Του Βελουχιού η άνοιξη

ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ Η ΑΝΟΙΞΗ

του Βασίλη Αποστολόπουλου

              Καλό βουνό, η άνοιξη, ξεκούμπωσε με χάρη

              το φωτεινό τον κόρφο της. Σωροί μαργαριτάρι

              χύθηκαν σ’ όλες τις πλαγιές. Κι η μάγισσα υφάντρα

              έφκιασε τη μικρή μας γη, σαν λουλουδένια χάντρα.

             
              Οι μαματσιές, εκρηχτικές πεντάλφες στα γκρενά,

              βάψαν το σκούρο το δρυμό με τα κορμιά τους τα λιγνά.

              Μικρ’ αφρισμένα κύματα οι μαργαρίτες στα τριφύλλια

              κι άφλεκτ’ οι βάτοι, σκύβουνε, γραμματικοί με τα κοντύλια.

              Γεράκια στα ελαιόκλωνα, για τους καπετανέους

              την κλεφτουριά μοιρολογούν και τους Κατσαντωναίους,

              τους ανοιξιάτικους καημούς κάποια παλικαριάς

              που στόλιζε τα διάσελα μ’ ανθούς της Λευτεριάς.

              Η άνοιξη του Βελουχιού με τα στεφάνια του Μαγιού

              και με καρδιά, που οι καημοί, την έχουνε ματώσει,

              σαν μυροφόρα προχωρεί, στο λάλημα του αηδονιού

              να πάει στον τάφο του Αρχηγού, γλυκά να τον μυρώσει.

              Σαν ζωγραφιά η άνοιξη, με τα καλύβια που καπνίζουν.

              Με τα χωριά που λυώσανε στο φως. Τις δύσεις που ροδίζουν.

              Και τα ξωκλήσια, σαν λευκά μπουκέτα, πίστεως σταγόνες,

              που ψάλουνε εσπερινούς, οι πέρδικες με τις τρυγόνες.

              Του Βελουχιού η Άνοιξη σαν βοσκοπούλα ιδανική

              που σέρνει καλαματιανό με του βοριά τη μουσική.