Βραβεία Λογοτεχνίας προς Μπάμπη Τσέλο

ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΜΙΩΤΗ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ - ΖΩΓΡΑΦΟ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΕΛΟ

Βραβείο λογοτεχνικού περιοδικού 

«Κελαινώ» 2018

Τα χελιδόνια

   Οι πένες έξυναν χαρτί και τραγουδούσαν.

   Τα μολύβια τώρα κραυγάζουν σιωπηλά.

   Λένε πως λιγοστεύουνε τα χελιδόνια.

   Να ξέρεις όμως.

   Η απαισιοδοξία που γίνεται κραυγή

   κρύβει μέσα της την τελευταία ελπίδα.

   Όμως παράξενο.

   Οι φλέβες με ρανίδες έσχατης ελπίδας

   γίνονται αρτηρίες και μας πλημμυρίζουν.

   Τότε έρχεται η στιγμή των ονείρων.

   Ακούς το νερό να τραγουδά

   τα δέντρα να σου λένε.

   Ανακαλύπτεις τ' αστέρια της νύχτας

   τη χαραμάδα του φράχτη

   την όαση της ερήμου.

   Χαμογελάς σ' εκείνο το χαμόγελο.

   Βλέπεις εκεί στο δειλινό το αίμα της καρδιάς σου.

   Η ζωή είναι ένα δώρο.

   Να το ξετυλίγεις μέχρι το θάνατό σου.

   Κι αν κάποτε σκιστεί το περιτύλιγμα, να ξέρεις.

   Τα χελιδόνια θα ξαναγυρίσουν.

…………………………………………………………………………………………………………………..........................

Β΄ Βραβείο λογοτεχνικού διαγωνισμού

Αμφικτυονίας Ελληνισμού 2018

                               Η ασπίδα

   Μ' ένα δυσοίωνο χρησμό έφυγες απ' τη Σπάρτη.      

   Το 'ξερες μέγα ήρωα, πως δεν ξαναγυρίζεις

   μαζί με τους τριακόσιους σου  κι ήρθες στις Θερμοπύλες.

   “Μολών λαβέ” εμήνυσες στους αγγελιοφόρους.      

   Χτένισες τα μακριά μαλλιά, πρόβαλες την ασπίδα

   κι έπεσες μαχόμενος για τα ιδανικά σου.

   Έμεινες μέσα στις ψυχές  με την απόφασή σου.

   Παιδί της αυταπάρνησης, γιε της αυτοθυσίας

   που σε προδώσαν τη στιγμή, που έλιωνες το χρόνο.

   Έγινες φάρος του ντουνιά, όλης την οικουμένης.

   Ταυτίστηκε η αρετή μ' αυτό το όνομά σου

   το ήθος σου αθάνατε με τους μεγάλους νόμους.

   Ο Ευρώτας κι ο Ταΰγετος σε σένα γονατίζουν

   στη δόξα του Καλλίδρομου και στα καυτά νερά του.

   Ω Λεωνίδα εμπνευστή, σύμβολο, Σπαρτιάτη            

   σε κάθε μας αντίσταση στέκεσαι στο πλευρό μας.

   Εσύ τρανέ μάς οδηγείς, το δρόμο εσύ μας δείχνεις.

   Αγωνιστή, επίκαιρε, μες στα στενά τ' ανθρώπου    

   σε κάθε αγνή απόφαση το στιβαρό σου χέρι

   κάθε ασπίδα την κρατά κι αιώνια την προβάλλει.

   Την αντροσύνη θα ‘θελα, που έχει τ' όνομά σου

   για να το πω με δύναμη, όλοι να ξανακούσουν

   όταν το χρέος τούς καλεί μες στις στροφές του χρόνου.

   Πως λίγοι ανδρείοι το μπορούν, ν' αντισταθούν στα στίφη.

                         Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου