Το αλώνι... ο αγαπημένος μας χώρος

Το αλώνι… ο αγαπημένος μας χώρος

[Παιδικά κι απερίσκεφτα]

Του Τάκη Ευθυμίου

 

Το αλώνι και ο γράφων, γρατσουνίζοντας το μπουζουκάκι

Στο ψηλότερο σημείο της γειτονιάς μου υπήρχε ένα αλώνι με το ξύλινο στροερό στη μέση, ιδιοκτησίας των γονιών του φίλου μας Πάνου. Γι’ αυτό και είχαμε το ελεύθερο να το μετατρέψουμε στον πιο αγαπημένο μας χώρο για παιχνίδι. Η θέα του ήταν πανοραμική. Από εκεί ατενίζαμε όλο το χωριό.

Μόλις σχόλαγε το σχολείο τρώγαμε βιαστικά και όλη η παρέα τής γειτονιάς καθώς και μερικά παιδιά της μεσαίας ανηφορίζαμε για το αλώνι. Μακριά από την επίβλεψη και γκρίνια των μεγάλων είχαμε την ευκαιρία καθημερινά να παίξουμε, να αστειευτούμε και να κάνουμε τις τρελίτσες μας.

Ο φίλος μας ο Πάνος κατοικούσε εκεί κοντά και ήταν από τους ελάχιστους συμμαθητές μας που διέθετε όλα τα σχολικά βιβλία. Τότε τα αγοράζαμε και δεν είχαμε όλοι την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Έτσι, εύκολα παίρναμε το ελεύθερο από τους γονείς μας να βρεθούμε στο αλώνι, δήθεν για να μελετήσουμε. Φυσικά ρίχναμε καμιά βιαστική ματιά με τη σειρά για άλλοθι και στη συνέχεια δώσ’ του παιχνίδι μέχρι το σούρουπο!

Και τι δεν παίζαμε! Μπάλα, κουραδέλια, βόλους, κύλα και μπάσκετ. Η κύλα ήταν ένα σιδερένιο στεφάνι που προσπαθούσαμε να το κυλήσουμε στο χωμάτινο μονοπάτι μ’ ένα χοντρό σύρμα όπου στερεώναμε ένα ξύλινο καρέλι, για να γλιστράει καλύτερα το στεφάνι. Στο στροερό τού αλωνιού είχαμε στερεώσει μια πρόχειρη μπασκέτα και με την ίδια μπάλα ποδοσφαίρου παίζαμε και μπάσκετ, που τότε άρχισε δειλά-δειλά να πρωτοεμφανίζεται στη χώρα μας. Ο φίλος μας ο Πάνος ήταν ο ψηλότερος και πάντα μας κέρδιζε. Όποιος έχανε ήταν υποχρεωμένος για τιμωρία να τρέξει την κατηφόρα του χωραφιού και να μαζέψει την μπάλα, που επίτηδες την πετάγαμε όσο πια μακριά μπορούσαμε. Εκεί, επιπλέον, είχαμε τη χρυσή ευκαιρία να περιεργασθούμε και να γρατσουνίσουμε ένα αληθινό μπουζουκάκι που είχε στην κατοχή του ο Πάνος.

Όταν πλησίαζαν οι Απόκριες ασχολούμασταν με το πέταγμα του χαρταετού που τον κατασκευάζαμε μόνοι μας, χρησιμοποιώντας καλάμια, λαδόκολλα και ζυμάρι για κόλα. Τον σπάγκο τον αγοράζαμε ρεφενέ. Ο τόπος ήταν ο καταλληλότερος για το πέταγμα του χαρταετού, αφού και υψόμετρο διέθετε αλλά και αεράκι φυσούσε πάντα. Για το λόγο αυτό φυσικά κατασκεύασαν εκεί και το αλώνι για να λιχνίζουν τα σιτηρά. Ο χαρταετός ανέμιζε πάνω από τη μεσαία γειτονιά κι εμείς φουσκώναμε από υπερηφάνεια. Ακόμα, εκεί διαβάζαμε και τα αγαπημένα μας περιοδικά «Μικρό Σερίφη», «Μικρό Κάου μπόυ» και «Μικρό Ήρωα» που κυκλοφορούσαν τότε και τα αγοράζαμε με το χαρτζιλίκι που συγκεντρώναμε όλη τη βδομάδα από το βιβλιοπωλείο του χωριού.

Αυτό το αλώνι και το ποτάμι ήταν τ’ αγαπημένα μας στέκια. Πώς να τα λησμονήσουμε;