Ντουμάνι το τσιγαριλίκι

Ντουμάνι το τσιγαριλίκι

[Παιδικά κι απερίσκεφτα]

Του Τάκη Ευθυμίου

 

Η παρέα επιδεικνύεται με καμάρι στο φωτογραφικό φακό

Η μαγκιά της παρέας τότε ήταν το λαθραίο φουμάρισμα. Όποιος το έκανε ήταν αποδεκτός στην παρέα και απολύτως εχέγγυος αφού έτσι δεν τολμούσε να μαρτυρήσει και τους άλλους. Κάπως έτσι λίγο-πολύ όλοι το είχαμε δοκιμάσει στη ζούλα.

Σε κάποια σχολική μας εκδρομική εξόρμηση στο Σπερχειό κοντά στο «Πουρί» η παρέα μας είχε προμηθευθεί από πριν μερικά τσιγάρα χύμα και απομακρυνθήκαμε σ’ ένα λιβάδι στα ψηλώματα, έχοντας την αίσθηση ότι θα ελέγχαμε κάθε ανεπιθύμητη έφοδο των καθηγητών. Εκεί δίχως να χασομερήσουμε αρπάξαμε από ένα τσιγαράκι και δώσ’ του φουμάρισμα. Ελάτε όμως που ο γυμνασιάρχης έκανε ξαφνικές περιπολίες, οσφραίνοντας στην ατμόσφαιρα τον καπνό που έβγαινε φουμάρο από την κρυψώνα μας, οπότε μας ψυλλιάστηκε και μας τσάκωσε στα πράσα.

Εμείς παγώσαμε επειδή γνωρίζαμε ότι θ’ ακολουθούσε διαπόμπευση και αποβολή. Μας κοιτάει ανέκφραστος, κρατώντας όμως και ο ίδιος στο δεξί του χέρι αναμμένο στριφτό τσιγάρο που δεν το αποχωριζόταν σχεδόν ποτέ, ούτε την ώρα του μαθήματος και κάποια στιγμή, ύστερα από βασανιστική και παγερή σιωπή, ρωτάει το Νίκο:

-Από πότε καπνίζεις παιδάκι μου;

-Από έξι χρονών!  παίρνει την απρόσμενη αλλά ειλικρινή απάντηση.

-Πω ! πω ! Τι λες μωρέ! Θέλεις σκότωμα με χελώνα, βροντοφωνάζει ρουφώντας ταυτόχρονα το δικό του τσιγάρο !

Δάσκαλε που δίδασκες !!!