Ο οικισμός "Στρωμνού"

Ο ΟΙΚΙΣΜΟΣ «ΣΤΡΩΜΝΟΥ»

ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

του Νικολάου Κ. Αντωνόπουλου από το βιβλίο του:

«ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ»

 Η παλιά βρύση στου "Στρωμνού" & ο μπαρμπα-Λάμπρος Καρκανόπουλος
που έζησε πολλά χρόνια  εκεί με την οικογένειά του

Για την ίδρυση του οικισμού αυτού, δεν υπάρχουν παλαιές γραπτές πληροφο­ρίες, όπως δεν υπάρχουν για όλα τα χωριά και τους οικισμούς της περιοχής μας. Όσες πληροφορίες διαθέτουμε, τις αντλήσαμε από την παράδοση. Ο κόσμος δεν αναφέρει ποτέ τον οικισμό αυτό με την ονομαστική του ονόματος του, δε λέει ποτέ Στρωμνός, λέει πάντοτε στου Στρωμνού. Βρισκόταν στη σημερινή τοποθε­σία, σε απόσταση τριακόσιων πενήντα, περίπου, μέτρων από το εξωκλήσι του Αϊ Γιάννη, στην ανατολική πλευρά της ράχης, στο μέρος όπου υπάρχει η πηγή.

Η παράδοση λέει, ότι, στη θέση του, κατά την Τουρκοκρατία, υπήρχε ένας οικι­σμός, του οποίου το όνομα είναι άγνωστο. Οι κάτοικοι του είχαν προσλάβει για βοσκό των ποιμνίων τους, βοδιών ή αιγοπροβάτων, έναν νέο από τη Στρώμη ή Στρώμνη Παρνασσίδας. Είχαν αναλάβει και την τροφοδοσία του. Κάθε μεσημέρι, κατά τους θερμούς μήνες του έτους, στάλιζε τα ζώα στο Σταλό, κάτω από τα δασιά πλατάνια. Εκεί του πήγαιναν και το φαγητό.

Κάποια μέρα περίμενε φαγητό αλλά μάταια. Η πείνα τον ανάγκασε να ανεβεί στον οικισμό, να ιδεί τι γίνεται. Όταν έφτασε εκεί, τον έπιασε απελπισία. Όλα τα σπίτια καίονταν και άνθρωποι δε φαίνονταν πουθενά. Ούτε ζώα! Μόνο ένας σκύλος περιφερό­ταν ανάμεσα στα φλεγόμενα σπίτια, απογοητευμένος από το θέαμα.

Κανένας δεν ήξερε τι έγιναν εκείνοι οι άνθρωποι. Στα ερείπια δε βρέθηκαν στοι­χεία να δείχνουν, ότι κάποιοι τους φόνευσαν και τους έριξαν μέσα στη φωτιά. Υπήρ­χε η φήμη, ότι τους πήραν οι Τούρκοι, χωρίς να αναφέρεται για ποιο λόγο, και τους μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως είναι πιο πιθανό να μετανάστευσαν οικειοθελώς, γιατί δε μπορούσαν να υποφέρουν την καταπίεση από τους Τούρκους ή από τους Αλβανούς. Ο Άγγλος λοχαγός Leake, που περιόδευσε την Ελλάδα και το Νοέμβριο του 1805 είχε επισκε­φθεί τη Νέα Πάτρα, έγραψε γι' αυτή, ότι "στην περιοχή υπήρχαν 30-40 χωριά, όλα ελληνικά. Πριν από λίγον καιρό ήταν 70, αλλά τα ρήμαξε η μετανάστευση".

Μετά απ' αυτά, ο Καρκάνης έμεινε μόνος κύριος της γης, από τη δυτική συνοικία του Αγίου Γεωργίου μέχρι τα σημερινά όρια των περιφερειών των κοινοτήτων Αγίου Γεωργίου και Δικάστρου και από το Κουτσομύλι ως τον Παλαιοκαστρίτη.

Νυμφεύθηκε μια κοπέλα από τη Ρεντίνα της Καρδίτσας και απέκτησε πέντε γιους, που είναι όλοι γνωστοί μας και για τους οποίους θα μιλήσουμε αργότερα, και δυο θυγατέρες. Από τον νέο κύριο του τόπου, που καταγόταν από τη Στρώμνη, ο τόπος πήρε με φυσικό τρόπο το όνομα Στρωμνού.

Ο κόσμος απέφευγε να τον αναφέρει με το επώνυμο του και τον ανέφερε με το όνομα του τόπου καταγωγής του: Στρωμνό. Αν ρίξουμε μια ματιά σε έναν τηλεφωνι­κό κατάλογο, θα βρούμε πολλά τέτοια επώνυμα, που δηλώνουν την καταγωγή εκεί­νων που τα φέρουν, και είναι αλάνθαστα.

Η λέξη Στρώμνη, επομένως και η λέξη Στρωμνός, έχουν ρίζα αναμφισβήτητα σλα­βική αλλά η τοποθεσία Στρωμνός δε φαίνεται από κάπου ότι είχε σχέση με Σλάβους. Μόνο από το όνομα δε μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι στο μέρος αυτό κατοίκησαν Σλάβοι. Στρουμ, στα σλαβικά σημαίνει πηγή και θα μπορούσε κανείς να πει, ότι από την πηγή πήρε την ονομασία Στρωμνός. Όμως οι περισσότεροι οικισμοί κτίζονταν σε μέρη όπου υπήρχε τουλάχιστο μια πηγή, για ευνόητους λόγους.

Από τους πέντε γιους του Καρκάνη, οι τέσσερες έλαβαν ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1821. Υπολογίζουμε, ότι γεννήθηκε περί το 1760. Οι εγγονοί του συναντήθηκαν με τους παππούδες μας σε ηλικία που τους επέτρεπε να συζητούν όλα αυτά τα θέματα με άμεση γνώση και νηφαλιότητα. Και ενώ τους πίεζε η εσωτε­ρική ανάγκη να μεταδώσουν όλες αυτές τις πληροφορίες, δεν είχαν κανένα λόγο να τις παραποιήσουν. Να γιατί έχουμε σχεδόν απόλυτη εμπιστοσύνη στην παράδοση.

Ακόμα υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Όσες πληροφορίες από την παράδοση, σχετικές με άλλα θέματα, κατορθώσαμε να διασταυρώσουμε με γραπτές αποδείξεις, τις βρήκαμε σχεδόν όλες να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.