Το φίδιασμα

ΤΟ ΦΙΔΙΑΣΜΑ

του Νίκου Σωτηρόπουλου από το βιβλίο του:

«Λαογραφικά για το χωριό μου τον Ασβέστη»

      

Το φίδι είναι για τον κτηνοτρόφο το σύμβολο της ευτυχίας του ίδιου και του κοπα­διού. Θεωρεί το φιδοκέφαλο σαν το καλύτερο φυλαχτό, για το μάτι και τα μάγια. Σχετικό το ανάλογο Δημοτικό τραγούδι.

 «Που να βρω φιδοκέφαλο για ν' αψηφώ τα μάγια,

κεφάλι οχιάς που σκότωσαν, μέρα Πρωτομαγιά.

Τέτοιο όποιος κονόμησε, διώχνει κακοτυχιά,

κι ούτε τον κλέβει ο εχθρός, με ξόρκια την υγειά».

    Απ' όλα τα φίδια η οχιά είναι το πιο ύπουλο και επικίνδυνο. Το δάγκωμά της το φοβούνται πολύ οι άνθρωποι της υπαίθρου και ιδιαίτερα οι κτηνοτρόφοι.     Προξενεί αφόρητους πόνους και γίνεται πολλές φορές η αιτία θανάτου, ζώων και ανθρώπων.

    Η οχιά όταν αντιληφθεί άνθρωπο ή ζώο δεν φεύγει όπως τα άλλα φίδια, αλλά στρώνει σηκώ­νει το κεφάλι και παραμονεύει το θύμα της έτοιμη για το αστραπιαίο χτύπημα. Είναι σαν τον άνθρωπο τον ύπουλο και πονηρό, που δεν ξέρεις πότε θα σου κάνει κακό. Ανάλογη η φράση: «Είναι φίδι κολοβό», «είναι οχιά».

    Το φίδιασμα το αντιμετώπιζαν ως εξής: Κεντούσαν (βάραγαν) πολλές φορές με βελόνι ή α­γκάθι αγκορτσιάς το φιδιασμένο μέρος και το ξέπλεναν με γάλα για να φύγει το δηλητήριο. Έπειτα πότιζαν το ζώο με σκόνη από τριμμένο φιδόχορτο αραιωμένη σε νερό και λαδόξιδο.



Φιδόχορτο