ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΙ ΑΠΕΡΙΣΚΕΦΤΑ

Τα δοκάρια θύματα της νίκης των περαμαχαλιωτών

[Περιστατικά από τα αθώα παιδικά μας χρόνια δεκαετίας ’50-‘70]

Του Τάκη Ευθυμίου

Το αγαπημένο μας παιχνίδι στα παιδικά μας χρόνια ήταν το ποδόσφαιρο. Μάλιστα, φροντίσαμε στην πέρα γειτονιά μου,  με πολύ κόπο, να διαμορφώσουμε ένα ξέφωτο, ανάμεσα στους πλατανιάδες του Σπερχειού ποταμού ένα υποτυπώδες γήπεδο.

Ο ίδιος με το φίλο μου Βασίλη φροντίζαμε για τα δοκάρια. Κόβαμε ίσια ξύλα από πλατάνι ή μέλεγο, τα ξεφλουδίζαμε και τα στήναμε για τέρμα.

Συνήθως επίσημο δίτερμα παίζαμε μια φορά την εβδομάδα με τη μεσαία γειτονιά. Εμείς, αν και ολιγάριθμοι σε σχέση με τα παιδιά της μεγαλύτερης μεσαίας γειτονιάς, διαθέταμε αξιόλογους ποδοσφαιριστές εκείνη τη φουρνιά. Ο ίδιος έπαιζα τερματοφύλακας, μια θέση που υπερασπίσθηκε αργότερα στον «Κεραυνό» ο γιος μου Χρήστος. Άμυνα είχαμε τον Αλέκο, το Νίκο και το Λάκη. Εκεί όμως που υπερείχαμε ήταν η επίθεση φωτιά που αποτελούνταν από το τρίο: Σάκης, Κώστας, Σούλης!

Έτσι στις αναμετρήσεις με την άλλη γειτονιά συνήθως βγαίναμε νικητές. Την προσωρινή μας όμως χαρά και υπερηφάνεια διαδέχονταν η οργή και η θλίψη, επειδή ο δυνατότερος της μεσαίας γειτονιάς, ο Νίκος, προκειμένου να μας εκδικηθεί για την ήττα, τι λέτε ότι έκανε ο αθεόφοβος! Γκρέμιζε κι έσπαζε τα δοκάρια, άλλοτε μπροστά μας κι άλλοτε κρυφά όταν αποχωρούσαμε εμείς.

Έτσι, αναγκαζόμασταν να τα αντικαταστήσουμε, μια διαδικασία καθόλου εύκολη. Πάντως, εμείς οι περαμαχαλιώτες ποτέ δε χωνέψαμε αυτή την αψυχολόγητη ενέργεια να πληρώνουν τα δοκάρια τις νίκες μας στο ποδόσφαιρο!

Βέβαια, η αβάσταχτη πίκρα μας ήταν όταν ο πλημμυρισμένος Σπερχειός μάς εξαφάνισε για παντοτινά το γήπεδο μαζί με τα δοκάρια!