Η 25η Μαρτίου 1943 στη Ελάτεια

Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1943 ΣΤΗΝ ΕΛΑΤΕΙΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Δημάκης,

υπεύθυνος ιστορικού αρχείου Αμφικλείας-Ελατείας 

 

Συνήθως οι Εθνικές εορτές, όπως της 25ης Μαρτίου, ημέρα πού η κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, θεμελιώνει, το σημερινό κράτος που γνωρίζουμε, εκφωνούνται οι αυτοί, επαναλαμβανόμενοι, κατ’ έτος, άχρωμοι γενικοί λόγοι που ακούμε, πλην εξαιρέσεων, οι ίδιοι κάθε φορά και αποφεύγονται, από τούς ομιλητές, οι κατά τόπους αναφορές, λεπτομέρειες, σε πρόσωπα, ιστορικούς τόπους και γεγονότα, που κάνουν ξεχωριστή, κάθε Κοινότητα, μικρή η μεγάλη, που είχε μερίδιο και συμμετοχή, στους αιματηρούς αγώνες και θυσίες, που οι πρόγονοί και των σημερινών κατοίκων, προσέφεραν και κατέθεσαν στον μακρύ κατάλογο, των ιστορικών σταθμών του Γένους. Μικρή συμβολή, στην διαφορετική παρουσίαση της μεγάλης αυτής επετείου, ο προσωρινός κατάλογος, ονομάτων των αγωνιστών εκ Δραχμανίου, που ήσαν εγγεγραμμένοι δημότες, στα δημοτολόγια του Δήμου Ελατείας, από το 1835 μέχρι το 1865,και, είχαν υποβάλλει αιτήσεις αναγνώρισης των υπηρεσιών τους, επιβεβαιωμένες από τον Δήμαρχο Ελατείας. Μια αλλιώτικη, διαφορετική όμως εορτή, έγινε στην Ελάτεια το 1943 μέσα στο σκοτάδι της κατοχής, όπου όλα τα σκέπαζε η φοβέρα και η σκλαβιά και μας περιγράφει ο μακάριος συμπατριώτης μας Γεώργιος Μίντζας, αγωνιστής και αυτόπτης, μάρτυς στο πονημάτιό του. Η Ελάτεια στην Αντίσταση. Διαβάστε το κείμενο:

"...Η 25Η Μαρτίου ημέρα Εθνικής γιορτής γιορτάστηκε με μεγαλοπρέπεια. Ήταν ο συμβολισμός του ξεσηκωμού του 1821 με τον ξεσηκωμό του 1941.Μετά την δοξολογία, ο ομιλητής Μήτσος Αντωνόπουλος τόνισε την σημασία της γιορτής συγκρίνοντας τις δύο εποχές

του ξεσηκωμού. Στάθηκε ιδιαίτερα στον σημερινό μας αγώνα που είναι αγώνας του λαού για Λευτεριά και λαϊκή κυριαρχία. Η ατμόσφαιρα είχε ηλεκτρισθεί είχαμε φουντώσει από πατριωτισμό και αγωνιστικότητα. Συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία, το συγκρότημα λαϊκών οργάνων του Θανάση Μπαστούνη ανάβει το κέφι. Έρχονται φουστανελοφόροι με την Ελληνική σημαία, ο Πέτρος Καμάρας, ο Θανάσης Κοντοθανασόπουλος με κόκκινο φέσι στο κεφάλι, ο Βαγγέλης Δενδρουλάκης, ο Λουκάς Δουβάρας και άλλοι. Άντρες-γυναίκες μαζί, πιάνονται χέρι-χέρι, τον ανοίγει ο Μήτσος Αντωνόπουλος και λέει το τραγούδι, ακόμη τούτην άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι ώσπου νάρθει ο Μόσχοβας να φέρει το σεφέρι. Ακολουθεί το τσάμικο και το Καλαματιανό. Η φουστανέλα ανεμίζει και το τσαρούχι χτυπιέται στον αέρα σε κάθε γύρισμα του χορού. Πέφτει μια πιστολιά! Την έριξε η Λουκία Αντωνοπούλου. Αυτό ήταν, ανάβουν τα αίματα. Έδειξε ότι κάτι έχουμε και από όπλα για την λευτεριά μας, δεν είμαστε ξεβράκωτοι. Ο ενθουσιασμός μεγαλώνει, όλοι συμμετέχουν στο σημερινό πανηγύρι σφυρίζουν, ζητωκραυγάζουν, τραγουδούν. Ξεπλακώνεται η καρδιά μας! Ο ένας κοντά στον άλλον παρακινούνται και ρίχνουν χρήματα στους κλαριντζήδες. Ο γύφτος όσο βλέπει ότι έρχεται ο κόσμος και τους φιλεύει, τόσο περισσότερο δυναμώνει την φωνή του, στο τραγούδι. Το κλαρίνο σηκώνεται κατακόρυφα και εκείνα τα γρατσουνίσματα στο σαντούρι απ’ το Θανάση, γίνονται πυκνότερα. Σήμερα δίνεται ένας όρκος σ αυτήν εδώ την Πλατεία του χωριού μας στην Ελάτεια και ο όρκος αυτός είναι ΛΕΥΤΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ."

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου