λόγγο.

Όπως ήταν επόμενο ο εισαγγελέας διέταξε τη σύλληψη και η Αστυνομία με ένταλμα άρχισε την καταδίωξη.

Γεγονότα εμφυλίου στον Άγιο Γεώργιο Φθιώτιδας

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΑΔΑΜΗΣ ΘΥΜΙΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Γ΄ ΤΑΞΕΩΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΕΜΦΥΛΙΟΠΟΛΕΜΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ  ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΣΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 1947 ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚ. Κ. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ: «ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ» -Ο ΟΠΟΙΟΣ ΒΙΩΣΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΑΣ

Η ιστορία, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, ούτε παραγράφεται, ούτε παραχαράζεται, ούτε λησμονείται, απλά καταγράφεται προς γνώση και παραδειγματισμό

"Η προσφορά της Ρούμελης στον Αγώνα" του Περικλή Κ. Φύκα

 Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

(Προδημοσίευση)

Χατζίσκος Δημήτριος, Πρόεδρος της Βουλής

Χατζίσκος Δημήτριος, Πρόεδρος της Βουλής

(του Παντελή Στ. Αθανασιάδη)*

Στο Εντευκτήριο των βουλευτών υπάρχουν αναρτημένα τα πορτρέτα πολλών Προέδρων της Βουλής. Ορισμένοι εξ αυτών κατά τον 19^ο αιώνα, φορούσαν την παραδοσιακή εθνική ενδυμασία. Τα πορτρέτα των φουστανελοφόρων Προέδρων, είναι εκείνα που συνήθως συγκεντρώνουν το βλέμμα των επισκεπτών.

Πιστός της φουστανέλας, όταν η ελληνική κοινωνία προσχωρούσε στις εξ Εσπερίας μόδες, ήταν ο Δημήτριος Χατζίσκος, αγωνιστής και πολιτικός.

Γεννήθηκε στην Υπάτη, από εύπορη οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Χατζής, ο οποίος σφαγιάσθηκε μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του. Έτσι ο διασωθείς Δημήτριος ως ο μικρότερος της γενιάς του Χατζή, έγινε γνωστός ως Χατζίσκος δηλαδή μικρός Χατζής. Η οικογένειά του ήταν εύπορη.

Στα Πρακτικά της Βουλής είναι καταχωρημένος και με τη γραφή Χατσίσκος.

Η αυτοθυσία του αεροπόρου Β. Αλεξανδράκη

Η αυτοθυσία του αεροπόρου Βασίλη Αλεξανδράκη

προκειμένου να σώσει την πόλη της Λαμίας το 1981

 

Στις 24 Μαΐου του 1981 στη Λαμία συνέβη ένα τραγικό περιστατικό. Ο ανθυποσμηναγός πιλότος Βασίλης Ανδρεαδάκης από το Ηράκλειο της Κρήτης βρέθηκε πάνω από τη Λαμία και το αεροσκάφος, ένα εκπαιδευτικό πολεμικό τύπου F-105, κινδύνεψε να πέσει μέσα στην πόλη. Ο πιλότος έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια να την αποτρέψει και προτίμησε την αυτοθυσία. Να παραμείνει στη θέση του και να οδηγήσει το αεροσκάφος σε αγροτική περιοχή κοντά στο λόφο του Προφήτη Ηλία.

Η αυτοθυσία του απέτρεψε τεράστια συμφορά που θα προέκυπτε από την πτώση του αεροπλάνου στο κέντρο της Λαμίας. Η κηδεία του έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Ηράκλειο. Όμως οι Λαμιώτες πάντα θα θυμούνται την ηρωική αυτοθυσία του!

Πηγή: Κώστας Δ. Γαλλής, περιοδικό «ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ», Ιαν-Μάρτιος 2012-06-12 

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

                                                           

"Ευρυτανοπούλα"

 

«ΕΥΡΥΤΑΝΟΠΟΥΛΑ»

(του Κωστή Παλαμά "Εκατό Φωνές")

   "Ακόμα σειέται η λυγαριά και πάντα ανθεί η δαφνούλα,

     κι οι λεύκες ειναι ολάργυρες κι ολόχρυσα τα κίτρα.

     Και με τη σμαλτομάγουλη της Άμπλιανης παιδούλα.

     Η βλάχα η αντρογύναικα, του λόγγου η πελεκήτρα,

     φεύγοντας προς τα κρύα νερά, προς τα ψηλά Βελούχια,

     ξαφνίζουνε τραχύλαλες του αντίλαλου τ' αυτιά

     και σκούζει σα να δέρνεται με τα σκληρά τσαρούχια

     λευκόπετρη στο διάβα τους η ξεροποταμιά."

            Πηγή: F/B Ioannis ElatoS Makkas

          Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Ονοματοθεσία πλατείας ως: "Ζαχαρία Αινιάν" στα Καλύβια Λαμίας

 

ΟΝΟΜΑΤΟΘΕΣΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΩΣ: «ΖΑΧΑΡΙΑ ΑΙΝΙΑΝ» ΣΤΑ ΚΑΛΥΒΙΑ ΛΑΜΙΑΣ

(Του Γιώργου Καλλιώρα, ερευνητή-συγγραφέα)

Με αίτηση μου στις 30 Δεκεμβρίου του 2021 με αριθμό πρωτοκόλλου 54597 /30-12-2021 έκανα αίτηση στον Δήμο Λαμίας για την ονοματοθεσία μιας πλατείας σε πλατεία «Ζαχαρία Αινιάν» με στόχο την Ιστορική και πνευματική αποκατάσταση της Οικογενείας των Αινιάνων.

Σε απάντηση της αίτησης μου στις, 07 /01/2022 με αριθμό πρωτοκόλλου 54597 ο Δήμος Λαμίας με ενημέρωσε ότι η Αίτηση μου θα συζητηθεί στην επόμενη συνεδρίαση της Επιτροπής Ονοματοθεσίας και η οριστική απόφαση θα ληφθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο σύμφωνα με την ισχύουσα Νομοθεσία.

Ενημερώθηκα ότι με τον υπ. Αριθ. 310/2023: Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Λαμίας (ΑΔΑ 9Ω70ΩΛΚ-Θ6Θ) η πλατεία στα Καλύβια θα ονομαστεί «ΖΑΧΑΡΙΑ ΑΙΝΙΑΝΑ» . Πρότεινα στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου η πλατεία να έχει το όνομα «Πλατεία Ζαχαρία Αινιάν» και όχι Ζαχαρία Αινιάνα. Η πρόταση μου έγινε αμέσως αποδέκτη από το αρμόδιο γραφείο του Δήμου.

Η βρύση στην ποίηση & στο δημοτικό τραγούδι

Η βρύση στην ποίηση & το δημοτικό τραγούδι

(Του αείμνηστου Ζάχου Ξηροτύρη)

Οι πρόγονοί μας έδιναν μεγάλη σημα­σία και αξία στο νερό. Ο σοφός Θαλής φιλοσόφησε με βάση «το θείον ύδωρ». Ο Εμπεδοκλής μάλιστα και ένας άλλο σοφός, ο Ίππων, δογμάτιζαν ότι η ψυχή του ανθρώπου πήρε τη γέννεσή της από το νερό, ο δε ποιητής Ασκραίος «άρι­στον μεν ύδωρ ο δε χρυσός αιθόμενον ύδωρ». Η χρησιμότητα της βρύσης δεν ήταν για πόση και πλύση μόνο, αλλά και ως τόπος συναντήσεων, αφού και ο Απόστολος Παύ­λος δίδαξε στη βρύση της Πειρήνης στην Κόρινθο. Και οι Κορίνθιοι πνευματικοί άνθρωποι στην Κρήνη της Πειρήνης φιλο­σοφούσαν, στη βρύση αυτή που πήρε το όνομα της από τα δάκρυα της Πειρήνης για τον πρόωρο θάνατο του γιου της.

Την παράδοση αυτή της φιλοσοφίας και διδασκαλίας την έχει απαθανατίσει ο ποιη­τής Ευρυπίδης με τους στίχους του, «διδάσκειν σοφόν αμφί Πειρήνης ύδωρ».

Μα οι βρύσες δεν ήταν για τους σοφούς μόνο, αλλά και για το λαό, το νερό είναι πηγή ζωής και προσωποποίηση της αφθο­νίας και του αστείρευτου πλούτου. Γι' αυτό και όλοι οι δρόμοι του χωριού είναι έτσι χαραγμένοι που οδηγούν στη βρύση, το ίδιο στον κάμπο, το ίδιο και στο βουνό, το δρομάκι θα σε οδηγήσει σε κάποια βρύση, στο θεμέλιο κάθε δραστη­ριότητας που παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή.

Για το χωριό η βρύση εκτός των άλλων είναι και τόπος συναντήσεως ιδία για τους νέους

«κι αν πας Μαλάμω μ' για νερό και γω στη βρύση καρτερώ...

Και όταν η μοίρα το φέρει και ξενητευτεί ο νιος, άχαρος μένει ο τόπος για τις νιες

«παν τα κορίτσια για νερό, βρίσκουν τον τόπο αδειανό».

Μόνο στην ξενιτειά δεν υπάρχουν τέτοιες βρύσες, μας το λέει ο ποιητής

δεν θα ιδείς εκεί περίλυπε διαβάτη να τραγουδάει το κρυσταλένιο μας νερό...