ΣΤΟΝ ΕΘΝΑΡΧΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
Παντελής Ρίζος (ο Ροβολιαρίτης)
Θρέμμα του Δευκαλύωνα... Βλαστάρι απ’ τ’ Αβορίτι
Εθνάρχη Μακρυγιάννη μας... πες μας το παραμύθι
για τη ζωή και τη Φυλή, πού πύργωνε η καρδιά σου
και σμίλευαν οι πόθοι σου με την παλληκαριά σου!...
Σε βλέπουμε να ορθώνεσαι γιγάντιος μπροστά μας
με τη μεγάλη σου καρδιά να πλέκεις τα όνειρα μας...
να οδηγείς, να πολεμάς, να χτίζεις, να στεριώνεις
και της Ελλάδος το ναό περίτρανο ν’ απλώνεις!...
Σαν τότε που απλώθηκες πυρίμαχος στη γη μας
και κράταγες τα δίκαια Πατρίδας και Φυλής μας!...
Και με το νου και την καρδιά και την πλατιά ψυχή σου
γιγάντωσες τη λευτεριά και την τρανή φυλή σου,
ορμώντας λιονταρόψυχε στα ωραία και στα μεγάλα!...
Ποτέ δεν έλεγες το «εγώ», όλο το «εμείς» κινούσες
και φίλιωνες τον Έλληνα, και τον παρακινούσες
απ’ της διχόνοιας το στρατί... όλο νο ξεστρατάει
με χρέος την ομόνοια... στο χρέος του να ορμάει...
Κι όταν αξιώθηκες να δεις, περίτρανη τη νίκη
και την πατρίδα λεύτερη - μετά την τόση φρίκη -
σούστηνε ή μοίρα δόκανα για να σε αφανίσει
για το καλό το σύνταγμα... που ‘χες επιζητήσει,
γι’ αυτόν το δύστυχο ραγιά, π’ όλο τον αδικούνε
και όντας μες τη λευτεριά... το αίμα του ρουφούνε!...
Κι ενώ τα δίκαια στέργιωνες και πύργωνες αλήθεια
πολέμιοι σε ρίξανε στης θέμιδας τα δίχτυα
και με τ’ αθέμιτο οπλικό, που ‘βαλαν στη φαρέτρα
θανάτου δίκην σου ‘φειξαν... φωνή ψευτογεννέτρα!...
Μά ποιος τολμούσε το κορμί το εφτάπληγο ν’ αδράξει...
του στρατηγού πολέμαρχου... του πρώτου εις την τάξη,
που τόσο αίμα έχυσε... στου Γένους τον αγώνα!...
μα ‘κείνοι μ’ άλλες μέθοδες ψάχνουν να σ’ αφανίσουν
και στης φθοράς την άβυσσο να σε κρυφοδηγήσουν...
μεγάλε Δευκαλίωνα του τραγικού σου αιώνα!...
Κι ενώ το πλήγειο σώμα σου γέρνει αγάλι - αγάλι
κι αργοστερεύουν οι χυμοί... κι αργοστερεύει ή πάλη...
το βλέμμα σου τ’ αέρινο κι η αστραφτερή θωριά σου
απλώνονται περίγυρα... μ’ όλην τη λεβεντιά σου,
κι αφού φιλούν ολάκερο τον κόσμο πούχες στήσει
μοιάζει ή καρδιά σου ανατολή... και το κορμί σου δύση!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου