Φθιωτικός Τυμφρηστός: Παπα-Μήτσος Παπαχαραλάμπους

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Παπα-Μήτσος Παπαχαραλάμπους

ΠΑΠΑ-ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

ο πολυτάλαντος
του Τάκη Ευθυμίου

Μερικούς ανθρώπους η φύση τους προίκισε πλουσιοπάροχα με ιδιαίτερες δεξιότητες και πλουσιοπάροχα τάλαντα. Ένας απ' αυτούς τους τυχερούς ήταν και ο παπα-Μήτσος Παπαχαραλάμπους, ο ιερέας, ο πολυμάστορας, ο εμπειρικός γιατρός. Υπήρξε ο καλός «Σαμαρείτης» που Βοηθούσε, αφιλοκερδώς, όχι μόνο τους συγχωριανούς του αλλά και όσους είχαν την ανάγκη του από οποιαδήποτε άλλη περιοχή. Για το λόγο αυτό αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στην πολυτάλαντη προσωπικότητα του.

Γεννήθηκε στη Ζιώψη το 1898 και εγκατέλειψε τα εγκόσμια το έτος 1973 στον Αη Γιώργη. Ήταν το τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας του παπά της Ζιώψης Κων/νου Παπαχαραλάμπους. Και ο παππούς του, Χαράλαμπος, παπάς ήταν, απ' τον οποίο προήλθε και το επίθετο Παπαχαραλάμπους. Το πρώτο του επάγγελμα ήταν χτίστης. Εργάστηκε μαζί με τους ονομαστούς χτίστες του χωριού μας, αδερφούς Υφαντή. Εκτός από πλήθος σπιτιών, κατασκεύασε δύο διαχρονικά έργα: την εκκλησία του Αη Νικόλα Ζιώψης (1927) και την κεντρική είσοδο του νεκροταφείου του χωριού μας(1928). Αποκορύφωμα όμως του ταλέντου του ήταν το χτίσιμο του πρώτου ηρώου που κατεδαφίστηκε και το καμπαναριό της κεντρικής εκκλησίας του Αη Δημήτρη Μαυρίλου. Σε κάποια πέτρα φαίνονται χαραγμένα τα αρχικά τού ονόματος του: Δ.Π.(1964).

Δημιούργησε αξιοπρεπέστατη πολύτεκνη οικογένεια με πέντε παιδιά. Από νεαρή ηλικία ήταν ψάλτης στην εκκλησία επειδή είχε θερμό ζήλο για τη θρησκεία και όνειρο του ήταν να γίνει παπάς. Πράγματι, το 1931, χειροτονήθηκε παπάς με πρώτη ενορία τη Σκόρλια και ύστερα διαδοχικά τη Βίτωλη, το Αμούρι, την Τσούκα, το Πίτσι και από το 1950 τον Αη Γιώργη, όπου και αναπαύεται η ψυχή του στην κόγχη του ιερού της εκκλησίας, την οποία κατασκεύασε από τα θεμέλια ο ίδιος. Στην ενορία του Αη Γιώργη διαδέχτηκε έναν άξιο και σεβαστό ιερέα τον παπα-Γιώργη Παπανικολάου.

Μετά την χειροτονία του απέφευγε να εργάζεται ως χτίστης και ασχολήθηκε με τις ξυλουργικές εργασίες. Ειδικότητα του η κατασκευή ξύλινων πατωμάτων, πορτοπαράθυρων και επίπλων. Είχε ανεπτυγμένο στο έπακρο το καλαισθητικό συναίσθημα και γι' αυτό τα έργα του ήταν αληθινά αριστουργήματα. Τα κατάφερνε παντού, εκτός από τις γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες που δεν του άρεσαν.

Για πενήντα χρόνια ήταν ο πρακτικός χειρούργος και ο οδοντίατρος της δυτικής Φθιώτιδας. Πρακτικός οδοντίατρος στη Ζιώψη ήταν και ο Χρήστος Προβόπουλος που μεταβίβασε την τέχνη του στην Κωνστάντω Προβοπούλου (σύζυγος Γ. Τσώνου). 0 παπα-Μήτσος αντιμετώπιζε με μοναδική ικανότητα κάθε πληγή και κάθε πονόδοντο ή εξαγωγή δοντιού. Χιλιάδες πέρασαν από τη «χειρουργική» του καρέκλα. Προτού βγάλει το δόντι έκανε στον άρρωστο προεργασία με τοπικό αναισθητικό. Αυτό ήταν αμυγδαλέλαιο που το χορηγούσε δωρεάν ο φαρμακοποιός Βασίλης Παπαγεωργίου από τη Λαμία, επειδή ήταν πανάκριβο. Στη συνέχεια, αστειευόταν με τον πάσχοντα για να του αποσπάσει την προσοχή απ' τον επερχόμενο, κατά την εξαγωγή του δοντιού, πόνο. Είχε μια δοντάγρα για τους τραπεζίτες που ενεργούσε σα μοχλός, γι' αυτό και δεν πλάγιαζαν τα ούλα. Για τους κοπτήρες είχε επαγγελματική δοντάγρα σαν των οδοντογιατρών. Όλα τα εργαλεία τα φύλαγε σ' ένα μεταλλικό κουτί. Στο καπάκι του είχε κολλημένο το απολυτίκιο του Αγίου Αντύπα, προστάτη των δοντιών. Πριν από κάθε επέμβαση έλεγε με θερμή πίστη και παράκληση το απολυτίκιο του αγίου και του ζητούσε τη Βοήθεια. Ποτέ δε συνέβη ατύχημα, ούτε καν μια λιποθυμιά σε άρρωστο. Κανένας δε διαμαρτυρήθηκε για κατοπινούς πόνους ή για αιμορραγίες. Σ' όποιον έβγαζε δόντι τον σημείωνε στο ημερολόγιο ασθενών. Έγραφε το επίθετο και τον τόπο καταγωγής του. Περισσότερα από τρεις χιλιάδες ονόματα ήταν γραμμένα σ' αυτό το ημερολόγιο. Δυστυχώς όμως, το κουτί με τα σύνεργα του χάθηκε, όπως επιβεβαίωσε ο γιος του Γιάννης.

Κατά την περίοδο του εμφυλίου βρέθηκε στη Λαμία (1947-1950) όπου εκεί καθημερινά έφθαναν φτωχοί άνθρωποι με οδοντικά προβλήματα και τους γιάτρευε. Τότε επενέβη ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Λαμίας για να του απαγορεύσει τις οδοντιατρικές του δραστηριότητες. Όταν τον κάλεσε ο πρόεδρος του συλλόγου ν' απολογηθεί, έλαβε την εξής περήφανη απάντηση: «Εγώ, αγαπητέ μου, δεν πληρώνομαι. Ποτέ δεν πήρα ούτε μια δεκάρα, αλλά είμαι ο καλός Σαμαρείτης. Αυτοί που έρχονται σε μένα δεν έχουν χρήματα να έρθουν σε σας». Αποτέλεσμα; Εξακολούθησε ανεμπόδιστα, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, να εξυπηρετεί τους πάσχοντες συνανθρώπους του.

Στην Κατοχή πραγματοποιούσε με απόλυτη επιτυχία και μικροχειρουργικές επεμβάσεις. Η φήμη του έφτασε στ' αυτιά ενός Ιταλού αξιωματικού, γιατρού γυναικολόγου, που βρισκόταν στην περιοχή μας. θέλησε ο ίδιος να παρακολουθήσει κάποια επέμβαση. Έμεινε κατάπληκτος με την τεχνική ραψίματος του τραύματος που εφάρμοζε ο παπα-Μήτσος και του έκανε δελεαστική πρόταση με τη λήξη του πολέμου να τον προσλάβει στην κλινική του στην Ιταλία επειδή ήταν σίγουρος ότι θα γινόταν άριστος μικροχειρούργος. 0 παπα-Μήτσος, βέβαια, προτίμησε να υπηρετήσει τους χωριανούς του και ασφαλώς ποτέ δεν το μετάνιωσε, γιατί η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπο του ξεχείλιζε.

Αναμφισβήτητα, ο παπα-Μήτσος ήταν μια απρόσμενη όαση στη μικρή κοινωνία του χωριού μας με παμφθιωτική φήμη. Οι παλιότεροι κάτι, ασφαλώς, έχουν να διηγηθούν από προσωπική τους εμπειρία για την πολύπλευρη και ανεκτίμητη προσφορά του παπα-Μήτσου. Ως παπάς ήταν πιστός, τυπικός και ανυποχώρητος σε Θέματα πίστης. Έγινε παπάς από ζήλο και φλόγα για να υπηρετήσει το θεό και όχι απλά για βιοποριστικούς λόγους.

Τη βιβλική φυσιογνωμία του παπα-Μήτσου τη λάτρεψαν όλοι οι χωριανοί μας επειδή υπήρξε δραστήριος, ευγενικός, καλοσυνάτος, ανιδιοτελής, καθώς και το στήριγμα κάθε πονεμένου και κατατρεγμένου ανθρώπου. Δικαιολογημένα, όταν πέθανε τον μοιρολόγησε πικρά όλο το χωριό. Όσοι έζησαν την πολυδιάστατη ανθρώπινη διαδρομή του θεωρούν χρέος τους να θυμούνται και να μνημονεύουν την πολυτάλαντη προσωπικότητα του!