Τυμφρηστός

Τυμφρηστός - Αέναο Λίκνο Ελευθερίας

[του Κώστα Σ. Καββαδία, δασκάλου]

Ο Πουκεβίλ για την περιοχή μας

Ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, περιόδευσε την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα (1805-1815), λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821. Τις εντυπώσεις του τις εξέδωσε σε βιβλία το 1820. Στο βιβλίο του "Ταξίδι στην Ελλάδα, Στερεά - Αττική - Κόρινθος" αναφέρει και τις παρακάτω πληροφορίες - εντυπώσεις, απ' το Βελούχι και την περιοχή του.

«Το όρος Τυμφρηστός, που αποτελεί το υψηλότερο σημείο, έχει τη μορφή μιας σειράς γεισωμάτων, μόνον αγριοκάτσικα τα πατούν, όταν το καλοκαίρι λειώνουν τα χιόνια. Σ' αυτή την αιολική κορυφογραμμή, υψώνονται οι κανονικοί άνεμοι που φυσούν στις ακτές με την ανατολή και τη δύση του ηλίου. Οι ναυτικοί τους λένε στεργιανές αύρες. Στα σημεία συγκέντρωσης των πηγών, όπου σχηματίζονται ποτάμια που αρδεύουν τις κοιλάδες, υπάρχουν πολλά χωριά ακραιφνώς ελληνικών οικογενειών, που τα εύρωστα μέλη τους μοιάζουν να έχουν ταχθεί εκεί φύλακες στις επάλξεις, καταφύγια για τις συμφορές, για να επιβεβαιώνουν και να διεκδικούν σε χρόνο που υποδεικνύει η θεία Πρόνοια, τα δικαιώματα στο ιερό έδαφος της πατρίδας τους».

Εμείς τι άλλο να σχολιάσουμε. Οι προγονοί μας, οι κάτοικοι των χωριών του Τυμφρηστού, "Εφύλαττον Θερμοπύλες". Μια μαρτυρία συγκλονιστική, απ' τη αντικειμενική ματιά ενός ξένου επισκέπτη, που ταξίδεψε σε πλείστες περιοχές της σκλαβωμένης Ελλάδας. Οι ίδιοι άνθρωποι του Βελουχιού φρόντισαν να επαληθεύσουν όχι μόνο το 1821 τις εκτιμήσεις του Πουκεβίλ, αλλά και στη νεώτερη ιστορία, στα 1940. Γύρω απ' τον Τυμφρηστό πρωτοϋψώθηκε η σημαία της Αντίστασης του λαού μας, ενάντια στους κατακτητές της χώρας μας. Τεράστιο το βάρος που σήκωσαν οι κορυφές του και δε λύγισαν.

Ο Σπύρος Μελεντζής για το Βελούχι

Ο Σπύρος Μελεντζής, εξαίρετος φωτογράφος της Αντίστασης, ακολούθησε τους αντάρτες στα βουνά φωτογραφίζοντας τους. Περιόδευσε, έζησε, είδε, αποτύπωσε σε εικόνες, τον αγώνα ενάντια στους Γερμανό -Ιταλούς κατακτητές. Γράφει στο βιβλίο του "Με τους αντάρτες στα Βουνά" (σελ. 12) :

«Όπως ο ήλιος όταν πρωτοβγεί στέλνει τις πρώτες του ακτίνες πάνω στις πιο ψηλές βουνοκορφές, έτσι κι η Λευτεριά πρωτοπερπάτησε πάνω στις Ελληνικές βουνοκορφές κι ύστερα στους κάμπους. Στα Ρουμελιώτικα βουνά και στα χωριά της Ευρυτανίας που βρίσκονται γύρω απ' το ελατοσκέπαστο Βελούχι, άλλα κρυμμένα μεσ' τις καστανιές, άλλα στα έλατα, στις πουρναριές και στις δρυς, δημιουργήθηκε ο πρώτος χώρος της Ελεύθερης Ελλάδας και γύρω σ' αυτόν τον χώρο αργότερα μαζεύτηκαν όλες οι πολιτικές και στρατιωτικές κεντρικές υπηρεσίες που κατηύθηναν τον πολιτικό και τον ένοπλο αγώνα».

Βαριά η κληρονομιά αλλά ένδοξη και φωτοδότρα μας σημαδεύει. Οι ίδιες κορυφές, οι ίδιες πλαγιές, τα ίδια βράχια ανάστησαν και μας τους σύγχρονους. Ασυναίσθητη δεσμευτική υποχρέωση, χαράσσει την πορεία μας.

Πηγή: «αγιατριαδίτικα γράμματα»

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου