Λαογραφικά Μαΐου

Λαογραφικά Μαΐου

Ο Μάιος ή Μάης ή Καλομηνάς (Ποντιακά), είναι ο πέμπτος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Στο Αττικό ημερολόγιο ήταν ο ενδέκατος μήνας Θαργηλιών  που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 23 Απριλίου-23 Μαΐου. Οι λατίνοι συγγραφείς τον εκφέρουν πάντα με τη λέξη «mensis» (μήνας) ή Kalendae (καλένδες).

 Ο Μάιος είναι ο μήνας της αναγέννησης, της βλάστησης, ο ερχομός του καινούργιου, ο ωραιότερος μήνας της άνοιξης. Η φύση μας θυμίζει με την ομορφιά των χρωμάτων της το μεγαλείο της. Λουλούδια σε όλα τα χρώματα ανθίζουν τον μήνα αυτό και οι μυρωδιές των αρωμάτων τους κατακλύζουν την ύπαιθρο. Το όνομά του το πήρε από τη ρωμαϊκή θεότητα Μάγια, που όμως προέρχεται από την ελληνική λέξη Μαία (τροφός).

Τόσο οι Αρχαίοι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι, την άνοιξη την υποδέχονταν με ειδικές τελετές. Ειδικές τελετές γινόντουσαν ακόμα και στα χρόνια του Βυζαντίου παρουσία του Αυτοκράτορα.

Τα «Θαργήλια» γιόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες που ήταν κατ’ εξοχήν αγροτική γιορτή, αφιερωμένη στη δίδυμη θεότητα Άρτεμις - Απόλλωνα. Πρόσφεραν στους Θεούς καρπούς που ακόμη δεν είχαν ωριμάσει αφού η τελετή γινόταν πριν το θέρος και το αλώνισμα. Με αυτούς τους καρπούς έφτιαχναν ένα είδος ψωμιού τον «Θάργηλο άρτο» σαν δείγμα ευγνωμοσύνης προς τους θεούς.

Τα «Ροσύλλια» ήταν οι πιο γνωστές γιορτές των Ρωμαίων, αλλά και τα Φλωράλια» που γίνονταν στις αρχές του Μάη και ήταν μια γιορτή αφιερωμένη στη ρωμαϊκή θεότητα Φλώρα που χάριζε στη φύση τη βλάστηση.

Πάντως από την αρχαιότητα ακόμα ο Μάιος ήταν ένας μήνας αμφιλεγόμενος. Και αυτό γιατί διάφορες δεισιδαιμονίες συνδύαζαν τον μήνα Μάιο με μάγισσες και ξόρκια και πίστευαν ότι τα μάγια αυτού του μήνα ήταν ιδιαίτερα ισχυρά. «Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι» λέει ο λαός μας.

Όσοι γεννιούνται, λοιπόν, πρωτομαγιά  δεν τους πιάνουν τα μάγια, αντίθετα τα μάγια της πρωτομαγιάς, δένουν με τον καλύτερο τρόπο και ιδίως τα μάγια που ρίχνουν στο πηγάδι, γι’ αυτό δημιουργήθηκε και το παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι: «Τα μάγια στο πηγάδι». Ακούστε το:

Οι γιορτές της άνοιξης σε όποιον πολιτισμό και αν τις συναντήσουμε συνοδεύονται από μεγάλη δόση ευφορίας, τραγουδιών, λουλουδιών και συμβολίζουν το νέο ξεκίνημα της ζωής που αρχίζει με την βλάστηση.

Το μαγιάτικο στεφάνι που οι νοικοκυρές συνηθίζουν να κρεμάνε μέχρι και σήμερα έξω από την πόρτα τους, είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Την αναγέννηση της φύσης και άρα της ευφορίας του σπιτιού. Το κάθε λουλούδι που στόλιζε το στεφάνι είχε μια ιδιαίτερη σημασία. Έτσι λοιπόν η ελιά και το αγιόκλημα συμβόλιζε την ευτυχία, την αγάπη και την σοφία, τα στάχυα συμβόλιζαν την αφθονία, η λυγαριά την προστασία του γάμου και της αγνότητας, και φυσικά το σκόρδο που δεν έλλειπε από κανένα μαγιάτικο στεφάνι και το έβαζαν για την απομάκρυνση του «κακού».

Ένα έθιμο που συναντάμε είναι το «πήδημα της φωτιάς» που γίνεται την παραμονή της πρωτομαγιάς σαν συμβολική πράξη για να φύγει ο χειμώνας και να έρθει η άνοιξη.

Ακόμα, στα Ρωμαϊκά χρόνια ο Μάιος ήταν ο μήνας των νεκρών. Τα «Λεμούρια» ήταν μια γιορτή που έκαναν προς τιμή τους.

Οι βροχές του Μαΐου είναι καταστροφικές για τους αγρότες. «Στο κακορίζικο χωριό το Μάη ρίχνει το νερό». «Στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει.».

Στην Κέρκυρα απέφευγαν να κάνουν γάμους τον Μάιο. «Ο γάμος ο μαγιάτικος πολλά κακά αποδίδει».

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι μέσα στον Μάιο έχουμε μια από τις πιο μεγάλες θρησκευτικές γιορτές. Των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Θα πρέπει να πούμε ότι ανήμερα της γιορτής αναβιώνεται το έθιμο των «Αναστενάρηδων» που το πρωτοσυναντάμε στη Θράκη.

Σήμερα το συναντάμε έντονα στο χωριό Μαυρολεύκη της Δράμας. Οι «Αναστενάρηδες» ξεκινούν την προετοιμασία τους την παραμονή της γιορτής στο «κονάκι» με έναν έντονο ρυθμό από δύο παραδοσιακά όργανα τη Θρακιώτικη λύρα και το νταούλι. Το «κονάκι» είναι ο χώρος που φυλάσσονται οι εικόνες των Αγίων. Η πυροβασία δηλαδή το βάδισμα πάνω σε πυρακτωμένα κάρβουνα ξεκινάει την επόμενη μέρα όπου κρατώντας τα «αμανέτια» (πολύχρωμα μαντήλια), πιστεύουν ότι παίρνουν δύναμη.

Στα πέλματα των αναστενάρηδων αυτό που προκαλεί πραγματικά έκπληξη είναι ότι δεν παρατηρούνται εγκαύματα. Το πραγματικά αξιοπερίεργο αυτό γεγονός αποδίδεται μέχρι στιγμής σε κάποιον χημισμό που όμως ακόμα για την επιστήμη παραμένει άγνωστος! Η Μητρόπολη Δράμας ωστόσο χαρακτήρισε το έθιμο σαν μια εκσυγχρονισμένη μορφή λατρείας του θεού Διονύσου. Το θεώρησε ειδωλολατρικό, πήρε τις εικόνες και απαγόρευσε τη συγκεκριμένη τελετή.

Με έθιμα, τελετές ή δοξασίες το σίγουρο είναι ότι ο Μάιος είναι ο μήνας της Άνοιξης! Τα στεφάνια που θα μείνουν κρεμασμένα στα μπαλκόνια ή στις εξώπορτες των σπιτιών μας θα μας θυμίζουν τη γέννηση της φύσης

Η 1η Μαΐου έχει χαρακτηρισθεί σχεδόν παγκόσμια ημέρα αργίας (αν και δεν είναι αργία, είναι απεργία) και διατυπώσεων των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού είναι συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος.

Στην χώρα μας, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη βάφτηκε με αίμα που καταγράφηκε, στις εφημερίδες της άλλης ημέρας, με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο της παιδί. Η φωτογραφία εκείνη ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/μέρα Μαγιού σε χάνω…»

Πηγές: http://akrasakis.blogspot.com & http://el.wikipedia.org

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου