Ορεινή διαδρομή

Μια ορεινή διαδρομή από Μεγάλη Κάψη της Δ. Φθιώτιδας στη Λίμνη Πλαστήρα

Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου

Ξεκινήσαμε πρωί της 25^ης Μαρτίου του 1997 από το τότε Υφαντέικο με τον Βαγγέλη Υφαντή. Επομένως ότι περιγράφω αφορούν το τότε οδικό δίκτυο, σίγουρα βελτιωμένο πλέον ειδικά σήμερα που με δυσκολία μπορείς να βρεις χωματόδρομο ακόμα και στα χωριά μας..

Πηγαίνοντας προς Αγ. Γεώργιο, μετά την τότε γέφυρα που μετά την καταστροφή της αργότερα αντικαταστάθηκε με την αρχοντική νέα, κάναμε αριστερά, ασφάλτινη διαδρομή, προς Παλαιόκαστρο και Φουρνά. Η τελευταία,  ολοζώντανο κεφαλοχώρι με ανεπτυγμένη υλοτομία και δασική σχολή.

Συνεχίσαμε μ’ ένα στενό χωματόδρομο προς Πλάτανο, Κλειστό ή Κλιτσό για τους κατοίκους της περιοχής, όπου ήπιαμε το καφεδάκι μας σ’ ένα μαγαζί-καφενεδάκι καθώς μας κέρασε με το ζόρι ένας ντόπιος φαφλατάς. Το αυτοκίνητο, καινούργιο, η  καλή γεωλογική μου πυξίδα και το βαρομετρικό μου υψόμετρο με τον χάρτη που κρατούσα, του φανήκαμε κυνηγοί θησαυρών πράγμα που τον έκανε να προσπαθεί να μας ψαρέψει από τη μια και ταυτόχρονα να προσπαθεί να μας δελεάσει με ιστορίες θησαυρών από την τουρκοκρατία στην περιοχή για να τον πάρουμε μαζί μας.

Αφού απαγκιστρωθήκαμε, συνεχίσαμε το δρόμο μας, όχι ιδιαίτερα δύσκολο χωματόδρομο..

Φθάνοντας στο Σπίτι του Διαβάτη βρήκαμε ένα ..τρίστρατο ανύπαρκτο στον χάρτη περιοχής. Διάλεξα αυτόν που μου φάνηκε πιο πατημένος. Ήταν νωρίς ακόμη και υπήρχε χρόνος να διορθώσω τυχόν λάθος μου. Η επιλογή αποδείχθηκε σωστή. Αφήνοντας την Ευρυτανία μπήκαμε στο Νομό Καρδίτσας. Ο δρόμος, χωματόδρομος, ήταν μεσαίας βατότητας…

Στη διαδρομή πριν το «σπίτι του διαβάτη». Πίσω μου η Ευρυτανία, το Βελούχι...

Σε μια στροφή που δεν τη βλέπει ο ήλιος, κάποιο φορτηγό που είχε περάσει με τα χιόνια αρκετές ημέρες πριν που δεν είχαν λιώσει, είχε διαμορφώσει ένα πολύ ψηλό σαμάρι, πετρωμένο απ’ τη παγωνιά, μη προσπελάσιμο και από το 4Χ4 μου παρόλο ψηλό. Κατεβήκαμε και σπάσαμε επί μερικά λεπτά το πάνω μέρος από τον πάγο μη και βρουν τα διαφορικά, για να περάσω μετά φόβου θεού με τις οδηγίες του Βαγγέλη.

Μετά από λίγο φτάσαμε στη Νεράιδα, τόπο καταγωγής συνεργάτη από τη ΠΥΡΚΑΛ, στον οποίο όταν αργότερα του διηγιόμουν τη διαδρομή φρικάρισε. Δεν είχε πάει ποτέ του στη Λίμνη Πλαστήρα από το χωριό του παρόλο κοντύτερα..

Από τη Νεράιδα είχαμε την ευχέρεια να πάμε στη Λίμνη μέσω Καρδίτσας από ασφαλτόδρομο κάνοντας πολύ περισσότερα χιλιόμετρα χωρίς όμως τη μαγεία της διαδρομής. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μας. Ήταν ο δύσκολος δρόμος..

Συμβουλεύτηκα τον χάρτη και διάλεξα ένα δασικό χωματόδρομο προς Β.

Λίγο έξω απ’ τη Νεράιδα πέσαμε σ’ ένα μικρό σχετικά σε πλάτος, με πολύ νερό όμως, παραπόταμο του Ταυρωπού (Μέγδοβα). Τον γεφύρωνε ένα μεταλλικό γεφυράκι, έτσι μου φάνηκε, άγνωστης αντοχής, πολύ μικρού πλάτους, λίγα εκατοστά πιο φαρδύ από το  αυτοκίνητο. Ρισκάρισα.

Ο Βαγγέλης που κατέβασα με κατεύθυνε απ’ απέναντι. Πέρασα «μετά φόβου Θεού».

Ο χάρτης μου αποδείχθηκε πάλι λειψός για τα μέρη αυτά. Ακολουθώντας τον μπήκα στα Γιανουσαίικα αντί να τα παρακάμψω. Μ’ ένα πολύ στενό δρομάκι δίπλα σε γκρεμό έπεσα στην αυλή ενός κατοικημένου χωριατόσπιτου. Με χίλιες μανούβρες, μπρος- πίσω,  έκανα όπισθεν και βγήκαμε τελικά στο δρόμο μας. Ακολουθώντας τον φτάσαμε σε αναγνωρίσιμο τόπο, στη Μούχα, απ’ όπου άρχιζε τότε ο ασφαλτόδρομος. Σε λίγο φτάσαμε στο νότιο μέρος της Λίμνης Πλαστήρα…

Λίμνη και φράγμα Πλαστήρα…

Αφού τσιμπήσαμε κάτι που είχαμε μαζί μας, κάναμε τη διαδρομή της δυτικής και βόρειας περιοχής της. Πολύ ωραία, αναπτυγμένη τουριστικά, χωρίς όμως την άγρια ομορφιά της Λίμνης του Αχελώου που θεωρώ ανώτερη για κάθε εκδρομέα.. Η επίδραση του νερού στην έλλειψη σταθερότητας των γύρω εδαφών ήταν καταφανής..

Φεύγοντας, μέσω Καρδίτσας, γυρίσαμε Αθήνα σύμφωνα με το πρόγραμμά μας. Την άλλη ημέρα με περίμενε δουλειά..

Ο Βαγγέλης, αμάθητος σε περιπετειώδεις ορεινές διαδρομές σε χωματόδρομους και «πετρόδρομους» με 4Χ4, χαρακτήρισε την εκδρομή μας αυτή μιλώντας στους δικούς του «σαφάρι».

Νίκος Δημητρίου Παπαδιονυσίου

21.12. 2016

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου