Η πληγωμένη Ζιώψη

Η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ… ΖΙΩΨΗ

του Τάκη Ευθυμίου

Μονάχα οι δυνατές μνήμες μπορούν να επανασυγκολλήσουν

τα συντρίμμια αυτού του σπιτιού.

Η Ζιώψη, κουρνιασμένη στη δυτικότερη απόληξη της Όθρης, στα τέλη του 18^ου αιώνα μεγαλουργούσε ως το μεγαλύτερο και εμπορικότερο κεφαλοχώρι της Δυτικής Φθιώτιδας. Το ασταθές, όμως, έδαφός της δημιούργησε επικίνδυνα κατολισθητικά φαινόμενα με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί σταδιακά.

Οι κάτοικοί της αναγκάστηκαν να μετοικήσουν νοτιότερα στα «Ισιώματα», πλάι στο Σπερχειό και κατά μήκος της οδικής αρτηρίας Λαμίας-Καρπενησίου και δημιούργησαν τον νεόκτιστο Άη-Γιώργη. Η μητροπολιτική Ζιώψη των χιλίων περίπου κατοίκων αποτέλεσε πια παρελθόν στις αρχές του 19^ου αιώνα και τα πετρόχτιστα σπίτια της, που μερικά υπήρξαν σπουδαία αρχιτεκτονικά δείγματα της εποχής, εγκαταλείφτηκαν στη βορά του αδυσώπητου, πανδαμάτορα χρόνου και κατέρευσαν.

Το 2006 αισθάνθηκα την ανάγκη να φωτογραφίσω ό,τι απέμεινε από τη θωριά τους  για να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν τους.

Ακολουθεί παρουσίαση μερικών τέτοιων φωτογραφιών για να ξυπνούν θύμησες στους παλιότερους και να παρέχουν ψήγματα γνώσεις στους νεότερους.

Πετρόχτιστο σπίτι με ξύλινο μπαλκόνι

Οι κάτοικοι της Ζιώψης σμίλεψαν με φαντασία την ντόπια πέτρα, δημιουργώντας το λίκνο και το αποκούμπι της φαμίλιας τους,  Παραπάνω η γωνιακή διπλοκατοικία του γεννήτορα Γιώργου Θεοδοσόπουλου.

Όταν ο χρόνος  …τεχνουργεί!

 

Το πατρικό σπιτικό του αείμνηστου μπαρμπα-Μήτσου Γόνη, με την αψεγάδιαστη αρχιτεκτονική του, διατηρεί ακόμη άψογη την αλφαδιά του στο πλαερό έδαφος.  

Μεράκι, πείσμα και κόπος παραδόθηκαν βορά στον αδυσώπητο χρόνο.

Η πατροπαράδοτη κατοικία των Ριτσωναίων.

Η μελαγχολική ατένιση του παρελθόντος και η αβάσταχτη σιωπή, κόμπος στο λαιμό του ανυποψίαστου επισκέπτη. Παραπάνω εικονίζεται ότι απόμεινε από το σπιτικό του   Ηλία Λυτάκη, οι απόγονοι του οποίου μετοίκησαν στο Νεοχωράκι.

Ψυχορραγώντας, από την αδυσώπητη επίδραση των στοιχείων της φύσης, το σπίτι του αείμνηστου Νίκου Κωστούλα επιδεικνύει με υπερηφάνεια τα παλιά αρχιτεκτονικά του κάλλη. Εμφανέστατο και το χαγιάτι που διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην εξυπηρέτηση του νοικοκυριού, ως βοηθητικός και αποθηκευτικός εξωτερικός χώρος. Η φωτογραφία αυτή αποτελεί ζωντανό μνημείο της ιστορίας του, αφού πρόσφατα οι κληρονόμοι του αποφάσισαν να το ανακαινίσουν, διατηρώντας την κορμοστασιά του περιτείχιου.

 Έντονη η προσωπικότητα που αναδύει η κοκκινόφαιη λιθοδομή του σπιτιού

του Νίκου Καποτέλη στην Αντωνοπουλαίικη συνοικία.

Θανάσιμος εναγκαλισμός φυτών και πέτρας. Η ασβεστωμένη κατοικία του αείμνηστου Λάμπρου Αντωνόπουλου, που και αυτή σήμερα ανακαινίσθηκε με μεράκι.

Βουβό και άψυχο το κουφάρι του παλιού αρχοντόσπιτου πνίγεται μέσα στα

γυμνά κλαδιά του χειμωνιάτικου τοπίου.

Κλασσική περίπτωση δίπατου πατροπαράδοτου σπιτιού, με αισθητά τα φθοροποιά σημάδια του αμείλικτου χρόνου. Τελευταίος κτήτορας ο Χρήστος Κότσαλος.

Το αρχοντόσπιτο του σημερινού κτήτορα Νίκου Φ. Αντωνόπουλου, ελαφρώς επισκευασμένο.

Το αποκούμπι της φαμίλιας του πρωτομάστορα Νίκου Υφαντή, με την αψεγάδιαστη γεωμετρία του, παραμένει άφθαρτο στο διάβα του χρόνου. Και το παραμικρό αγκωνάρι αυτού του σπιτιού έχει σμιλευτεί με αξιοθαύμαστη υπομονή και περίσσια τέχνη, προσδίδοντας μια στιβαρή δωρική οντότητα στη συνολική εμφάνισή του.  Σήμερα άλλαξε ιδιοκτήτη και ανακαινίσθηκε μερικώς.

Οι γυμνές κόγχες των παραθύρων …μάτια θλιμμένα και βουβά, που δεν μπορούν πια ούτε να κλάψουν, ατενίζουν παραπονιάρικα το κενό του μέλλοντός τους.